Το αήττητο καλοκαίρι του Αλμπέρ Καμύ

Ο Καμύ διατράνωνε πάντοτε τη δυσπιστία του για την ποίηση. Ο ίδιος, βέβαια, στις πιο ευτυχείς συγγραφικές στιγμές του έκανε απεριόριστη χρήση του ποιητικού λόγου, γαρνίροντας τις σκέψεις του με πολλά και μεταφορικά σχήματα, με αναπάντεχες λέξεις, με μαγευτικές εικόνες.

Διαβάζει κανείς τη λιλιπούτεια συλλογή κειμένων με τον αναμφίλεκτο τίτλο «Καλοκαίρι», κείμενα που δεν τολμά να τα χαρακτηρίσει δοκίμια (ίσως να είναι νησιά σπαρμένα στο αρχιπέλαγος του «Ξένου») και σαγηνεύεται από τους τολμηρούς συνειρμούς, τη χρήση της γεωγραφίας και της Ιστορίας, τη γόνιμη αναφορά στον Αρχαιοελληνικό κόσμο, τον βαθύ πολιτικό στοχασμό αλλά και τη γλυκόπικρη γεύση της Μεσογείου.

Τα κείμενα από το «Καλοκαίρι» του Καμύ είναι απλά μια ακόμα απόδειξη ότι ήδη από τον 20^ο αιώνα, το μυθιστόρημα έπαψε να είναι αναγκαστικά μια επίτομη έκδοση. Συχνά διαβάζαμε τα σπαράγματά του, μέλη της μεγάλης αφήγησης, ατάκτως ερριμμένα, όπως σε αυτό το τομίδιο, που όσο αθώο κι αν φαντάζει, μπορεί να είναι απλά ό,τι απόμεινε από ένα κατατεμαχισμένο μυθιστόρημα για τη Μεσόγειο και το καλοκαίρι.

Κι έγινε έτσι για να μπορεί ύστερα ο Καμύ να λέει χωρίς καμία τύψη: «Με τόσο ήλιο στη μνήμη, πώς μπόρεσα και στοιχημάτισα στο παράλογο;».

Το αήττητο καλοκαίρι που ανακάλυψε ο ίδιος στην καρδιά του χειμώνα έχει ψυχή και αυτή η ψυχή βρίσκεται διάχυτη εδώ περισσότερο από ό,τι σε οποιοδήποτε άλλο κείμενο έχει γραφτεί για το καλοκαίρι και τη Μεσόγειο.