Τα κλασικά: «Ο μονοδιάστατος άνθρωπος» του Χέρμπερτ Μαρκούζε

Μαθητής του Μαρξ και του Χάιντεγκερ ο Γερμανός αυτός φυγάς, μείγμα φιλοσόφου και πολιτικού αναλυτή, προδιέγραψε όπως θα έκανε ένας προικισμένος μυθιστοριογράφος την ζοφερή πορεία του μεταπολεμικού κόσμου.

Αναφέρθηκε εκτενώς στην πλανητική ηγεμονία της τεχνολογίας, στην απελευθερωτική λειτουργία της αργκό, στην μακάρια συνείδηση των υπνωτισμένων μικροαστών, στους τοπικούς πολέμους που γίνονται τηλεοπτικό θέαμα, στην καταστροφή του περιβάλλοντος, στον σατανικό ρόλο της διαφήμισης, στην ανορθολογική χρήση της αφθονίας και των φυσικών πόρων, σε όλα όσα ζούμε και υφιστάμεθα σήμερα.

Μισό αιώνα αργότερα το βιβλίο του Μαρκούζε παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ, όπως ακριβώς συμβαίνει με ό,τι κλασικό, εύστοχο και εντέλει αξεπέραστο δημιουργεί ο ανθρώπινος νους.

«Ποτέ η αργκό και η λαϊκή διάλεκτος δεν ήταν τόσο πλούσιες και μεστές. Λες και ο άνθρωπος του δρόμου επιβεβαιώνει τον ανθρωπισμό του με τα λόγια του, και αντιστέκεται έτσι σε κάθε μορφής εξουσία, λες και η άρνηση και η εξέγερση που σε πολιτικό επίπεδο έχουν κατασταλεί να εκδηλώνονται με ένα λεξιλόγιο που λέει τα πράγματα με το όνομά τους».