Τα κλασικά: Μεταμόρφωση και οι Δεσποινίδες της Αβινιόν
Οι τέχνες είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Τις δημιούργησε η ανάγκη του ανθρώπου να ερμηνεύσει την ομορφιά
Στις αρχές του 20ου αιώνα, καλλιτέχνες και διανοούμενοι γύρευαν να εξηγήσουν τον παραλογισμό ενός κόσμου που αν και ευαγγελιζόταν τον Παράδεισο, απεργαζόταν την Κόλαση. Είτε επρόκειτο για ένα κοινωνικά υποχόνδριο Τσέχο εβραϊκής καταγωγής είτε για ένα Ίβηρα μανιπουλαδόρο που ήρθε στο Παρίσι για να κερδίσει την φήμη και την αθανασία, ο αιώνας των θαυμάτων παρέμενε ο ίδιος.
Το 1915 κυκλοφόρησε η «Μεταμόρφωση» του Φραντς Κάφκα, μια σύντομη νουβέλα για ένα κόσμο απολύτως ρεαλιστικό που μεταμορφώνεται σελίδα τη σελίδα σε κάτι ανοίκειο και τρομακτικό. Λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1907 ο Πάμπλο Πικάσο παρουσίασε τον έργο του «Οι Δεσποινίδες της Αβινιόν», σκιαγραφώντας τον αγοραίο αισθησιασμό σε ένα πορνείο, με παραμορφωτικά κάτοπτρα που δίνουν στα γυναικεία πρόσωπα χαρακτηριστικά πουλιών και ερπετών. Είναι η αρχή της μοντέρνας ζωγραφικές, τα γεννοφάσκια του κυβισμού.
Ο Κάφκα μεταμόρφωσε την ανθρώπινη φύση στο απωθητικό όριο ενός τεράστιου εντόμου, ο Πικάσο έδωσε στις θελκτικές μορφές νεαρών γυναικών παράξενα σχήματα από το ζωικό βασίλειο. Στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, ο κόσμος κυλιόταν με επίμονη ηδυπάθεια στον ζεστό λάκκο ενός σφαγείου. Η Ιστορία νικούσε κατά κράτος την ανθρώπινη λογική.
