Ο «Θίασος» του Κώστα Σπυρόπουλου

Έναν πολύχρωμο «Θίασο» μάς συστήνει ο διεθνούς φήμης εικαστικός Κώστας Σπυρόπουλος, στη νέα του ατομική έκθεση που παρουσιάζεται στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Μέσα από την έκθεση αυτή ο Κώστας Σπυρόπουλος καταθέτει μια σύγχρονη ματιά με αφορμή την επέτειο των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Με όχημα την αισθητική της pop art, ο δεξιοτέχνης του είδους Κώστας Σπυρόπουλος δημιουργεί ποιητικές αλληγορίες, μεταμοντέρνες συνθέσεις, εικαστικά σκηνικά, όπου τοποθετεί τον διαφορετικό «Θίασο» του, στον οποίο επιλέγει να δώσει πρωταγωνιστικό ρόλο στη γυναικεία φιγούρα και σε αντικείμενα που συνδέονται με εκείνη.

Ο πολύχρωμος «Θίασος» του Κώστα Σπυρόπουλου, όπως είναι ο τίτλος της νέας έκθεσης του διεθνούς εικαστικού και καθηγητή Πνευμονολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Πατρών και αναπληρωτή καθηγητή της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, γέμισε με τα χρώματα του τους δύο ορόφους του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, όπου πραγματοποιήθηκαν και τα λαμπρά εγκαίνια.

Στο ισόγειο καλωσορίζει τους επισκέπτες το κορυφαίο, μεγάλων διαστάσεων ομώνυμο της έκθεσης έργο του καλλιτέχνη. Η ανδρική φιγούρα όπου εμφανίζεται στα έργα του έχει συντροφικό χαρακτήρα. Έντονα περιγράμματα, πλακάτα χρώματα, σ ένα πολυμορφικό σύμπαν που αναδεικνύει τους απλούς ήρωες της καθημερινότητας.

Η γενική διευθύντρια και πρόεδρος Δ.Σ. του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης Μεταξία Τσιρταβή (Ξένια Καλδάρα), που φιλοξενεί την έκθεση, σημειώνει σχετικά: «Ο Κώστας Σπυρόπουλος στέκεται στη μνήμη. Στα σύμβολα που πάντα θα τα αντικρίζουμε με ανοιχτά και κλειστά μάτια και ανοίγει την πόρτα της νέας εποχής που χρειάζεται χρώμα, φως, ελπίδα και στόχους. Μιλάει ελληνικά και παγκόσμια γι'αυτό και τα εργα του ήδη ταξιδεύουν ανά τη γη».

Από την πλευρά του ο ίδιος ο Κώστας Σπυρόπουλος επισημαίνει: «Με ενδιαφέρει να αναδείξω την πολυχρωμία την πολυσχηματικότητα και τις άπειρες οπτικές που οι μικροί καθημερινοί ήρωες, οι φτωχοί ανώνυμοι, βλέπουν και ερμηνεύουν τα πράγματα. Αυτοί που με διαφορετικό ρούχο, ίδιοι με τον εαυτό τους, αλλά και διαφορετικοί, κατοικούν τις εποχές και τα χρόνια υφαίνοντας το δίχτυ που ονομάζουμε λαϊκή μνήμη… Αν έχω τη δυνατότητα, με το έργο μου, να μεταμορφώσω την πραγματικότητα σε ποίηση, θα πω ότι το κριτήριο όποιας αναβίωσης του Ελληνικού τρόπου θα είναι η εμμονή σ’ αυτόν. Να μην επαναληφθεί δηλαδή η αλλοτρίωση, όπως την γνώρισε η Ιστορία, στην περίπτωση της μεσαιωνικής και νεωτερικής Δύσης. Το έργο μου θέλω να είναι μια διαρκής υπόμνηση, ότι τίποτα δεν έρχεται όπως το περιμένουμε. Για να επηρεάσουμε την ροή των γεγονότων χρειάζεται όραμα, συνέπεια, συνεχόμενη προσπάθεια και ηθική διαχείριση των γεγονότων, των μύθων και των παραδόσεων. Τεντωμένο σχοινί η Ελλάδα, ανάμεσα Ανατολή και Δύση, καταμεσής η άβυσσος. Ειδικότερα η ζωγραφική με γοητεύει, διότι πλάθει μορφές οι οποίες αποτελούν συμπυκνωμένη δήλωση πολιτισμού και στάση ζωής. Η ζωγραφική στην προσπάθειά της να «γράψει» τον κόσμο, τον κατανοεί με τον τρόπο που η νόηση, η φαντασία και το συναίσθημα μπορούν να τον ολοκληρώσουν και υπερβαίνει έστω και πρόσκαιρα την απόγνωση που προκαλεί η βεβαιότητα της αυτοακύρωσης».