Τα κλασικά: Το «τέλος του παιχνιδιού» του Σάμιουελ Μπέκετ
Δεν υπάρχει πιο σημαντικός θεατρικός συγγραφέας από τον Σάμιουελ Μπέκετ στον εικοστό αιώνα. Δεν υπάρχει πιο σημαντικό θεατρικό έργο από το «Τέλος του παιχνιδιού».
Η ζωή του Χαμ, ενός τυραννικού χαρακτήρα που είναι τυφλός, και εξαρτάται από τον υπηρέτη και σύντροφο Κλαβ, θα μπορούσε να θεωρηθεί η εκδοχή του σύγχρονου Οιδίποδα ή έστω ενός Σαιξπηρικού βασιλιά. Φαίνεται πως η εξάρτηση από την πρακτική πλευρά της ζωής είναι οικογενειακή υπόθεση, αφού και οι γονείς του ήρωα ο Ναγκ και η Νελ ζουν μέσα σε σκουπιδοντενεκέδες, εν είδει στηρίγματος για τα πόδια τους που έχασαν σε αυτοκινητικό δυστύχημα.
Συμβολίζουν την αναπηρία του ανθρώπου της εποχής μας, που ακρωτηριάζεται ψυχικά και σωματικά από την ηγεμονεύουσα τεχνολογία. Αυτός ο σπουδαίος Ιρλανδός παραμυθάς και φιλόσοφος που ήξερε όσο κανείς άλλος να παρουσιάζει το παράλογο ως απολύτως λογικό, έγραψε σύντομες σπουδές για το χρόνο, τον άνθρωπο και την κοινωνία του, υποβιβάζοντας τους χαρακτήρες του σε αλήτες του δρόμου ή σε απελπισμένους σακάτηδες και αποτύπωσε το νέο τραγικό στοιχείο στην ανθρώπινη μοίρα.
Το «Τέλος του παιχνιδιού» είναι το θεατρικό αριστούργημα του εικοστού αιώνα, για ένα λόγο παραπάνω, γιατί ακολουθώντας το παράδειγμα του Τζόις, ο Μπέκετ παρωδεί και συνοψίζει σε αυτό όλη τη παράδοση του θεάτρου από τους αρχαίους τραγικούς και τον Σαίξπηρ μέχρι τις μέρες μας. Ειδικά η κατακλείδα του έργου παραπέμπει απευθείας στο τέλος των κλασικών αριστουργημάτων.
