Ο ήρωας των λέξεων

Ο Μάνος Ελευθερίου έζησε την όλβια ζωή του ακουμπώντας πάνω σε όσα πράγματα είχαν ανεκτίμητη αξία. Από την στοχαστική νεότητα της ποιητικής του όταν έγραφε: «… σ’ αυτό τον τόπο που κανείς δεν έχει μνήμη»∙ στα χρόνια της στιχουργικής του δόξας, όταν σάλπιζε στίχους όπως: «Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα/ και τους καημούς που σκέπασε καπνός/ η ξενιτιά τα βρήκε αδερφωμένα»∙ μέχρι τις πεζογραφικές του δοκιμές με τον Χαμένο καιρό των Χρυσανθέμων και την Γυναίκα που πέθανε δυο φορές.

Πάνω απ’ όλα παραμένει ένας λαμπρός ποιητής, που γνώριζε καλά την υψηλή τέχνη της μεταφοράς και πλούτισε με τη μελωδία των λέξεων και την ελευθερία των νοημάτων τα ψηλά ράφια της Ελληνικής μουσικής. Όταν άφησε το μετερίζι της ποίησης, αυτή την «αυλή των θαυμάτων», όπου συνομιλούσε με τους μεγάλους μάγιστρους της γλώσσας, από τον Καβάφη και τον Σεφέρη μέχρι τον Λειβαδίτη και τον Καρούζο, το έκανε κυρίως για να μπει στον χείμαρρο της νεοελληνικής καθημερινότητας. Οι στίχοι του με τους οποίους ευεργέτησε τη λαϊκή μας μουσική συνοψίζουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στο έργο του, το «μυθιστόρημα» της χώρας στα ταραγμένα μεταπολεμικά χρόνια.

Προσπάθησε κυρίως να ξαναδώσει μνήμη σε αυτό τον τόπο και στους ανθρώπους του, συναλλάχθηκε με υψηλές ιδέες και νοήματα, έβαψε με το δικό του χρώμα τον τοίχο της Ιστορίας, κρατήθηκε μακριά από τις σειρήνες της εφήμερης δημοσιότητας. Δεν ήταν κάποιος ταχυδακτυλουργός που περιφερόταν στα μέσα ενημέρωσης, δεν ήταν ένας «διάσημος» του παρελθόντος που εμπορευόταν την παρακμή του. Ήταν ένας ήρωας των λέξεων κι έτσι θα τον θυμόμαστε. Έτσι θέλουμε να τον θυμόμαστε. Ήταν ένας ακόμα σπουδαίος… Μάνος!