Τα πιο ωραία λαϊκά

Στα τέλη του εξήντα μια φουρνιά σπουδαίων λαϊκών τραγουδιστών αποσυρόταν αίφνης από το προσκήνιο παίρνοντας μαζί τους όλη την γοητεία των στίχων και της μουσικής που ζωντάνεψαν με τη φωνή τους. Το λαϊκό τραγούδι όπως το γνωρίσαμε μέσα από τα σαραπεντάρια δισκάκια είχε κάνει τον κύκλο του. Καζαντζίδης, Γαβαλάς, Αγγελόπουλος, Πόλυ Πάνου, Καίτη Γκρέυ και Γιώτα Λύδια αποκαθηλώνονταν ο ένας μετά τον άλλο. Ίσως είχε χαθεί μαζί τους και ο μουσικός πακτωλός που προσέφεραν αφειδώς συνθέτες όπως ο Άκης Πάνου, ο Ζαμπέτας, ο Καλδάρας και ο Δερβενιώτης. Ταυτόχρονα παρήκμαζε και το «εργοστάσιο» της λαϊκής μουσικής, η γνωστή σε όλους μας Columbia. Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και η Βίκυ Μοσχολιού έκαναν μια φιλότιμη πλην ανεπιτυχή προσπάθεια να κρατήσουν ψηλά τη σημαία του λαϊκού πενταγράμμου και μόνο η μεταλλαγμένη Μαρινέλλα περνούσε από το φίλτρο των καιρών.

Η μεταπολίτευση με τα χειμαρρώδη ήθη ήταν σίγουρο ότι θα διεκδικούσε τα δικά της είδωλα σε κάθε τομέα, πρωτίστως δε στην μουσική βιομηχανία. Πάριος, Αλεξίου, Γαλάνη, Νταλάρας, Μητσιάς, Πουλόπουλος παρουσιάζονταν ως τα νέα λαμπρά αστέρια στον μουσικό γαλαξία. Στράτος Διονυσίου και Δημήτρης Μητροπάνος έρχονταν από την προηγούμενη εποχή αλλά δεν ταίριαζαν με τη νέα τάξη πραγμάτων. Ούτε καν ο αστραφτερός Τόλης Βοσκόπουλος που είχε προλάβει να υφάνει τον προσωπικό του μύθο. Από εκείνη την περίοδο του μετα-λαϊκού τραγουδιού θα έχουμε να θυμόμαστε τραγούδια συνθετών όπως ο Λοΐζος, ο Κουγιουμτζής, ο Σπανός, ο Μούτσης. Τραγούδια που όρισαν εν πολλοίς την μουσική σταδιοδρομία των νεόκοπων αοιδών

Από κει και πέρα τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Βιώσαμε τη μονοκρατορία κάποιων τραγουδιστών όπως ο Νταλάρας και η Αλεξίου. Ο πρώτος κατάφερε να πρωταγωνιστήσει για περισσότερο από τριάντα χρόνια παίζοντας με τους όρους της μουσικής βιομηχανίας. Στην ουσία ανακύκλωσε όλη την παράδοση από τα ρεμπέτικα, τα λαϊκά μέχρι και τα λάτιν ενώ ταυτόχρονα ήταν ο νονός κάθε καινούργιας φωνής στο ελληνικό τραγούδι. Έδωσε το βάπτισμα του πυρός σε πρόσωπα όπως οι Κατσιμιχαίοι, οι Τερμίτες, ο Θηβαίος και σε άλλους που αυτή την στιγμή δεν μπορώ να θυμηθώ. Πολύ φοβάμαι πως από όλο αυτό τον καλλιτεχνικό ολοκληρωτισμό δεν θα μείνει τίποτε. Θα θυμόμαστε τον Γιώργο Νταλάρα με τα τραγούδια που του εμπιστεύτηκε ο Καλδάρας, ο Κουγιουμτζής και ο Λοΐζος. Άλλωστε τότε ακόμα η φωνή του είχε μια αθωότητα που μπορούσε να συγκινήσει. Στη συνέχεια η γνησιότητά της στραγγαλίστηκε μέσα στη στενωπό κάθε δισκογραφικής σκοπιμότητας. Ίσως βέβαια θα πρέπει κι εμείς ως λαός να αναρωτηθούμε σοβαρά γιατί αφήσαμε τόσα χρόνια τη φωνή του να μας οδηγήσει στα μονοπάτια της όλβιας λαϊκής παράδοσης που ξεκίνησε από τα παράλια της Μικράς Ασίας και από τους Πειραιώτικούς καφενέδες.