H σονάτα σε λα ελάσσονα arpeggione D 821 με την σπάνια μελωδική της γραμμή και την συναρπαστική αρμονία προσφέρεται για πολλές και διαφορετικές εκτελέσεις. Πράγματι διάσημοι μουσικοί έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους σε αυτή την δημιουργία του Σούμπερτ.

Διαλέξαμε δύο εκτελέσεις στις οποίες τόσο το ύφος όσο και η φιλοσοφία των εκτελεστών διαφέρει παρασάγγας. Αν επιχειρήσουμε να τις συγκρίνουμε θα αποκομίσουμε ενδιαφέροντα συμπεράσματα για τον τρόπο αλλά και την δυναμική των μουσικών που αποφασίζουν να μεταφέρουν σ' εμάς τα πολύτιμα κοιτάσματα της κλασικής μουσικής.

Η μία από τις δύο εκτελέσεις έγινε από δύο Ούγγρους δεξιοτέχνες, τον μεγάλο πιανίστα Αντράς Σιφ αλλά και τον εξίσου σπουδαίο τσελίστα Μίκλος Περένι. Μια εκδοχή που σέβεται απόλυτα τη μελωδική γραμμή και τα κελεύσματα της μεγαλοφυίας του Σούμπερτ. Ο Σιφ κινείται υποδειγματικά απλώνοντας τις νότες του διακριτικά και κρατώντας ένα θεμελιώδη ρυθμό στο όλο εγχείρημα. Ο Περένι διαπρέπει με πεντακάθαρες νότες και απέριττη ευαισθησία. Είναι πραγματικά ένα χάρμα μουσικής ακρόασης.

Η δεύτερη εκτέλεση εμπλέκει δύο ακόμα σημαντικούς εκτελεστές, την διάσημη πιανίστρια Μάρτα Άργκεριχ και τον τσελίστα Μίσα Μάισκι. Τόσο η Άργκεριχ όσο και ο Μάισκι ακροβατούν πάνω σ' ένα ιδιώνυμο ρυθμό που μάλλον δεν βοηθά την τελική προσπάθεια. Ο Μάισκι σε αυτή την εκτέλεση δεν δικαιώνει τη φήμη του ως καλύτερου τσελίστα στον κόσμο. Οι νότες του δεν είναι πάντοτε καθαρές, δεν έχουν κανένα ρυθμικό ειρμό. Δείχνει να παρασύρεται από το ήπιο πιανιστικό παραλήρημα της Άργκεριχ η οποία προσπαθεί συνεχώς να υπερβεί το έργο και να αναδείξει την προτεραιότητα του πιανίστα έναντι του δημιουργού. Οι νότες της έχουν κάποια σκοπιμότητα, ιδιοτέλεια, θα έλεγε κανείς και ο Μάισκι την ακολουθεί σε αυτή τη δίχως νόημα επίδειξη που αποδεικνύεται καταδικαστική και για τους δύο.