Η σονάτα αρ. 17 του Μπετόβεν και η μυθολογία της μουσικής

Υπάρχει μια υπερβάλλουσα μυθολογία πίσω από τη σονάτα αρ. 17 του Μπετόβεν, που σήμερα θεωρείται ευρέως ως το κατώφλι για τη «δεύτερη περίοδο» του συνθέτη.

Για ένα λόγο περισσότερο η σονάτα αυτή έγινε διάσημη, όταν, ερήμην του συνθέτη της, ονομάστηκε Tempest σονάτα, (Der Sturm στα γερμανικά), παραπέμποντας ευθέως στη σαιξπηρική «Τρικυμία» και στους αρχετυπικούς χαρακτήρες της.

Σε κάθε περίπτωση η σονάτα αυτή ολοκληρώθηκε από τον Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν μεταξύ του 1901 και 1902 κι έχει όλο εκείνα τα στοιχεία ενός δράματος. Τη βαρύτητα της τραγωδίας, το ανάλαφρο της κωμωδίας. Ανάμικτη μελωδία και ρυθμός, αυξομειώσεις στο ερμηνευτικό πάθος και στην ταχύτητα, τρικυμιώδεις εναλλαγές, βαρυσήμαντα μέρη που εναλλάσσονται με αργές, κυματιστές φράσεις. Ο χαώδης ρυθμός της καθημερινότητας και του χρόνου που όλα τα σαρώνει και τίποτα δεν αφήνει στη θέση του.

Το έργο αποτελείται από τρία μέρη: I. Largo – Allegro σε Ρε ελάσσονα, II. Adagio σε Σι ύφεση μείζονα και III. Allegretto σε Ρε ελάσσονα. Μία τυπική εκτέλεση της σονάτας διαρκεί περίπου 25 λεπτά.

Η ερμηνεία της σονάτας από τον Γκλεν Γκουλντ είναι τουλάχιστον συνταρακτική.