Τι μας λέει το αυτοκρατορικό κονσέρτο του Μπετόβεν;

Γραμμένο μεταξύ 1909 και 1911 το Κονσέρτο για Πιάνο αριθμός 5 του Μπετόβεν πλημμυρίζει από τη γνώριμη φλόγα και την οργισμένη έμπνευση του συνθέτη.

Με συνεχείς εναλλαγές δεξιοτεχνίας και ρομαντισμού αναδεικνύει την ωριμότητα ενός απαράμιλλου μουσικού νου.

Στα 40 λεπτά που διαρκεί αυτό το κονσέρτο ο Μπετόβεν καταφέρνει να μεταγγίσει όλες τις συναισθηματικές αποχρώσεις που μπορεί να χωρέσει μια μουσική σύνθεση τέτοιας ποιότητας.

Αφιερωμένο στον αρχιδούκα Ροδόλφο της Αυστρίας, προστάτη και μαθητή του Μπετόβεν, αποδεικνύει για άλλη μια φορά το γεγονός πως η μεγάλη τέχνη, είτε μιλάμε για ζωγραφική και γλυπτική είτε για μουσική ή αρχιτεκτονική, έβρισκε ανέκαθεν στέγη στην αυλή διαφόρων ηγεμόνων. Παρά τη σχέση της πατρωνίας που σήμερα μας ξενίζει κάπως, είναι φανερό πως σημαντικοί καλλιτέχνες ευεργετήθηκαν από την εύνοια της εξουσίας και των ισχυρών οικονομικών κέντρων.

Το Αυτοκρατορικό κονσέρτο (Emperor) του Μπετόβεν έχει νονό που δεν είναι άλλος από τον πιανίστα Γιόχαν Μπάπτιστ Κράμερ, υπεύθυνο για την αγγλική έκδοση του έργου.

Από το κολοσσιαίο πρώτο μέρος (Allegro) που αρχίζει εμφατικά με μια δαιμονισμένη εισαγωγή του πιάνου, το έργο μεταπηδά σto Adagio (δεύτερο μέρος), χάρη σ' ένα τρυφερό, ρομαντικό και μελαγχολικό μινόρε, λίγο πριν «κλειδώσει» στον αναμενόμενο μείζονα τρόπο. Το τρίτο θέμα (Rondo) αμιλλάται το πρώτο με μια εξίσου δεξιοτεχνική εισαγωγή σολίστα και την ορχήστρα να τον ακολουθεί σαν να ανοίγει διάλογο μαζί του. Το κονσέρτο καταλήγει σε μια εξαιρετική cadenza, ένα τραγουδιστικό πέρασμα του σολίστα, σε ελεύθερο ρυθμικό στυλ, που δοκιμάζει τις δεξιότητές του. Χαρακτηριστικό μέρος της οι μακροσκελείς τρίλιες του πιανίστα.

Το Αυτοκρατορικό κονσέρτο είναι ένας ύμνος στα ολοκληρωμένα έργα τέχνης της ωριμότητας που συνδυάζει το δοξαστικό και το πανηγυρικό, τη διακήρυξη του μεγαλείου αλλά και την υπερεξουσία της ίδιας της ζωής που ξέρει πώς να αναδεικνύει αλλά και να καταβυθίζει πρόσωπα και εποχές.