Μάριο ντελ Μόνακο: Ο μεγαλύτερος τενόρος μετά τον Καρούζο

Θα ανακύπτει πάντα το κρίσιμο ερώτημα, ποιος είναι ο καλύτερος τενόρος ή η καλύτερη σοπράνο του 20^ου αιώνα και οι απαντήσεις θα διαφέρουν ανάλογα με τον κριτή.

Και αν στην περίπτωση της σοπράνο το δίδυμο αντιπαλότητας Κάλας-Τεμπάλντι συνεχίζει να μας βασανίζει, στους τενόρους το φαινόμενο Καρούζο δεν αφήνει πολλά περιθώρια για διαφορετικές γνώμες.

Πίσω όμως από τον Καρούζο υπάρχει πρόσφορο έδαφος για αντιγνωμία. Οι πιο νέοι και «αθώοι» λάτρεις της όπερας προσκυνούν τον Παβαρότι αλλά η παλιά φρουρά σίγουρα έχει να πει περισσότερα από τον λαοφιλή Λουτσιάνο.

Μια γενιά πίσω από τον Παβαρότι αναδύονται θηρία πραγματικά ανάμεσα στα οποία, για λόγους οικονομίας, θα επικεντρωνόμασταν είτε στον Κορέλι είτε στον Μάριο ντελ Μόνακο. Ο Φράνκο Κορέλι είναι αναμφίβολα ένας μαγικός λυρικός τενόρος. Πανέμορφος σαν σταρ του Χόλιγουντ, με αθλητική διάπλαση και όγκο φωνής εντυπωσιακό για τενόρο, άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στις μεγάλες άριες της Όπερας.

Αν θέλουμε όμως να είμαστε δίκαιοι κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Μάριο ντελ Μόνακο. Ο ντελ Μόνακο διαθέτει μια σπάνια ερμηνευτική σταθερότητα που σε αναγκάζει να υποκλιθείς μπροστά του. Δύσκολα θα βρεις ψεγάδια στις εκτελέσεις του. Επιπλέον διαθέτει μια συμπαγή κίνηση και υποκριτική χωρίς καμία χαραμάδα αφέλειας και υπερβολής. Η φωνή του βέβαια είναι τόσο ογκώδης που παραπέμπει περισσότερο σε βαρύτονο αλλά έχει τις ευκολίες του τενόρου στις ψηλές νότες. Είναι μια σπάνια σύνθεση αρετών αυτός ο άνθρωπος και δίκαια έχει αγαπηθεί τόσο στην εποχή του.

Αν εξαιρέσει κανείς την μεγαλοσύνη του Καρούζο, η συμπαγής και σοβαρή παρουσία του ντελ Μόνακο στο διεθνές μουσικό στερέωμα δεν επιτρέπει σε κανέναν άλλο να τον ανταγωνιστεί επί ίσοις όροις. Αποτελεί για πολλούς λόγους την αποθέωση του τενόρου στην επικράτεια της Όπερας.