Μίκης Θεοδωράκης: Ο Μέγας Ανατολικός

Πνοή παρά άνθρωπος, όπως πρέπει να είναι ο πραγματικός δημιουργός, ο Μίκης Θεοδωράκης πέρασε από τη γη αφήνοντας ένα βαθύ αποτύπωμα στην άμμο της Ιστορίας. Με σπουδές κλασικής μουσικής στις αποσκευές της νιότης του αλλά και με έναν βαθύ, αδιαπραγμάτευτο σεβασμό για τα επιτεύγματα της λαϊκής μουσικής της πατρίδας του πορεύτηκε με τη «λύρα τη δίκαιη στον ώμο».

Ο δημιουργικός αυτός άνεμος που φύσηξε εξ Ανατολών έδωσε τη μουσική στους προικισμένους στίχους των μεγάλων ποιητών αλλά τους μπόλιασε κιόλας με την τέχνη του λαού. Στην κοσμογονία του «Επιταφίου», στο λαϊκό ορατόριο «Άξιον Εστί», στην «Πολιτεία», στο «Αρχιπέλαγος», σε κάθε απόσταγμα της μουσικής του ιδιοφυΐας ο Μίκης έδωσε βήμα στο εξόριστο λαϊκό τραγούδι, ακολουθώντας ευλαβικά τους δρόμους των δημιουργών του. Μίλησε με τη φωνή των λαϊκών βάρδων, του Μπιθικώτση και του Καζαντζίδη, με το μπουζούκι του Χιώτη, του Παπαδόπουλου και του Καρνέζη, ζωγράφισε τα χρόνια της αθωότητας με τα οράματά του και έγινε ο «Καπετάν Μιχάλης» των Ελλήνων στον 20^ό αιώνα.

Στη συνείδηση του κόσμου πήρε μια μορφή αρχαγγέλου στα δύσκολα χρόνια και τώρα, που ήταν πια περισσότερο μύθος παρά υπαρκτό πρόσωπο, αποφάσισε μόνος του πότε θα ανέβει στο μαγικό χαλί του θανάτου, παίρνοντας μαζί του την ανάμνηση μιας ολόκληρης εποχής.

Χωρίς τον Θεοδωράκη η ελληνική μουσική θα ήταν διαφορετική, η Ελλάδα που αγαπήσαμε θα ήταν άλλη Ελλάδα, θα ηχούσαν αλλιώς οι φωνές και τα όργανα του λαϊκού θιάσου αλλά και τα λόγια των μεγάλων ποιητών. Θα ηχούσε αλλιώς και η σιωπή μας τώρα που ο ίδιος ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι. Ας μη μιλήσουν άλλο οι άνθρωποι, ας μιλήσει η μουσική και ας φυσήξει ξανά ο Ανατολικός, ο Μέγας Ανατολικός, ο Μίκης Θεοδωράκης.