Τόλης Βοσκόπουλος: Η καρδιά μας πληγωμένη και ο ... Ολυμπιακός

Ήταν 29 Σεπτεμβρίου 1970 όταν το «ΦΩΣ» δημοσίευσε ολοσέλιδη συνέντευξη του νεαρού Τόλη Βοσκόπουλου στον Τέρενς Κουίκ. Πέρασε έκτοτε κάτι περισσότερο από μισός αιώνας ζωής και χθες, 19 Ιουλίου 2021, ο σπουδαίος ερμηνευτής πέταξε ξαφνικά στη «γειτονιά των Αγγέλων».

Πέθανε ο Τόλης Βοσκόπουλος

Δωδέκατο παιδί μιας οικογένειας Μικρασιατών που εγκαταστάθηκαν προπολεμικά στην Κοκκινιά, ο Τόλης Βοσκόπουλος πήρε τον «δύσκολο δρόμο» της ζωής αποφασισμένος να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Έβγαλε το γυμνάσιο στην Αίγυπτο, όπου είχε εγκατασταθεί μία από τις 11 αδερφές του, και δεκαπέντε χρόνων κάνει τα πρώτα μικρά βήματα σε ένα μεγάλο ταξίδι. Γράφεται σε δραματική σχολή, ερμηνεύει μικρούς ρόλους και ταυτόχρονα μαθαίνει μόνος του μπουζούκι.

Ο Άκης Πάνου στο μαγαζί που τραγουδούσε ο Βοσκόπουλος - Μια απρεπής ερώτηση σε έναν Καζαντζιδικό...

Στρατεύεται και όντας σμηνίτης παντρεύεται την ηθοποιό Στέλλα Στρατηγού και μπαίνει σε περιπέτειες. Το εργασιακό στρες, η φτώχεια, οι κακές συνθήκες ζωής οδηγούν στη φυματίωση και σε συχνές αιμοπτύσεις. Σε όλα αυτά μία θα είναι η λύση - η Δούκισσα.

Βοσκόπουλος: Ο άνθρωπος που άλλαξε τις νύχτες της Αθήνας

Ο έρωτάς τους θα τον βάλει στον κόσμο του θεάματος. Πίστες, δισκογραφία, κινηματογραφικά πλατό. Κι ύστερα αρκεί ένα «όχι» του Γιάννη Πουλόπουλου για ένα τραγούδι στη θεατρική παράσταση «Πέντε πρόσωπα ζητούν μεροκάματο», για να τραγουδήσει ο Τόλης: «Μανούλα μου, μανίτσα μου, θα πάρω τη βαλίτσα μου».

Finos Film: Το «αντίο» σε Βοσκόπουλο, Μαυροπούλου

Ο ενθουσιασμένος Ζαμπέτας θα του εμπιστευτεί την απαράμιλλη «Αγωνία».

Οι μεγάλες πίστες ανοίγουν για τον νεαρό τραγουδιστή. Κι είμαστε μόλις στο 1968.

Για να συμβούν όμως όλα αυτά, έπρεπε να βάλει το χέρι της και η θεά Τύχη.

1967, θέατρο Φλορίντα, «Πέντε πρόσωπα ζητούν μεροκάματο», η μουσική επιμέλεια ανήκει στον Γιώργο Ζαμπέτα και ανάμεσα στα τραγούδια του φιγουράρει το «Μανούλα μου, μανίτσα μου, θα πάρω τη βαλίτσα μου» ή απλά «Η βαλίτσα». Τραγούδι γραμμένο για τον Γιάννη Πουλόπουλο, ο οποίος μια μέρα πριν από την πρεμιέρα δηλώνει αδυναμία παρουσίας στη θεατρική παράσταση καθώς δεν τον αφήνουν από το νυχτερινό κέντρο στο οποίο εμφανίζεται την ίδια εποχή. Ως λύση τελευταίας στιγμής προτείνεται ο νεαρός Δημήτρης Μητροπάνος, αλλά κι αυτός βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη. Μέσα στον πανικό πετάγεται ο αδερφός του Κώστα Βουτσά, Αριστείδης, και λέει: «Να σας φέρω τον Βοσκόπουλο!».

Κηδεία Τόλη Βοσκόπουλου: Τον αποχαιρέτησαν με τα τραγούδια του! (pics, vids)

Ο Ζαμπέτας τον ήξερε αυτόν τον νεαρό από την Κοκκινιά που έκανε τον ηθοποιό αλλά έπαιζε και μπουζουκάκι. Ήταν παρών στην ακρόαση του Βοσκόπουλου στην Columbia δύο χρόνια νωρίτερα και είχε πιέσει τον παραγωγό Διονύση Μηλιόπουλο να του κάνει συμβόλαιο.

Ο Μηλιόπουλος δίσταζε, αλλά ο Ζαμπέτας επέμεινε: «Θα είσαι κορόιδο αν δεν το κάνεις. Έχει φωνή καμπάνα και ωραίο παρουσιαστικό. Τον τραβάει η πίστα». «Σώπα καλέ!» του απάντησε ο μουσικός παραγωγός και το πράγμα έμεινε στον αέρα.
Όπως στην περίπτωση της Μοσχολιού, που ευεργετήθηκε από την αρνητική στάση της Πόλυς Πάνου, έτσι και ο Βοσκόπουλος άρπαξε την ευκαιρία που άφησε ο Πουλόπουλος.

Ο Ζαμπέτας διηγείται: «Πάω στην πρεμιέρα και τι να δω. Είχε πάρει όλη την παράσταση στην πλάτη του ο Βοσκόπουλος γιατί ήταν δύναμη ο μπάσταρδος...Το 'χε πει το τραγούδι και το ‘χε κάνει λιώμα! Όλη την επιτυχία την είχε πάρει με τη Βαλίτσα μου ο Τόλης Βοσκόπουλος». Κι αυτή ήταν μόνο η αρχή σε μια συνεργασία που εκτόξευσε τον Βοσκόπουλο και του άνοιξε πλατιές τις λεωφόρους της δόξας. Στοιχεία αντλήθηκαν από τη βιογραφία της Κατερίνας Ζαμπέτα: «Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω».

Λίγα χρόνια αργότερα, στη Θεσσαλονίκη, κι ενώ έχει δώσει ραντεβού με τον Στράτο Διονυσίου για μια παρτίδα μπιλιάρδο σε κάποιο στέκι τους, μαζεύονται απέξω εντελώς αυθόρμητα περισσότεροι από 17.000 θαυμαστές. Χρειάστηκε η επέμβαση της αστυνομίας για να απεγκλωβιστεί ο κατά κοινή ομολογία δημοφιλέστερος Έλληνας τραγουδιστής της δεκαετίας του '70.

Το «ΦΩΣ», που πάντοτε είχε μια κοσμική αύρα, δεν θα άφηνε ασχολίαστο το φαινόμενο «Βοσκόπουλος». Ο Τέρενς Κουίκ, στην αρχή ακόμα αυτής της εντυπωσιακής πορείας, σκιαγράφησε με τον πιο γλαφυρό τρόπο το πορτρέτο ενός πραγματικού σόουμαν, που με χάρη και στυλ άλλαξε διά παντός τις νύχτες της Αθήνας.

Βοσκόπουλος: «Ο Ολυμπιακός είναι πάντα Ολυμπιακός και πάντα μεγάλος, απλησίαστα μεγάλος»

Δεν θα περίμενε κανείς να ακούσει κάτι λιγότερο από κάποιον που ανδρώθηκε στην Παλιά Κοκκινιά. Κι ο Βοσκόπουλος επισημαίνει: «Είναι προνόμιο να είσαι Ολυμπιακός!».

Την εποχή εκείνη έχει μόλις κερδίσει το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το «Αδέρφια μου, αλήτες, πουλιά» και δηλώνει ευτυχισμένος «για μια νίκη μεγάλη, που για να είμαι ειλικρινής δεν υπολόγιζα».

Στην ερώτηση πού βασίζει την επιτυχία του, απαντά ότι ανήκει σε εκείνη την κατηγορία όπου «ο καλλιτέχνης μπορεί να βγάζει τη φωνή του μέσα από την ψυχή του».

Ο Κουίκ τον ρωτά αν σε αυτό επιδρά και η φλέβα του ηθοποιού…

«Δεν μπορώ να πω ναι ή όχι. Γιατί όταν τραγουδάω δεν παίζω».

Δίνει έναν όμορφο ορισμό του τραγουδιού, όταν ο Κουίκ τού ζητά να το κάνει, λέγοντας: «Το τραγούδι είναι όλη η ζωή μας… Και είμαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος στη Γη που δεν έχει σιγοψιθυρίσει κάποιον σκοπό».

Στη συνέχεια αναφέρεται στην επιτυχία της καλοκαιρινής «Φαντασίας» και θεωρεί ότι σημαντικό ρόλο παίζει «η ισχύς εν τη ενώσει», καθώς εμφανίζεται με τον Γιάννη Βογιατζή και τον Μιχάλη Μενιδιάτη, ενώ προαναγγέλλει τη χειμερινή συνεργασία στο Μονσενιέρ για την περίοδο 1970-71.

Στον ελεύθερο χρόνο του δηλώνει ότι ακούει Ανταμό και Τομ Τζόουνς και βλέπει ταινίες γκραν γκινιόλ στο ύφος του Δράκουλα και του Φρανκενστάιν.

Για τον εαυτό του δηλώνει: «Πολλοί με κατηγορούν για βεντέτα. Αλλά όταν με γνωρίσουν, τότε με κατηγορούν για την απλότητά μου».

Κατά τη γνώμη του, δεν υπάρχει λογικός καλλιτέχνης. «Ο καλλιτέχνης, ο αληθινός, πρέπει να έχει ανησυχίες και οι ανησυχίες τού δημιουργούν νεύρα».

Αυτό που τον εντυπωσιάζει σε μια γυναίκα φαίνεται να είναι η καλλιέργεια: «Να ξέρει να φέρεται. Νομίζω ότι είναι πιο πολύτιμη από μια ωραία που είναι μόνο ωραία».

«Τα χρήματα που κερδίζεις τα επενδύεις σε επιχειρήσεις, τα βάζεις στην άκρη ή τα ξοδεύεις;» τον ρωτά ο Τέρενς Κουίκ.

«Άσε πρώτα να ξεπληρώσω τα χρέη μου» του απαντά και εξηγεί πως από κάποιες θεατρικές δουλειές δημιούργησε χρέη που τώρα ξεπληρώνει.

Δεν δείχνει να ενοχλείται από τους κακομαθημένους θαμώνες που τρώνε ή κουβεντιάζουν την ώρα που τραγουδά.

«Δεν είμαι Θεός. Είμαι ένας απλός τραγουδιστής που μπορεί στους περισσότερους να μην αρέσω».

Στα μελλοντικά του σχέδια φαίνεται πως συμπεριλαμβάνονται κάποιες ακόμα ταινίες στο σινεμά. Ο Τόλης δεν ξεχνά πως είναι και ηθοποιός.

Για τις φαβορίτες του Σταμάτη Κόκοτα, που εκείνη την εποχή έκαναν θραύση, ο Τόλης σχολιάζει:

«Ο Κόκοτας δεν έγινε φίρμα από τις φαβορίτες του, γιατί ο κόσμος που αγοράζει τους δίσκους του ακούει φωνή και δεν βλέπει πρόσωπο».

Για τον Στέλιο Καζαντζίδη είναι κατηγορηματικός: «Έχω δηλώσει και πάλι ότι ο Καζαντζίδης είναι ο μεγαλύτερος τραγουδιστής. Δεν πέρασε άλλος σαν κι αυτόν…».

Η συζήτηση τελειώνει με τον Ολυμπιακό και ο Τόλης με ακράδαντη πεποίθηση δηλώνει:

«Ο Ολυμπιακός είναι και θα παραμείνει μεγάλος. Όλοι εμείς που ανδρωθήκαμε ζώντας με τους αντίλαλους των ανεπανάληπτων θριάμβων του, το θεωρούμε μεγάλη τιμή και υπερηφάνεια που είμαστε αμετακίνητοι υποστηρικταί του».

Την εποχή εκείνη ο Τόλης Βοσκόπουλος ήταν τριάντα χρόνων και στη συνέχεια της ζωής του δεν έκανε ποτέ κάτι που να ανατρέψει την εικόνα του συμπαθούς και απόλυτα δημοφιλούς σταρ. Αποσύρεται από τη μεγάλη σκηνή του κόσμου σαν ένας πραγματικός κύριος, έτσι όπως ήθελε και κατάφερε να ζήσει στα ογδόντα ένα χρόνια της ζωής του.