Η «λαίδη» και ο… αλήτης

Στους τεκέδες του Πειραιά… ήρωες σχεδόν Καραγατσικοί εγκαινίασαν μια μεγάλη μουσική παράδοση με Πατριάρχη τον Συριανό τον Μάρκο. Οι άνθρωποι αυτοί στους οποίους οφείλουμε ένα ολόκληρο λαϊκό πολιτισμό, ήταν αποκλεισμένοι από τον υγιή κοινωνικό ιστό, καταδιωγμένοι από τους χωροφυλάκους και τα καταπιεστικά πολιτικά καθεστώτα της εποχής.

«Όλοι οι Ρεμπέτες του Ντουνιά, εμένα μ’ αγαπούνε», τραγουδούσε ο Μάρκος αντιστικτικά με τις Σμυρναίικες μελωδίες που κατέφθασαν στο μεγάλο λιμάνι μαζί με τους πρόσφυγες. Ύστερα η δάδα της ρεμπετιάς μεταλαμπαδεύτηκε και στα άλλα μεγάλα αστικά κέντρα, φτάνοντας μέχρι την Θεσσαλονίκη του Μεσοπολέμου όπου ο νεαρός Τσιτσάνης έφτιαχνε τις ουράνιες μελωδίες του.

Κι ήρθε ο πόλεμος και τέλειωσε και το ρεμπέτικο συνέχιζε τη διαδρομή του κι από τα σπλάχνα του γεννήθηκε μια γενιά μεγάλων λαϊκών τραγουδιστών και συνθετών κι ανάμεσά τους έλαμπαν από τη μια ο Χιώτης κι ο Ζαμπέτας κι από την άλλη οι εγγράμματοι της μουσικής, ο Μίκης και ο Μάνος. Ο Διονύσης Σαββόπουλος στον ίσκιο της ιδιοφυΐας του Ντύλαν δημιουργούσε τη νέα σχολή τραγουδοποιών που θα άλλαζε όλα τα δεδομένα.

Κι ύστερα τι έγινε; Από τους… βεριτάμπλ αστέρες της νύχτας, Ζαγοραίος, Μιχαλόπουλος και σία, άρχισε το πράγμα να στραβώνει. Δημιουργήθηκαν οι πυρήνες της κιτς διασκέδασης. Στα χρόνια της χούντας τους καθωσπρέπει ξενύχτηδες έπρεπε να τους βρίσκει το πρωί, αυτό ήταν το πρωτόκολλο. Σιγά-σιγά εθιστήκαμε στη μυσταγωγία του σκυλάδικου, που με τη σειρά του γέννησε τα ανθρωποειδή της πίστας… μουσικά τέρατα, που ένας λαός ολόκληρος προσκύνησε στα χρόνια της ψευδοευμάρειας.

Αναλογιστήκαμε τι ήταν όλοι αυτοί οι θαμώνες των λαϊκών μαγαζιών τις τελευταίες δύο εικοσαετίες. Φλώροι και επιδειξιμανείς, λολίτες και αφελή κοριτσόπουλα, παντελώς άσχετοι με το ελληνικό λαϊκό τραγούδι, καλικάντζαροι και αισθητικά… νάνοι!

Κι αναρωτιέται κανείς πώς φτάσαμε από τον… αλήτη Μάρκο στην «λαίδη» Άντζελα. Είναι μια μεγάλη ιστορία, θα μου πείτε. Μήπως είναι ώρα, όμως, να ξεδιπλώσουμε το κουβάρι της;