Πάνος Δημητρακόπουλος: «Η μουσική είναι ένα μέσο αυτογνωσίας και όχι ο σκοπός»

Στο City Garden Festival του Christmas Theater ο συνθέτης Μιχάλης Κουμπιός σχεδίασε μοναδικά συναυλιακά γεγονότα που θα μας ταξιδέψουν με ελληνικά τραγούδια σε κάθε γωνιά της Ελλάδας αλλά και σε όλο τον κόσμο. Ένα από αυτά που εντυπωσίασε τους φίλους του καλού ελληνικού τραγουδιού με το που ανακοινώθηκε, είναι μια πρωτότυπη ταξιδιάρικη συναυλία με τίτλο «Μπουένος Άιρες, Νέα Υόρκη, Βοµβάη, Τόκιο και Μπαρµπαριά».

Μια συναυλία που θα αναδείξει τη μαγεία και την αρμονία που προσφέρει το κανονάκι, σε µία μουσική διαδρομή που διατρέχει όλες τις εκφάνσεις του ελληνικού τραγουδιού. Με αφορμή αυτήν τη συναυλία που θα γίνει στις 23 Σεπτεμβρίου στο City Garden θα συναντηθούν για πρώτη φορά επτά προσωπικότητες του ελληνικού τραγουδιού (Παντελής Θαλασσινός, Νίκος Ξυδάκης, Ευανθία Ρεμπούτσικα, Καλλιόπη Βέττα, Ζαχαρίας Καρούνης, Αρετή Κετιµέ, Κατερίνα Παπαδοπούλου) με προεξέχοντα τον αριστοτέχνη σολίστ στο κανονάκι Πάνο Δηµητρακόπουλο με τον οποίο και συνομιλήσαμε.

«Ένας σολίστας όπως εσείς ακούει άλλους δεξιοτέχνες από άλλα είδη μουσικής; Συμπεριφέρεστε ως ακροατής;

Βασικά ως ακροατής συμπεριφέρομαι. Ο μουσικός δεν μπορεί να έχει εμμονή με τη δεξιοτεχνία του οργάνου του. Αλλά ούτε και να προσκολλάται στη δεξιοτεχνία των άλλων μουσικών οργάνων. Το ζήτημα δεν είναι να ακούς τι μπορούν να παίξουν τα χέρια, αλλά να προσπαθείς να αφουγκράζεσαι τον τρόπο με τον οποίο άλλοι μουσικοί αντιλαμβάνονται τα μουσικά είδη και τη μουσική γενικότερα με επίκεντρο την ψυχή και την προσωπικότητά τους.

Ποιοι είναι δάσκαλοι σας;

Είμαι αυτοδίδακτος, ίσως γιατί και οι δύο γονείς μου ήταν δάσκαλοι! (γέλια) Θεωρώ όμως όλους τους δεξιοτέχνες με τους οποίους έχω παίξει, δασκάλους μου. Κατ’ αρχάς τη Δόμνα Σαμίου και το Χρόνη Αηδονίδη που και μόνο με το παράδειγμά τους εμπλούτισαν τις γνώσεις και την εμπειρία μου.

Στη συνέχεια, είχα την τύχη να μάθω από τον Αντώνη Απέργη και τον Halil Karaduman και να παίζω από την αρχή με πάρα πολύ καλούς μουσικούς: τον Θόδωρο Κοτεπάνο, τον Haig Yazdjian, τον Σταύρο Λάντσια που με δίδαξαν σε πολλά επίπεδα. Μετά τόσα χρόνια ως επαγγελματίας μουσικός, θεωρώ ότι ήταν ατυχία που δεν βρέθηκα δίπλα σε έναν καλό δάσκαλο από τα πρώτα βήματά μου στη μουσική κι έχω μετανιώσει που δεν πήγα στην Κωνσταντινούπολη τα πρώτα χρόνια, για να διδαχθώ από τους καλύτερους στο κανονάκι».

Περισσότερα στο culturenow