Τα τραγούδια έχουν Ιστορία: Ο Καζαντζίδης είχε δίκιο - Σκίστε το συμβόλαιο!
Είχε δίκιο ο Καζαντζίδης που φώναζε τόσα χρόνια για το "συμβόλαιο λαιμητόμο" με τη ΜΙΝΟS. Η δικαστική και ανθρώπινη διαμάχη του με τον Μάκη Μάτσα αποτυπώνει την ισορροπία του τρόμου πάνω στην οποία άνθισε η δισκογραφία στη χώρα μας για περισσότερο από μισό αιώνα.
Ο τραγουδιστής Στέλιος Καζαντζίδης το 1959 έκανε μια άνευ προηγουμένου δισκογραφική επιτυχία με την "Μαντουμπάλα" για την οποία πήρε στην κυριολεξία ψίχουλα. Παρά την κυριαρχική του παρουσία στο χώρο ήταν υποχρεωμένος να ηχογραφεί με απαράδεκτους οικονομικούς όρους όπως και οι υπόλοιποι χαρισματικοί τραγουδιστές της εποχής.
Η κόντρα με τον Λαμπρόπουλο της COLUMBIA τον οδήγησε στο Μάτσα της ΜΙΝΟS. Και οι δύο τον παρουσιάζουν ως ασυνεπή και δύσκολο, ως έναν "επαναστάτη χωρίς αιτία". Δεν μας εξηγούν ωστόσο γιατί την ίδια εποχή επαναστάτησαν κι άλλοι σπουδαίοι καλλιτέχνες όπως ο Γαβαλάς, η Πόλυ Πάνου, ο Αγγελόπουλος. Κάποιοι άλλοι, όπως ο Χιώτης, αντί να έρθουν σε σύγκρουση προτίμησαν τη φυγή στην Αμερική.
Ολυμπιακός: Ο Φουρνιέ κάνει τη διαφορά
Ο δικηγόρος της ΜΙΝΟS σε τηλεοπτική του εμφάνιση στη δεκαετία του '80 ισχυρίστηκε ότι ο Καζαντζίδης δεν σεβάστηκε την υπογραφή του. Αν αυτή η υπογραφή σήμαινε την προκαταβολή ενός μεγάλου ποσού, το οποίο, μεταξύ μας, θα το άξιζε και με το παραπάνω ο τραγουδιστής, τότε πράγματι θα ήταν ατιμία από μέρους του. Αλλά ο Καζαντζίδης, όπως και κάθε Καζαντζίδης, εγκλωβίστηκε απλά σ' ένα συμβόλαιο α πριόρι καταχρηστικό το οποίο δεν μπορούσε να μην αποδεχθεί τη στιγμή που άφησε την COLUMBIA.
Αφού όμως η ΜΙΝΟS και ο κύριος Μάτσας προσωπικά δεν μπορούσαν να ανεχθούν έναν ασυνεπή και δύσκολο καλλιτέχνη όπως ο Καζαντζίδης, γιατί δεν τον εγκατέλειπαν στην τύχη του παρά μόνο τον κρατούσαν δέσμιο μιας υπογραφής, προτείνοντας συνεχώς αυστηρότερα συμβόλαια, εκδικητικά επιτρέψτε μου να πω, για να τιμωρήσουν τον αυθάδη καλλιτέχνη;
Το τελευταίο συμβόλαιο στις αρχές της δεκαετίας του '80 βάσει του οποίου ο Καζαντζίδης έπρεπε να τραγουδήσει 108 τραγούδια σε 3 χρόνια, για να αποδεσμευθεί ήταν όχι μόνο καταχρηστικό αλλά κι επικίνδυνο για τον τραγουδιστή. Πού θα βρίσκονταν 108 καλά τραγούδια σε μια εποχή που το αυθεντικό λαϊκό τραγούδι είχε παρακμάσει και οι σημαντικότεροι συνθέτες του είχαν "συνταξιοδοτηθεί"; Θα ήθελα να ρωτήσω τον δικηγόρο που διάβαζε με πλήρη πεποίθηση δικαίου αυτό τον καταχρηστικό όρο αν ξέρει τι σημαίνει να ηχογραφήσει κανείς 108 τραγούδια σε τρία χρόνια χωρίς να υστερήσει σε ποιότητα.
Τι σημαίνει για ένα μεγάλο τραγουδιστή σαν τον Καζαντζίδη ένα τέτοιος οργασμός ηχογραφήσεων;
Ο ίδιος άνθρωπος είπε ότι ο Καζαντζίδης ζήτησε να παίρνει 12 δραχμές από ένα δίσκο που η τιμή πώλησής του ήταν 150 δραχμές. Δηλαδή ούτε 10%. Ήταν αυτή μια δίκαιη συμφωνία που έπρεπε να τηρήσει ο τραγουδιστής; Σκίστε το συμβόλαιο!
