Στην Αντίπαρο για την τελευταία καλοκαιρινή απόδραση

Στα ανέμελά μου χρόνια παραδοσιακά το καλοκαίρι μου τελείωνε στην Αντίπαρο. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, όταν η αγαπημένη εποχή των Ελλήνων έχει μπει πλέον για τα καλά στην τελική ευθεία, οι σκέψεις μου πάντα γυρίζουν σε αυτό το μικρό, μαγικό νησί.

Το πρώτο flashback κάθε φορά ξεκινάει από το λιμάνι της Πάρου και τον κλασικό ανεμόμυλο που μας υποδεχόταν όταν φτάναμε εκεί με την παρέα μου, ενώ μας ξεπροβόδιζε όταν περιμέναμε το καράβι για την Αθήνα.

Η διαδρομή προς τα φέρι μποτ που μας περνούσαν απέναντι και «μυρίζει» ακόμα και σήμερα νησί. Μέχρι πέρυσι, όταν και έκανα την εμφάνισή μου στην Αντίπαρο μετά από 15 χρόνια απουσίας, σκεφτόμουν ότι όλα θα είναι πάντα ίδια στο «νησί μας», όπως το αποκαλούσαμε με τους φίλους μου.

Έκανα λάθος αφού η απλότητα που το συνόδευε από τη δεκαετία του '90 όταν και πρωτοπήγα μέχρι τα μέσα των 00's, είχε δώσει τη θέση της σε μια εικόνα πιο καθώς πρέπει, προσαρμοσμένη στις νέες απαιτήσεις του τουρισμού που πλέον έχει ανέβει επίπεδο και εκεί.

Η Αντίπαρος δεν είναι το συνηθισμένο κυκλαδίτικο νησί. Ναι μεν τα τοπία της δεν έχουν καμία διαφορά από τα υπόλοιπα των Κυκλάδων, όμως η ζωή εκεί διαφέρει κατά πολύ από τις δίπλα «γειτονιές» του Αιγαίου. Σε αυτό μάλλον έχει συμβάλει και το θρυλικό κάμπινγκ του νησιού που για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες ανοίγει τις πύλες του για τους επισκέπτες και γεμίζει με ανθρώπους κάθε κοινωνικού στρώματος από κάθε γωνιά του πλανήτη.

Αφήναμε τις βαλίτσες μας σε κάποιο από τα καλυβάκια του Καλάργυρου και αμέσως πηγαίναμε στην παραλία που βρίσκεται ακριβώς από πίσω για μια βουτιά, πριν ξεκινήσουμε να στήνουμε τις σκηνές μας.

Η πρώτη παραλία λοιπόν που πρέπει να επισκεφτεί κάποιος που πάει στο νησί, είναι αυτή. Η παραλία των γυμνιστών η οποία μνημονεύεται σε πολλές χώρες του πλανήτη, αφού είναι πασίγνωστη για τα πρασινογαλανά νερά της και τα δεκάδες γυμνά κορμιά που ψάχνουν για λίγη σκιά.

Η διαδρομή από το κάμπινγκ προς το χωριό δεν είναι καθόλου κουραστική. Στο τέλος του χωματόδρομου αν στρίψεις αριστερά θα βρεις μια μικρή παραλία για τη βουτιά σου, ενώ μετά το λιμάνι ξεκινούν τα όμορφα. Αρμυρίκια, άμμος και το απέραντο γαλάζιο που περικυκλώνουν την Αντίπαρο. Υπάρχουν πολλές και όμορφες παραλίες κατά μήκος της θάλασσας, ενώ το σπήλαιο στην πλευρά του βουνού που στέκει πάντα περήφανο και υποδέχεται τους τουρίστες είναι ένα μέρος που σίγουρα αξίζει να επισκεφθεί ο επισκέπτης.

Τα μπαράκια στο κέντρο του χωριού τα οποία έχουν υποδεχθεί κατά καιρούς από τους πιο απλούς ανθρώπους μέχρι ηθοποιούς του Χόλιγουντ και ροκ σταρς σου δίνουν την αίσθηση του «κυριλέ» σε ένα τόπο που κάποτε όλα ήταν «χύμα».

Ευτυχώς για εμάς που επιζητούμε την εποχή που όλα ήταν πιο απλά, πιο αληθινά και πιο «στα μέτρα μας» υπάρχει ακόμα η La Luna. Η ξακουστή ντίσκο που ανοίγει τις πόρτες της μετά τις 2 για να υποδεχθεί τους ακραίους ξενύχτηδες που δεν κοιμούνται πριν βγει ο ήλιος.

Έζησα τα καλύτερά μου καλοκαίρια ως ένας έφηβος που παρέμενε πάντα παιδί εκεί πέρα. Πέρυσι πήγα και την επισκέφθηκα σαν γονιός, με τα δικά μου παιδιά. Η αθωότητα της δεκαετίας του '90 είχε δώσει τη θέση της στην πολυτέλεια αυτής του '10.

Όμως όσο και να αλλάζουν μορφή τα μαγαζιά, όσο και να χτίζονται συνεχώς νέα ενοικιαζόμενα δωμάτια, θα υπάρχουν πάντα οι παραλίες του κάμπινγκ, του Αγίου Γεωργίου, του Φαναριού και της Φανερωμένης που θα μας θυμίζουν ότι όσο και να αλλάζει ο κόσμος, τα μέρη δεν αλλάζουν.

Κλείνω με την φράση της κόρης μου, την ώρα που αποχαιρετούσαμε μαζί το λιμανάκι της Αντιπάρου: «Μπαμπά, ακόμα και τώρα οι καλύτερές σου αναμνήσεις είναι οι τρέλες που κάνατε με τους φίλους σου στην Αντίπαρο»; «Όχι πια αγάπη μου. Πλέον η τρέλα έδωσε τη θέση της στην αγάπη. Η καλύτερή μου ανάμνηση είναι η ίδια η Αντίπαρος».

Ένα νησί που θα σε γεμίσει με συναισθήματα είτε το επισκεφτείς με τους φίλους σου, είτε με την οικογένειά σου...