La vita è bella*

Μέσα από ένα καταπληκτικό σενάριο, ο πρωταγωνιστής Μπενίνι, ο οποίος προσπαθεί να κρύψει τον γιο του από τους Ναζί φύλακες, του θέτει μια προϋπόθεση και του δίνει κίνητρο, αποκαλύπτοντάς του το βραβείο του παιχνιδιού. Αν κλάψει για τη μαμά του ή πει ότι πεινάσει, θα χάσει. Αντιθέτως, αν συγκεντρώσει χίλιους πόντους -τους οποίους ορίζει ο μπαμπάς Γκουίντο- τότε θα κερδίσει ένα άρμα μάχης (τανκ).

Περιτριγυρισμένος από τη μιζέρια και τον θάνατο, ο Τζιοζέ λυγίζει, «σπάει». Ζητάει τη μαμά και αδημονεί για την επιστροφή του στο σπίτι. Ο μπαμπάς, παρότι μοιάζει εξαντλημένος σωματικά και ψυχολογικά, στέκεται όρθιος. Απέναντι στον εαυτό του, στον γιο του, στη ζωή και στο «παιχνίδι» της. Η αθωότητα του Τζιοζέ, σε συνδυασμό με την πειστική ερμηνεία του Γκουίντο, δίνει ζωή και στους δύο. Και ώθηση να φτάσουν μέχρι το τέλος, όπου η θλίψη παντρεύεται με την ευτυχία και μας πλημμυρίζουν πρωτόγνωρα συναισθήματα.

Επιτρέψετέ μας την υπερβολή του παραλληλισμού της μοναδικής αυτής ταινίας με την κατάσταση που ζούμε τώρα. Πολλοί βλέπουμε τους εαυτούς μας στους ρόλους αυτούς. Επαναλαμβάνω, ως υπερβολή. Άλλωστε περισσεύει στις μέρες μας... Προφανώς και δεν σφυρίζουν οι σφαίρες πάνω από τα κεφάλια μας και δεν λιμοκτονούμε. Αλλά ας συμφωνήσουμε ότι μια εμπόλεμη κατάσταση χτυπάει πρώτα το μυαλό και την ψυχή και έπειτα το σώμα.

Όσα ζούμε σήμερα είναι μια ευκαιρία να αναμετρηθούμε, κάτω από πρωτόγνωρες συνθήκες, με τον ίδιο μας τον εαυτό. Να αναζητήσουμε εντέλει τις προσωπικές μας φοβίες, τις αγωνίες και να γιγαντώσουμε μέσα μας το αίσθημα της ελπίδας.

Δεν είναι ώρα για ανάθεμα και καταλογισμό ευθυνών. Κανείς δεν μπορεί να στερήσει από κανέναν την ελευθερία του λόγου, πολύ περισσότερο της δεύτερης σκέψης και της παντοτινής ελπίδας.

Κι αν αυτά σας μοιάζουν περιττά τώρα, να είστε σίγουροι ότι θα είναι τα βέλη στην προσωπική φαρέτρα του καθενός για το μετά... Γιατί η ζωή είναι ωραία και χρειάζεται υπευθυνότητα πριν από τις θυσίες...

Είναι πράγματι μια δυσάρεστη κατάσταση, που όμως καλούμαστε να την αντιμετωπίσουμε / να την πολεμήσουμε από την άνεση του σπιτιού μας - που τόσο λαχταρούσε ο Τζιοζέ.

Κι αν δυσκολεύεστε να πιστέψετε σε κινηματογραφικά σενάρια, πιστέψτε στην πραγματικότητα, την αλήθεια και τη ζωή, όπως αυτά αποτυπώνονται σε κάθε λέξη του Σίνισα Μιχαΐλοβιτς...

«Καταλαβαίνω ότι για αυτούς που δεν έχουν συνηθίσει μπορεί να είναι θυσία να μείνουν σπίτι, αλλά για μένα τα μέτρα αυτά είναι περίπατος. Πέρασα μήνες κλεισμένος σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου 3Χ3, καλωδιωμένος με τον ορό, χωρίς να μου επιτρέπεται να ανοίξω ούτε το παράθυρο. Πέρασα δύο πολέμους και καρκίνο! Πιστεύεις ότι είναι πρόβλημα να είσαι με την οικογένειά σου στο σπίτι σου και να βγαίνεις στο μπαλκόνι για τσιγάρο; Για μένα είναι υπέροχο. Μετά; Όλα θα είναι όμορφα. Κανονικότητα. Θα αγκαλιαζόμαστε και θα πηγαίνουμε στα γήπεδα».

Ας πολεμήσουμε λοιπόν το σήμερα, αισιοδοξώντας για το αύριο...