Oι καπνοί στην Ουκρανία δεν είναι ένεκα... Τσικνοπέμπτης!

Αν κάποιος είχε πρόσβαση στο τι «βλέπουν» σήμερα (24/02) οι δορυφόροι που «στοχεύουν» τον πλανήτη θα έβλεπε ένα κοινό μεταξύ Ελλάδας και Ουκρανίας σήμερα: Πυκνούς καπνούς να υψώνονται στον ουρανό τους.

Κι όμως πόσο διαφορετικοί είναι αυτοί οι καπνοί...

Ενώ εδώ (αλλά κι όπου υπάρχει Ελληνισμός), καταμεσής Αποκριάς, τσικνίζουμε καταναλώνοντας, απενοχοποιημένα, σεβαστές ποσότητες κρέατος (σ’ αυτό που εύστοχα ονομάστηκε φεστιβάλ ...χοληστερίνης!) με την έγνοια μας να περιορίζεται αν το θέλουμε «στο αίμα του» ή καλοψημένο, οι καπνοί στην Ουκρανία προέρχονται από πυραύλους, βόμβες, όλμους και σφαίρες και το αίμα που χύνεται, χοχλακιστό, είναι ανθρώπινο...

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος... πολέμου (που όλοι ήξεραν ότι θα γίνει, αλλά δεν μπορούσαν –ή, μήπως, δεν ήθελαν; - να αποτρέψουν...) βρίσκεται εν εξελίξει, αφού τα γεωστρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα (για το ποιος θα έχει υπό τον έλεγχο του τη χώρα η Ρωσία ή η Δύση) δεν καταλαβαίνουν από... Τσικνοπέμπτες και Απόκριες!

Κι οι μόνες στολές που ντύνουν τους λαούς - πριν τους στείλουν βορά στα υπερσύγχρονα όπλα, που τα στηρίζουν - είναι οι ...στρατιωτικές.

Με περιτύλιγμα ασφαλώς τα «ιδανικά και ιδεώδη» την ίδια ώρα που κάποιοι (εκ των σίγουρων νικητών του πολέμου...) τζιράρουν πουλώντας πολεμικό υλικό και ενέργεια σε νέες, αυξημένες κατακόρυφα, τιμές...

Ξανά και ξανά.

Σε μια ατέρμονη αλληλουχία που υπενθυμίζει ότι το κτηνώδες κομμάτι της ανθρώπινης φύσης δεν έχει εξοβελιστεί, παρά τα επιτεύγματα σε τέχνες, γράμματα κι επιστήμες.

Επι του προκειμένου, η ενηλικίωση της ανθρωπότητας συνεχίζει ν’ αναζητάται μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους, έναν «ψυχρό» (κατά τη διάρκεια του οποίου φτάσαμε στο χείλος του πυρηνικού ολέθρου με την κρίση των σοβιετικών πυραύλων στην Κούβα...) και πολεμικές συρράξεις στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Mόνο που αυτός είναι κοντά μας.

Πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε.

Δεν είναι απλά στην πίσω «αυλή» μας, αλλά φτάσαμε σ’ αυτόν με τον επιτιθέμενο Πούτιν και την Ρωσία του να χρησιμοποιεί μια γλώσσα που μας είναι πολύ οικεία, αφού την ακούμε «καθ’ εκάστην και αργία», από τον εξ Ανατολάς γείτονα (μέχρι και πριν πέσει το «Σιδηρούν Παραπέτασμα» τον λέγαμε και «σύμμαχο»...)!

Κι εδώ είναι μια αντίφαση, που δεν μπορεί παρά να επισημανθεί, ακόμη κι από τον κάθε καλόπιστο να δεχθεί την ρητορική (που προσομοιάζει με οιμωγές...) των Δυτικών για τα δρώμενα στην Ουκρανία.

Τα «δύο μέτρα και σταθμά» απέναντι στη Ρωσία και σε εκείνους που εισέβαλλαν στην Κύπρο το 1974, κάνουν... βόλτες με αεροσκάφη και πλοία σε εναέριους χώρους, χωρικά ύδατα, υφαλοκριπίδες και ΑΟΖ χωρών της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ.

Αλλά εκεί δεν υπάρχουν παρά αυστηρές συστάσεις για κυρώσεις που... θα έρθουν, την επόμενη φορά, αφού «είναι πολλά τα λεφτά Άρη...», του να «χαρίσουν» την Τουρκία στην Ρωσία...

Επίσης είναι πολύ διδακτικό για τον, απανταχού Ελληνισμό αυτό κατέστη πασιφανές: ότι, δηλαδή, παρά τις υποσχέσεις και τις «εγγυήσεις» των Δυτικών (οι οποίοι ξύνονταν στην... γκλίτσα του Ρώσου «τσοπάνη», ανοίγοντας και κλείνοντας τις αγκάλες του ΝΑΤΟ στους Ουκρανούς..) για την ακεραιότητα της Ουκρανίας, αυτή όχι μόνο είχε πάψει να υπάρχει, de facto, μετά την προσάρτηση της Κριμαίας και τον έλεγχο του Ντονμπάς, μέσω αυτονομιστών, εδώ και χρόνια, αλλά, την κρίσιμη ώρα, μόνοι τους πολεμούν...

Φυσικά δεν συγκρινόμαστε με την Ουκρανία, αφού και μέλος της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ είμαστε αλλά αυτό καθησυχάζει κανέναν στις μέρες μας, ώστε να απολαύσει την... Τσικνοπέμπτη του;