Ο διάλογος του τρόμου: «Μπαμπά, βλέπω τις φλόγες-Κατέβα αμέσως, φύγε από το αμάξι, άστο να καεί...»

Η Φαίη βρέθηκε κατά λάθος στο Μάτι, αφού κατοικεί στη Ραφήνα και επιστρέφοντας από βόλτα στο σπίτι της, έπεσε πάνω στις φλόγες που είχαν φτάσει στη Λεωφόρο Μαραθώνος.

Τα όσα μου διηγήθηκε είναι συγκλονιστικά. Η ίδια κατάφερε να γλιτώσει χάρη σε ένα τηλεφώνημα στον πατέρα της ο οποίος την προέτρεψε να παρατήσει το αυτοκίνητό της και να κατευθυνθεί προς τη θάλασσα:

«Οδηγούσα στη Μαραθώνος όταν είδα τη φωτιά να διασχίζει τον δρόμο και αναγκάστηκα να κατέβω στον παραλιακό δρόμο στο Μάτι. Κατευθυνόμουν προς την Ραφήνα. Με το που βρέθηκα εκεί ακινητοποιήθηκα κι εγώ όπως και τα άλλα ΙΧ. Ήμουν μέσα στο αυτοκίνητό μου, σε ένα σημείο που δεν κουνιόταν τίποτα. Δίπλα μου μόνο οδηγοί που ρωτούσαν ο ένας τον άλλον τι συμβαίνει. Κινείται τίποτα μπροστά; Γιατί κολλήσαμε έτσι; Δεν τους έλεγες και σαστισμένους, αφού δεν είχαν καταλάβει τι έρχεται. Τον εφιάλτη που θα μας χτυπούσε την πόρτα. Ξαφνικά βλέπω τις φλόγες σε ένα χωράφι ακριβώς δίπλα μου και τη φωτιά να καίει ανεξέλεγκτα στα 200 μέτρα. Πήρα τον πατέρα μου τηλέφωνο αμέσως, αφού μέχρι εκείνη τη στιγμή κανείς μας δεν είχε καταλάβει πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα. Κανείς δεν μας έδωσε οδηγίες τι να κάνουμε.

- Μπαμπά είμαι στο Μάτι, είμαι στο αυτοκίνητο και βλέπω μπροστά μου τις φλόγες.

- Κατέβα αμέσως από εκεί, φύγε από το αμάξι και άστο να καεί. Πήγαινε προς τη θάλασσα.

Έστριψα το αυτοκίνητο στο πρώτο στενό που βρήκα σκεπτόμενη να μην κλείσω τον δρόμο αν αυτός ανοίξει, αφού τα ΙΧ όπως σου είπα είχαν ακινητοποιηθεί. Τυχαία βρέθηκα στο λιμανάκι στο Μάτι. Παράτησα το αμάξι κι έφυγα προς τη θάλασσα κι εκεί αμέσως συνειδητοποίησα τι συνέβαινε στην περιοχή. Είχαμε στριμωχτεί πολλοί πάνω σε μικρά βραχάκια περίπου 100 με 150 άτομα. Η ατμόσφαιρα αποπνικτική. Δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα και δεν βλέπαμε τίποτα από την κάπνα.

Από το νερό ακούγαμε αμάξια να εκρήγνυνται. Ενώ βρισκόμασταν μισοί μέσα στο νερό και μισοί στα βραχάκια τυλιγμένοι με πετσέτες, ακούγαμε συνεχώς τις εκρήξεις. Οι στιγμές που ακολούθησαν ήταν τουλάχιστον τραγικές. Πολύ αργότερα μόλις καθάρισε η ατμόσφαιρα μπορέσαμε να δούμε όλη την ακτογραμμή από τον Άγιο Ανδρέα μέχρι τη Ραφήνα να φλέγεται. Άνθρωποι έψαχναν συγγενείς και φίλους που δεν ήξεραν προς τα που διέφυγαν. Παρ' όλα αυτά επικρατούσε ψυχραιμία και αλληλεγγύη παρά το γεγονός ότι οι κάτοικοι γνώριζαν ότι τα σπίτια τους είχαν καεί. Από τις έξι το απόγευμα μέχρι τις 12 το βράδυ ήμασταν πάνω σε έναν βράχο περιμένοντας το λιμενικό να διασώσει, κάτι που έγινε τελικά τα μεσάνυχτα. Αυτά που βίωσα εκείνο το βράδυ, δεν θα τα ξεχάσω ποτέ μου Νίκο».

Η μαρτυρία της Φαίης με συγκλόνισε. Την ώρα που της μιλούσα στο τηλέφωνο την ρώτησα αν έχει γνωστούς που αγνοούνται.

«Έχω πολλούς φίλους που έχασαν τα σπίτια τους, όμως το τραγικό είναι ότι κάποιοι άνθρωποι έχασαν τις ζωές τους και ότι πολύ φοβάμαι ότι θα βρεθούν κι άλλοι. Όλα έγιναν μέσα σε πέντε λεπτά. Λαμπάδιασε αμέσως το Μάτι και ο κόσμος δεν πρόλαβε να βρει δίοδο προς τη θάλασσα. Ήταν ξαφνικό και πολύ γρήγορο. Ελάχιστοι πρόλαβαν να αντιδράσουν και τυχεροί ήταν αυτοί που βρίσκονταν κοντά στη θάλασσα. Ο αέρας ήταν πολύ δυνατός και έδινε συνεχώς ένταση στις φλόγες. Δεν υπήρχε κανείς εκεί ακόμα όταν συνέβη όλο αυτό. Φαντάσου ότι οι Αρχές δεν πρόλαβαν καν να φτάσουν στο Μάτι και να μας δώσουν οδηγίες. Η φωτιά τους πρόλαβε όλους».

Η Φαίη στάθηκε τυχερή. Την επόμενη ημέρα ήταν στο σπίτι της και μου μιλούσε. Δυστυχώς αυτό δεν ισχύει για όλους. Οικογένειες ξεκληρίστηκαν, άνθρωποι έχασαν τις περιουσίες τους. Κάναμε μια τρομακτική σκέψη κλείνοντας το τηλέφωνο:

Ευτυχώς ήταν Δευτέρα. Φαντάσου αυτό να είχε γίνει το Σαββατοκύριακο που η μισή Αττική πάει για μπάνιο προς τα εκεί. Τώρα θα μιλούσαμε για πολλαπλάσια θύματα...