Η… δική μας 11η Σεπτεμβρίου
Ιδού λοιπόν που αποκτήσαμε κι εμείς μια επέτειο εθνικής συμφοράς. Εφεξής θα μιλάμε για την αποφράδα 23η Ιουλίου, ως σύμβολο ενός πύρινου εφιάλτη που δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε.
Σε αυτό τον ακήρυκτο πόλεμο που κρατά τουλάχιστον σαράντα καλοκαίρια, μια σπείρα πυρομανών, οι γνωστοί άγνωστοι ιερείς του αγροίκου πλουτισμού «παίζουν με τη φωτιά». Εμείς ως εκστατικοί θεατές παρακολουθούμε τους μικρούς Νέρωνες της νεοελληνικής Ιστορίας να κατακαίνε την ελπίδα μας για το αύριο. Είμαστε οι ίδιοι θεατές του… έργου της Πάρνηθας πριν από λίγα χρόνια και της βιβλικής καταστροφής στην Πελοπόννησο, τότε που ο Στρατηγός Άνεμος θα έδινε τη λύση – για να αναφέρω μόνο δύο από τις πιο εντυπωσιακές παραστάσεις πυρός.
Είναι ωστόσο η πρώτη φορά που καταρρίπτεται η ψευδαίσθηση ασφάλειας και κρατικής μέριμνας την οποία προσφέρει η … χαϊδεμένη μας Αττική. Οι «τρομοκράτες» της φωτιάς χτύπησαν κατευθείαν την καρδιά του Ελληνικού κράτους κι απέδειξαν πόσο εύκολα μπορούν να την σμπαραλιάσουν. Αν στην ελληνική εκδοχή της 11ης Σεπτεμβρίου δεν υπάρχουν δίδυμοι πύργοι, το Αττικό τοπίο προσφέρει εν είδει μεταφοράς από τη μια το ένδοξο παρελθόν και από την άλλη τον χαρακτηρισμό της Αθήνας ως ανοχύρωτης πόλης, που σεβάστηκε ακόμα και ο Χίτλερ.
Βλέποντας τη φωτιά να κατατρώει τον αστικό κορμό, ίσως πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά το ενδεχόμενο να είναι ο εχθρός μέσα στα τείχη από χρόνια. Σε αυτή την περίπτωση κανείς δεν είναι ασφαλής. Ποιος φταίει πραγματικά;
Ίσως να φταίει ο στιχοπλόκος Υπουργός που έδωσε κάποτε γαλόνια στον αγέρα. Ίσως οι «δαιμονισμένοι» των μέσων ενημέρωσης που τρέφονται από τις συμφορές μας. Στα κιτάπια τους η καταστροφή αποτυπώνεται με αριθμούς. Τα θύματα γίνονται τότε οι «άγνωστοι στρατιώτες» στο βωμό της πληροφορίας. Ίσως όμως να φταίει κάπως και ο ανθρωπάκος για τον οποίο ο πραγματικός ποιητής το λέει καθαρά:
«Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που κτίζει ένα σπιτάκι
και λέει: Καλά είμαι εδώ».
