Τα απομεινάρια μιας μέρας…

Η τραγωδία στο Μάτι της Ραφήνας από τις μεγαλύτερες στη χώρα από το 2007 στην Ηλεία όταν είχαν χαθεί 67 άνθρωποι (συνολικά με τους νεκρούς τότε από τις φωτιές στην Εύβοια, έφθασαν τους 84), είναι ανείπωτη. Μένεις να προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις πως και γιατί έγινε τέτοιο κακό. Αλλά δεν μπορείς. Δεν βγαίνει. Δεν το βάζει ο ανθρώπινος νους. Κι εκεί που προσπαθείς να συνέλθεις από την οργή, τον πόνο και τη θλίψη για αυτούς που χάθηκαν, έρχονται οι πολιτικάτηδες που σφάζονται για το ποιος ευθύνεται περισσότερο ή λιγότερο από τον άλλο για να πιάσουν όσοτο για το χειμώνα (βλέπε ψήψους). Έρχονται «αρδάκια» των ΜΜΕ που εκτελούν εντολές αφεντικών να κινδυνολογούν και να λένε ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι. Και τέλος έρχονται οι υποτιθέμενοι άνθρωποι του Θεού να σκυλέψουν σωρούς πάνω από τα αποκαΐδια. Δεν έχει πάτο το βαρέλι σε τούτη τη χώρα, σε αυτόν τον ιερό τόπο όπως τον αποκαλούν ορισμένοι.

Την ώρα που η χώρα θρηνεί τουλάχιστον 70 νεκρούς ανάμεσα τους και πολλά παιδιά, την ώρα που μένεις αμίλητος και σοκαρισμένος μπροστά στην εικόνα της πύρινης κόλασης, έρχεται ένας άνθρωπος της εκκλησίας ο υμνητής της συμμορίας της Χρυσής Αυγής, ο περιβόητος Αμβρόσιος, να σπείρει ανέμους και να θερίσει θύελλες. Και μιλάει για «άθεους πρωθυπουργούς και επιτελεία που με την αθεΐα τους διεγείρουν την οργή του Θεού» και σε αυτούς οφείλεται το δράμα που ζούμε δύο μέρες τώρα. Λες και πριν δεν είχαμε φωτιές αλλά τώρα με τον Τσίπρα ξεκίνησαν όλα. Λες και η σημερινή κυβέρνηση δεν έλεγε τα ίδια στις προηγούμενες, όταν αυτή ήταν αντιπολίτευση. Όχι το βαρέλι δεν έχει πάτο...

Την ώρα που συνάνθρωποι μας μετρούν πληγές και αναζητούν ακόμα τους δικούς τους συγγενείς και φίλους και κουβαλούν τα… απομεινάρια μιας μέρας, βγαίνει κάθε ανεύθυνος και τροφοδοτεί τον πανικό, την ακατάσχετη κινδυνολογία και το μίσος. Την ίδια ώρα, όλοι μοιράζουν τις ευθύνες στους απέναντι. Ετσι μας έμαθαν, έτσι συνηθίσαμε, έτσι πράττουμε. Καμία οργάνωση, όλα χύμα. Και όταν έρχεται η καταστροφή, πανικός και μόνο. Ποτέ κάτι οργανωμένο, προγραμματισμένο, ενημερωμένο, υπεύθυνο. Ο καθένας του κεφαλιού του. Γιατί ο Ελλήνας δεν έμαθε ποτέ να συνεργάζεται, να δουλεύει ομαδικά. Κι ας τον έχει διδάξει η ιστορία ότι τους μεγάλους άθλους αυτό το έθνος τους σημείωσε μόνο όταν ήταν ενωμένο…

ΕΥΘΥΝΕΣ έχουμε ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως. Έχουν εκείνοι που έχτισαν στο δάσος, έχουν άλλοι που έχτισαν πάνω στα καμμένα, έχουν εκείνοι που έδωσαν άδεια οικοδομής σε τέτοιες παρανομίες, έχουν εκείνοι που έφτιαξαν το νόμο με τα αυθαίρετα και μετά ζητούσαν λεφτά να τα νομιμοποιήσουν. Έχουμε εκείνους που έφτιαξαν οικισμούς ολόκληρους χωρίς μελέτες αλλά στη τύχη. Που έχτιζαν όπως και όπου ήθελε ο καθένας. Χωρίς δρόμους, χωρίς χαρτογραφήσεις βρε αδελφέ. Κι έχουμε την τοπική αυτοδιοίκηση, εκεί που γίνεται το μεγάλο φαγοπότι, η οποία το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να δηλώνει ότι έβγαλε όλα τα οχήματα του δήμου στο δρόμο λες και έκανε κανένα ανδραγάθημα. Αυτό έλειπε να καίγεται το σύμπαν και ο δήμος να μη κάνει ούτε το αυτονόητο….

Πείτε μου εσείς όμως:

1. Πότε έγιναν και πόσα μαθήματα στα σχολεία για αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών; Τι κάνουμε σε περιπτώσεις σεισμών, πλημμύρας, πυρκαγιάς; Πότε μαθαίνουν στα σχολεία τα μικρά παιδιά, πράγματα απλά, καθημερινά και κατανοητά; Εδώ το μόνο που μας απασχολεί είναι αν θα κάνουν τα παιδιά μας προσευχή ή αν θα πάνε στην εκκλησία να μεταλάβουν! Εβλεπα ένα βίντεο από σχολείο στην Ιαπωνία, που μαθαίνουν οι δάσκαλοι σε παιδάκια 6-8 και δέκα χρονών πώς να σβήνουν μια φωτιά, τι κάνουν σε περίπτωση σεισμού, πνιγμού κλπ…

2. Πότε οι δήμοι και οι περιφέρειες ενημέρωσαν τον κόσμο σε περίπτωση καταστροφών τι πρέπει να κάνει, που να πάει, πώς να φύγει και πως να αντιδράσει χωρίς πανικό; Μια υπηρεσία μέσω μηνύματος σε κινητό τηλέφωνο είναι. Πότε λάβατε εσείς ανάλογο ενημερωτικό μήνυμα σε καιρό ηρεμίας;

3. Πότε το κράτος πήρε σοβαρά υπόψην του, τους επιστήμονες που προειδοποιούν για τέτοιου είδους καταστροφές; Έδιωξε δασονόμους, γεωπόνους και άλλους ειδικούς, λες και δεν τους χρειαζόταν και απλά γέμισαν τα γραφεία με σωρό από άλλου είδους δημόσιους υπαλλήλους;

4. Πότε το ελληνικό κράτος από τότε που το θυμάστε, μερίμνησε για πρόληψη; Εχουμε φωτιές κάθε καλοκαίρι, όπως και κάθε χώρα της Μεσογείου. Και τι κάνουμε για αυτό; Ούτε ενημέρωση, ούτε (το κυρίαρχο και πιο σημαντικό) πρόληψη, ούτε αντιπυρικές ζώνες. Ακόμη και τα εναέρια πυροσβεστικά μέσα καθηλώνονται στο έδαφος επειδή δεν μπορούν να πετάξουν γιατί κάποια δεν έχουν συντηρηθεί ελλείψει χρημάτων, επειδή δεν υπάρχουν χρήματα για ανταλλακτικά και πολλά άλλα. Και μένουν αυτοί οι ήρωες, οι πραγματικοί ήρωες, οι πυροσβέστες να παλεύουν μόνοι με τα θηρία. Με πρωτόγονα μέσα, με ανύπαρκτα μέσα, με ελάχιστα «όπλα»…

Μπορώ να γράψω εγκυκλοπαίδεια για το ανύπαρκτο ελληνικό κράτος, από καταβολής της υπάρξης του. Όμως το θεωρώ πια, μάταιο και κουραστικό. Και μένω να κοιτώ αποσβολωμένος και αδύναμος τη σύγχρονη Πομπηία. Το Μάτι της Ραφήνας που δεν υπάρχει πια...