Μια κλειδαρότρυπα και κάτι ταλαίπωροι

Μοιάζει σαν μια ολόκληρη χώρα να κρυφοκοιτάζει από μια κλειδαρότρυπα. Τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος αυτής. Που παρακολουθεί όσα καταγγέλλονται και έχει να πει και ένα… αλλά. Πάντα το… στραβό μας το κεφάλι είναι αυτό που βάζει στο τέλος αυτό το «αλλά». Δεν είμαι ρατσιστής, αλλά… Δεν είμαι ακροδεξιός, αλλά… Δεν λέω ότι φταίνε αυτές που καταγγέλλουν, αλλά…

Αυτό το ρημάδι το «αλλά» είναι όλο το πρόβλημα. Είναι το άλλοθι του καθενός. Είναι το άλλοθι του ρατσιστή, είναι το άλλοθι του ακροδεξιού, είναι το άλλοθι αυτού που κρύβει ή νομίζει ότι καταφέρνει να κρύψει αυτό που πραγματικά είναι. Είναι το άλλοθι αυτών που, την ώρα όπου κάποιες γυναίκες ή άντρες όχι μόνο καταγγέλλουν αυτούς που τις ή τους παρενόχλησαν, αναζητούν φωτογραφίες τους στο διαδίκτυο και κουνούν με νόημα το κεφάλι.

Αυτά συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στον τόπο όπου πολιτικοί βολτάρουν στο ανατολικό Αιγαίο. Ανακοινώνουν μέτρα που δεν τηρούν. Ανακοινώνουν μέτρα που λίγο αργότερα καταργούν. Οι αντίπαλοί τους τούς καταλογίζουν σχεδόν όσα κι αυτοί κάνουν.

Όλοι εμείς, συγκρατούμενοι θα μπορούσε να πει κάποιος λόγω κορονοϊού, απλά βάζουμε το μάτι στην κλειδαρότρυπα. Προσπαθούμε να δούμε την πραγματικότητα μέσα από αυτήν. Κάπου εκεί, υπάρχει κάτι που φαίνεται αχνά στο βάθος. Δείχνει μακρινό και ίσως θολό, όμως πρέπει να το φέρουμε μπροστά. Είναι αυτοί που φωνάζουν, αλλά δεν τους ακούει κανείς. Ακούγονται ή βλέπονται ελάχιστα. Δεν είναι μεγάλοι σταρ. Δεν είναι ακριβοπληρωμένοι. Το αντίθετο. Με ταλαίπωρους μοιάζουν. Από αυτούς που δεν γίνονται εύκολα πρωτοσέλιδο.

Είναι κάτι ταλαίπωροι που φαίνονται αχνά μέσα από κλειδαρότρυπα. Κάπου εκεί, μεταξύ των καταγγελιών για παρενοχλήσεις, μεταξύ των γευμάτων στα μπαλκόνια, υπάρχουν και αυτοί. Ζουν ή τουλάχιστον προσπαθούν να ζήσουν.

Είναι ποδοσφαιριστές. Δεν είναι από αυτούς που τρέχουν πάνω τους οι κάμερες και στήνονται μπροστά τους μικρόφωνα. Δεν είναι από αυτούς που έχουν γεμάτους τραπεζικούς λογαριασμούς. Είναι όμως και αυτοί εργαζόμενοι. Άνθρωποι που έχουν σπίτια, οικογένειες, παιδιά να θρέψουν.

Δεν είναι υποτιμητικό το «ταλαίπωροι» που προαναφέρθηκε. Είναι η σκληρή πραγματικότητα. Ταλαίπωροι είναι όλοι αυτοί που δεν μπορούν να θρέψουν τα παιδιά τους. Όποιος το έχει βιώσει, ξέρει ότι… πονάει.

Ας το σκεφτούν και οι συνάδελφοί τους από το… πάνω ράφι. Αυτοί που έχουν την τύχη να αγωνίζονται κανονικά εν μέσω πανδημίας. Αυτοί που έχουν περισσότερες πιθανότητες να έχουν χρήματα στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους. Όχι για να βγάλουν από αυτούς και να δώσουν… ελεημοσύνη. Δεν ζητιανεύουν οι… ταλαίπωροι. Να εργαστούν θέλουν και να μπορέσουν έτσι να φέρουν χαμόγελα στις οικογένειές τους.

Να εργαστούν με συγκεκριμένους κανόνες, πρωτόκολλα και ό,τι επιβάλλεται να συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις. Υπάρχει προηγούμενο, καθώς πρόκειται γι’ αυτό που συμβαίνει στις μεγαλύτερες κατηγορίες. Αυτό θα ακολουθηθεί και στην περίπτωση των συγκεκριμένων αθλητών.

Είναι και πάλι μία από τις περιπτώσεις που δεν χωρά… αλλά. Πρέπει να ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι, πρέπει να τα καταφέρουν και αυτοί και οι οικογένειές τους. Πρέπει να μας βρουν δίπλα τους. Να βρουν στηρίγματα.