Σκοτώνουν (και) τα pc όταν γεράσουν...

Ήταν σαν ένα μέλος της οικογένειας. Είχε όνομα…. Και αριθμό ταυτότητας… Kαι «ιατρική περίθαλψη». «Αντιβάιρους», όπως λέγεται στη γλώσσα της τεχνολογίας. Αλλά δεν είναι πια μαζί μας. «Έφυγε» πλήρες ημερών. Η αλήθεια είναι ότι είχε λίγη ζωή ακόμη μέσα του αλλά δεν άντεχα πια (να το βλέπω να υποφέρει). Είναι αλήθεια ότι σκοτώνουν (και) τα pc όταν γεράσουν...

Μπήκε στη ζωή μoυ πριν από εννιά χρόνια. Στην αρχή, κομψό, ντούρο και ταχύτατο. Πρόθυμο να υπακούσει σε κάθε εντολή και να απαντήσει στο κάθε ερώτημα. Έτοιμο να λύσει απορίες, να γράψει λέξεις, να παίξει μουσική, να κατεβάσει ταινίες. Να κρατήσει συντροφιά σε δύσκολες στιγμές και σε κουραστικές μέρες.

Οι δυο μας περάσαμε χιλιάδες ώρες αντίκρυ ο ένας στον άλλο. Τα πρώτα χρόνια, δίχως την παραμικρή αντίρρηση, έπαιρνε τις σκέψεις μου και τις μετέτρεπε σε λέξεις, τη φαντασία μου σε εικόνες και τα μεράκια μου σε μουσική. Συνεργαστήκαμε αρμονικά για να δώσουμε μορφή σε άρθρα, επιστολές ρεπορτάζ, βιβλία.

Με ταξίδεψε, με γαλήνεψε, με ευχαρίστησε. Με τα χρόνια όμως έγινε ράθυμο. Είτε αργούσε να καταλάβει τις εντολές είτε αρνιόταν να εκτελέσει τα καθήκοντά του. Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, τίποτα αυτό, πήγαινε με το πάσο του, αδιαφορώντας αν εμένα με κυνηγούσε ο χρόνος.

Τελευταία πια είχε βαρύνει πολύ. Κι όσο πήγαινε έχανε το… λογισμικό του. Η μνήμη του εξασθενούσε, ο επεξεργαστής του αγκομαχούσε. Μέρα νύχτα ο ανεμιστήρας του δεν σταματούσε να δουλεύει, ακουγόταν σαν ρόγχος ετοιμοθάνατου. Το κατέβασμα και το ανέβασμα αρχείων έγινε μαρτύριο, «Πέτα τον, τι περιμένεις;» με παρότρυναν φίλοι και γνωστοί.

Εγώ αντιστεκόμουνα. Έτσι εύκολα πετάς ένα μικρό κομμάτι της ζωής σου; Αλλά η κατάσταση γινόταν απελπιστική. Πότε πάγωνε, πότε δεν άνοιγε, πότε έκλεινε ξαφνικά. Μ’ αυτά και μ’ αυτά κινδύνευε να χαθεί η (αποθηκευμένη) δουλειά εννιά χρόνων. Έτσι το αποφάσισα κι έβαλα μπρος την προετοιμασία. Γιατί, σε αντίθεση με τους ανθρώπους που τους ντύνουν με τα καλά τους, το pc πρέπει να το γδύσεις(από τα αρχεία του) πριν το «θάψεις».