Ο/η/το αγαπημένο σου είναι…

Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο, η αγαπημένη σου ταινία, η αγαπημένη σου πόλη; Η αγαπημένη σου γλώσσα, τραγούδι, φαγητό, το αγαπημένο σου ροκ συγκρότημα; Εφιάλτης αυτή η ερώτηση. Η αιώνια, βασανιστική ερώτηση που σου ζητά να κάνεις διακρίσεις «ανάμεσα στους αγαπημένους φίλους σου». Κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν χειρότερο από αυτό με τη διατύπωση και μόνο της ερώτησης-παγίδας, «βλέπουν κόκκινο».

Και μου φαίνεται πως έχουν δίκιο, διότι η ερώτηση γεννά βασανιστικά την απάντηση και η απάντηση συχνά γεννά την «οπαδική» διχόνοια, η οποία τίποτα δεν γεννά, είναι ένα παντελώς άγονο χωράφι. «Μου αρέσουν οι Beatles»: η φράση αρκεί για να προκαλέσει την κλασική οπαδική και ανούσια αντίδραση: «Εμένα οι Stones». Ακόμη και αν ψελλίσετε «μα, κι εμένα μου αρέσουν οι Stones», λάβετε θέση για τον «τρωικό πόλεμο». Και μάλιστα διακινδυνεύοντας να θεωρηθείτε ανόητοι, άσχετοι και δειλοί αν δεν πάρετε θέση.

Το ίδιο ισχύει για το αιώνιο και αναίτιο δίλημμα Λονδίνο ή Παρίσι. Η ιστορία δύο πόλεων. Δεν γνωρίζω αν αυτό «συμβαίνει και εις Παρισίους», να θεωρείται δηλαδή casus belli η προτίμηση μιας αγάπης από μιαν άλλη ωστόσο υπάρχει πλήθος μαρτυριών που αναφέρονται σε επικούς ελληνικούς καυγάδες σχετικά με τα γεμιστά – με ή χωρίς κιμά. Εδώ αποκτά και «λογοπαιγνιακή» αξία ο τρωικός πόλεμος, η κλασική φαγωμάρα.

Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις ανάμεσα σε όσα αγαπάς και σε έχουν συντροφέψει.

Ωστόσο, στοπεδίο σινεμά, απαντώ αβασάνιστα στην ερώτηση «αγαπημένο φιλμ».Ανάμεσα σε εκατοντάδες κινηματογραφικές αγάπες, ανάμεσα στους Μοντέρνους Καιρούς, τον Πολίτη Κέιν, τη Φαντασία, τα Παιδιά του Παραδείσου, το Λα Στράντα (σταματώ, γιατί έχω ήδη πέσει στην παγίδα), λέω: «ο Μικρόκοσμος». Η ταινία που με συγκινεί ξεχωριστά, είναι ντοκιμαντέρ. Άριστο από κάθε άποψη και, προπαντός, δεν μιλάει για ανθρώπους. Το ξεχωρίζω και το λέω - και όχι μόνο επειδή εκ φύσεως δεν πυροδοτεί βαρετό «ντιμπέιτ» εξάπτοντας τα οπαδικά πνεύματα, όπως οι λογομαχίες περί «αμερικανικού ή ευρωπαϊκού κινηματογράφου».

Κυρίως επειδή ο Μικρόκοσμος (1996) είναι η πολύτιμη, αποκαλυπτική ευκαιρία να δει κανείς την ανθρωποκεντρική γη σε κλίμακα εκατοστού και να αφουγκραστεί τον κόσμο σαν να είχε τύχει να γεννηθεί μυρμήγκι. Βγαίνεις από το λήθαργο του δικού σου «μικρόκοσμου» και θυμάσαι αυτό που πάντοτε ξεχνάς: πως, αρχικά, κατά τύχη γεννήθηκες κατά τύχη άνθρωπος κατά τύχη σε όποιο μέρος του πλανήτη σ’ έφερε η ζωή.

Η Μαρίνα Παπαγεωργίου είναι Υπεύθυνη Γραφείου Τύπου του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών.