Οι καλύτερες κινηματογραφικές μεταφορές του Στίβεν Κινγκ
Με αφορμή την κυκλοφορία του «Νεκροταφείου Ζώων» επιλέγουμε τις αξέχαστες φορές που τα βιβλία του Κινγκ μας έκοψαν την ανάσα στη μεγάλη οθόνη.
#10 «Το Σκοτεινό Εγώ» (1993, Τζορτζ Α. Ρομέρο)
Ο σκηνοθέτης της «Νύχτας των Ζωντανών Νεκρών» καταπιάνεται με ένα εν μέρει αυτοβιογραφικό έργο του Κινγκ, στο οποίο ένας συγγραφέας έρχεται αντιμέτωπος με τον πρωταγωνιστή των βιβλίων του, όταν αυτός ζωντανεύει ανεξήγητα. Το φλερτ με το παράλογο και οι προσωπικές εμμονές τροφοδοτούν την ένταση μιας αδίκως παραγνωρισμένης ταινίας.
Ολυμπιακός: Οι λύσεις που δίνει η επιστροφή του Ορτέγκα
#9 «Το Αυτό» (2017, Άντι Μουσιέτι)
Ο μύθος του δολοφονικού κλόουν Πένιγουαϊζ και το ταλέντο ενός σχετικά άγνωστου σκηνοθέτη, ήταν αρκετά για να οδηγήσουν το σινε-reboot σε εισπράξεις 700 εκατ. δολαρίων παγκοσμίως, κάνοντάς το την πιο επιτυχημένη ταινία τρόμου όλων των εποχών. Λέτε τα ρεκόρ να σπάσουν ξανά όταν κυκλοφορήσει το σίκουελ;
#8 «Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ» (1994, Φρανκ Ντάραμποντ)
Ταινία που λατρεύεται παθολογικά από αμέτρητους θαυμαστές της ανά τον κόσμο, δεν γνώρισε ανάλογα θερμή υποδοχή όταν πρωτοκυκλοφόρησε στους κινηματογράφους, αν και απέσπασε επτά οσκαρικές υποψηφιότητες. Η επιτυχία ήρθε ετεροχρονισμένα, όταν η περιπέτεια των δύο φυλακισμένων (Τιμ Ρόμπινς και Μόργκαν Φρίμαν) νοικιάστηκε αμέτρητες φορές στα βιντεοκλάμπ, διαδόθηκε από στόμα σε στόμα και έφτασε να θεωρείται ορόσημο των ’90s.
#7 «Νεκρή Ζώνη» (1983, Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ)
Μεταφυσικό και πραγματικότητα μπλέκονται αριστοτεχνικά από τον δεξιοτέχνη Κρόνενμπεργκ, ο οποίος βρήκε τις σωστές ισορροπίες σε μια πολύπλοκη ιστορία. Εμβληματικός πρωταγωνιστής ο Κρίστοφερ Γουόκεν, στο ρόλο ενός άντρα με μαντικές ικανότητες, ο οποίος βιώνει μια οδύσσεια που κορυφώνεται σε ένα αξέχαστο, αγχώδες και συναισθηματικά φορτισμένο φινάλε.
#6 «Apt Pupil» (1998, Μπράιαν Σίνγκερ)
Φρέσκος από την επιτυχία τού «Συνήθεις Ύποπτοι» (1995), ο Σίνγκερ μετέφερε στο σινεμά μια από τις πιο ιδιαίτερες ιστορίες του Κινγκ, στην οποία ένας έφηβος ανακαλύπτει ότι ο ηλικιωμένος γείτονάς του είναι ναζί εγκληματίας πολέμου. Σε κόντρα ρόλο, ο Ίαν ΜακΚέλεν κλέβει την παράσταση σε μια ταινία έντονης ψυχολογικής έντασης, στην οποία το (γοητευτικό) κακό έχει όνομα και ιδεολογία.
#5 «Misery» (1990, Ρομπ Ράινερ)
Τίποτα δεν είχε προετοιμάσει τον συγγραφέα Πολ Σέλντον (Τζέιμς Κάαν) για τον εφιάλτη που θα ζούσε στο σπίτι μιας διαταραγμένης γυναίκας, την οποία ενσάρκωσε ανατριχιαστικά η Κάθι Μπέιτς, πρωταγωνιστώντας μάλιστα σε μια αξέχαστη σκηνή ανθολογίας που... σπάει κόκαλα. Για την ερμηνεία της απέσπασε Όσκαρ, νικώντας τη Τζούλια Ρόμπερτς του «Pretty Woman».
#4 «Christine» (1983, Τζον Κάρπεντερ)
Μια κατακόκκινη εκθαμβωτική Πλίμουθ σαγηνεύει το μυαλό ενός μοναχικού έφηβου, ο οποίος παρασύρεται από την αυτοπεποίθηση που του προσφέρει το ακαταμάχητο αυτοκίνητο. Η πραγματικότητα, όμως, δεν είναι τόσο αθώα, μιας και το αμάξι έχει... συναισθήματα και εκδικείται θανάσιμα οποιονδήποτε πλησιάζει τον οδηγό του. Ένα απολαυστικό και γεμάτο σασπένς θρίλερ, γυρισμένο με το μοναδικό στιλ του Κάρπεντερ.
#3 «Στάσου Πλάι Μου» (1986, Ρομπ Ράινερ)
Ανεπιτήδευτα ρομαντική ωδή στην παιδική φιλία, η ταινία του Ράινερ δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Στην αναπάντεχα γλυκιά ιστορία, που πυροδοτείται από την εξαφάνιση ενός αγοριού, ο τρόμος είναι η ίδια η ενηλικίωση, η γνώση πως το συναίσθημα της ζεστής ανεμελιάς αργά ή γρήγορα θα χαθεί, μαζί με τους φίλους που φρόντιζαν η κάθε μέρα να είναι αφορμή για μια νέα περιπέτεια.
#2 «Carrie» (1976, Μπράιαν ντε Πάλμα)
Η ασφυκτική ψυχολογική βία του περίγυρου –από τη θρησκόληπτη μητέρα της ως τους άκαρδους συμμαθητές της– οδηγούν την έφηβη Κάρι σε ένα αιματηρό ξέσπασμα κατά πάντων. Η πρώτη, απόλυτα αριστουργηματική σινε-μεταφορά βιβλίου του Κινγκ, με τον Nτε Πάλμα να αποσπά από τη Σίσι Σπέισεκ μια εκρηκτική ερμηνεία, για την οποία απέσπασε την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ.
#1 «Η Λάμψη» (1980, Στάνλεϊ Κιούμπρικ)
Η ταινία που ξεπέρασε σε αντίκτυπο το πρωτότυπο υλικό ήταν αυτή που έμελλε να απορρίψει απερίφραστα ο Κινγκ, ακόμη και όταν απέκτησε φανατικούς λάτρεις παγκοσμίως. Και είναι κρίμα, διότι η ταινία του Κιούμπρικ διαθέτει αγωνία που διαπερνά την οθόνη, ενώ εκμεταλλεύεται κάθε πιθανό τρόπο για να τρομοκρατήσει το θεατή. Οι διάχυτοι συμβολισμοί στην αφήγηση δε, έχουν γίνει μέχρι σήμερα αντικείμενο αμέτρητων θεωριών.
