Ρόμα: Το βάναυσο Μεξικό του '70 στο σήμερα

Είναι τόσο δύσκολο τελικά για τον κινηματογράφο να διηγηθεί φυσικά και αβίαστα τα στιγμιότυπα της μικρής καθημερινότητας; Φαίνεται πως είναι. Οι εικόνες διαθέτουν ένα κυνισμό στον τρόπο που διαδέχονται η μία την άλλη. Δεν είναι όπως οι λέξεις σ’ ένα μυθιστόρημα που τυλίγουν τα γεγονότα με το μαγνάδι τους.

Στην ταινία «Ρόμα» την πιο πρόσφατη του βραβευμένου σκηνοθέτη Αλφόνσο Κουαρόν αναγνωρίζει κανείς αυτή την καθόλα έντιμη προσπάθεια να συναγωνιστεί τις λέξεις με τα πλάνα του. Διακρίνει όμως ταυτόχρονα τον έμφυτο ναρκισισμό του καλλιτέχνη ο οποίος αδιαφορώντας συχνά για τη συνοχή του έργου παραμένει όμηρος της υψηλής αισθητικής του.

Η ταινία του Κουαρόν εγκιβωτίζει στο σήμερα των θεατών του το γκρίζο και συχνά βάναυσο Μεξικό του εβδομήντα, όπου η εξαμελής οικογένεια ενός γιατρού παλεύει με τα κύματα της εποχής και μάλιστα από μια στιγμή και πέρα χωρίς τον προστάτη της. Εν μέσω της μικρής οικογενειακής τραγωδίας δεσπόζει και το προσωπικό δράμα της Κλεό, της υπηρετριούλας, μέσα από το οποίο δοκιμάζεται και ενηλικιώνεται η νεαρή κοπέλλα.

Υπάρχουν σαφείς επιρροές από τον Ιταλικό νεορεαλισμό αλλά και μια αντιχολυγουντιανή κουλτούρα που απεχθάνεται τα εύκολα εφέ σε βαθμό ώστε η ταινία να δημιουργεί κάπου κάπου στον θεατή ένα αίσθημα αμηχανίας. Το τελικό αποτέλεσμα φυσικά είναι κάτι περισσότερο από ενδιαφέρον και ευχάριστο. Στα συν της ταινίας η σκηνή με τους τίτλους της αρχής αλλά και οι εραλδικές σκηνές από το μαιευτήριο και από τη φοιτητική διαδήλωση που καταλήγει στη σφαγή του Κόρπους Κρίστι.

Παρακολουθώντας αυτή την πραγματικά σπουδαία ταινία αντιλαμβάνεται κάποιος ότι η δεκαετία του εβδομήντα, όπως κάθε δεκαετία, ήταν για όλους το ίδιο πράγμα είτε γιατί η μνήμη του ανθρώπου τα κάνει όλα να μοιάζουν είτε γιατί η πραγματικότητα δεν διαφέρει πολύ από τόπο σε τόπο σε κάθε εποχή.