Ηλιάνα Γαϊτάνη: «Ευχαριστώ που με είδαν για... τόσο αυστηρή!»

Συνέντευξη στον ΘΟΔΩΡΗ ΚΑΤΣΟΥΛΙΑ

Η Ηλιάνα Γαϊτάνη είναι ένας άνθρωπος που δεν αφήνει τον χρόνο να ξεφύγει. Φροντίζει να τον αξιοποιεί και να βάζει συνεχώς νέες προκλήσεις στον εαυτό της. Φέτος έβαλε ακόμη περισσότερες, για να νιώσει πιο ζωντανή. Και όπως λέει η ίδια, η αποτυχία, στην τελική, δεν είναι ντροπή.

Ντροπή είναι να μην έχεις την ελευθερία να δοκιμάζεις τα όριά σου και να τα επανατοποθετείς. Τα δικά της όρια, λοιπόν, τα γκρέμισε και καταφέρνει να συνδυάζει με επιτυχία τις επαγγελματικές υποχρεώσεις της με τον αθλητισμό. Θέατρο, τηλεόραση, γυρίσματα, πρόβες για νέα πρότζεκτ και φυσικά τρέξιμο, πολύ τρέξιμο…

Στον πρόσφατο Μαραθώνιο κατέβηκες να τρέξεις επειδή δεν σου έφτανε το τρέξιμο της δουλειάς ή σκέφτηκες «τρέχω που τρέχω, ας πάρω και κάνα μετάλλιο»;

Το δεύτερο φυσικά! Να υπάρχει και μια απόδειξη. Τρία μετάλλια σε έναν χρόνο λοιπόν! Πέρα από την πλάκα όμως. Είμαι ένας άνθρωπος που σιχαινόταν το τρέξιμο. Κάθε χρόνο, λοιπόν, στα γενέθλιά μου κάνω κάτι που σιχαίνομαι. Θα μου πεις «είσαι θεότρελη;». Θα μπορούσα! Θέλω να καταλάβω γιατί τα σιχαίνομαι, θέλω να φύγω από αυτήν τη ζωή και να μην έχω πολλά πράγματα να σιχαίνομαι. Το τρέξιμο ήταν ένα από αυτά. Γιατί δεν υπάρχουν όρια στο μυαλό. Τα γκρεμίζεις και φτιάχνεις άλλα, δικά σου.

Ποιος σου έδωσε κίνητρο;

Αυτός ο… σατανάς και ιερός άνθρωπος για μένα, ο Θανάσης Αλευράς. Ο Αθανάσιος, γιατί όπως λέει και εκείνος στην παράστασή του «40 και βγαίνω» οι άνθρωποι φοβούνται την «Αθανασία» και κόβουν το Α, γι’ αυτό δεν θα τη φοβηθώ!

Τι νιώθεις όσο τρέχεις;

Όταν τρέχω, νιώθω πόσο θνητή είμαι. Πόσο μικρή, πόσο άνθρωπος της ύλης. Και τρέχοντας την αφήνω πίσω μου και μένει μόνο η ψυχή μου. Το μυαλό σου σού λέει «δεν θα τα καταφέρεις» κι εσύ βρίσκεις έναν τρόπο να το νικήσεις.

Και εκεί που… αχνοφαίνεται ο τερματισμός, τι λες μέσα σου;

Κάν’ το, προχώρα.

Είναι χόμπι ή τρόπος ζωής;

Είναι ψυχοθεραπεία καθημερινή. Δεν ξέρω πώς μπορεί να αισθάνονταν οι θεοί, αλλά κάθε φορά που τερματίζω νιώθω ότι έκανα κάτι σημαντικό.

Θα βρεις αυτήν τη… θεϊκή δύναμη να τρέξεις και στον Αυθεντικό Μαραθώνιο ή τα 42 χλμ. είναι πολύ ζόρικα;

Θα το κάνω! Και ας μην τερματίσω… Δεν είναι κακό, στην τελική, να αποτυγχάνεις. Δεν θέλω να μου πει κάποιος ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Αν δεν μπορώ να παίξω, για παράδειγμα, την Ιουλιέτα, να το πω εγώ. Να έχω αυτήν την ελευθερία…

Τελικά, πόσα καρπούζια χωράνε κάτω από την ίδια μασχάλη; Θέατρο, τηλεόραση, τώρα και αθλήτρια!

Όλα! Γιατί δεν είναι καρπούζια. Τα καρπούζια σίγουρα δεν θα μπορούσα να τα κουβαλήσω! Αλλά θα βρω έναν τρόπο να το κάνω.

Ας τα πιάσουμε ένα ένα… Μετά την τεράστια επιτυχία του περσινού πρώτου κύκλου, φέτος βλέπουμε το «Κάνε ότι κοιμάσαι 2», στην ΕΡΤ. Μπήκε η τηλεόραση στη ζωή σου με κρότο…

Αυτή η συγκυρία για μένα ήταν δώρο και είμαι ευγνώμων. Τους ανθρώπους που μου το ζήτησαν τους εκτιμώ καλλιτεχνικά. Κάτι μου κάνουν! Ήταν ο Αλέκος Κυράνης, ο σκηνοθέτης της σειράς, που με πήρε τηλέφωνο. Τυχαία, με έναν τρόπο μαγικό γίνονται αυτά. Όταν έψαχναν για αυτόν τον ρόλο η Νικολέτα Κοτσαηλίδου, ο Αλέκος Κυράνης και ο Σπύρος Παπαδόπουλος, είπαν ότι «κάτι έχουμε στον νου μας». Και ήμουν και για τους τρεις το ίδιο πρόσωπο. Τους αγαπώ και τους ευχαριστώ για αυτό.

Πόσο χαρούμενη σε κάνει που παίζεις σε μια τόσο σπουδαία παραγωγή, επιπέδου Netflix, όπως πολλοί την έχουν χαρακτηρίσει;

Η χαρά μου είναι ότι μου δίνεται η ευκαιρία να φτιάξω κάτι άλλο, γιατί συνήθως με παίρνουν για κωμικούς ρόλους. Ευχαριστώ αυτούς τους ανθρώπους που με… είδαν για τόσο αυστηρή!

Το οποίο σου πάει ομολογουμένως…

Μου αρέσει, ναι! Άλλωστε, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει όλες τις πλευρές. Η χαρά, όμως, για μένα είναι ναρκωτικό, την αποζητώ. Τη γουστάρω την… παραμύθα της χαράς!

Σε τι διαφέρει η σειρά σεναριακά και σκηνοθετικά από τις άλλες;

Ο Γιάννης Σκαραγκάς που γράφει το σενάριο είναι πολύ μεθοδικός, δεν κάνει τίποτα στην τύχη, όπως και κανένας από την ομάδα του «Κάνε ότι κοιμάσαι». Είναι όλοι δημιουργικοί και καλλιτεχνάρες. Στην Ελλάδα θεωρώ ότι λείπουν τα σενάρια, οπότε ένας άνθρωπος που ασχολείται με σοβαρότητα και δίνει την ψυχή του ξεχωρίζει. Αν δεν δώσεις την αλήθεια σου, δεν θα πας και σε αληθινό δρόμο.

Θα μας κάνεις κάνα spoiler για τη συνέχεια;

Φυσικά και όχι, να χάσω τη δουλειά μου; Να συντονιστείτε στους δέκτες σας! Το μόνο που μπορώ να πω, ως διοικήτρια του Ανθρωποκτονιών, είναι ότι έχει πολλή δουλειά, παιδιά!

Υπάρχει και μια σπουδαία ομάδα από πίσω…

Μπήκα σε μια ομάδα δεμένη και… άχαστη. Δεν καταφέρνεις τίποτα μόνος σου.

Πες μας δυο λόγια για τον σπουδαίο Σπύρο Παπαδόπουλο…

Τον Σπύρο τον εκτιμώ και για πράγματα που δεν γνωρίζετε. Θαυμάζω τη γενναιοδωρία του. Έχει παίξει τα πάντα και θα μπορούσε να είναι τελείως διαφορετικός. Είναι, όμως, τόσο βοηθητικός όχι μόνο στο γύρισμα αλλά και στη ζωή μας. Μερικές φορές οι λέξεις είναι λίγες για να περιγράψεις κάποιους ανθρώπους, όπως τον Σπύρο.

Σας ενώνει, βέβαια, και ο Ολυμπιακός.

Ο Ολυμπιακός είναι κάτι που από τις πρώτες φορές που βρεθήκαμε είπαμε «ωπ, είμαστε φίλοι»! «Ολυμπιακός» είναι η δεύτερη λέξη που είπα! Πρώτα «μαμά», μετά «Ολυμπιακός» και έπειτα «μπαμπάς»… Και, ασφαλώς, φταίει ο μπαμπάς μου που με έπαιρνε στο γήπεδο απ’ όταν ήμουν μωρό. Έχουμε σπάσει δύο καναπέδες στο σπίτι από πανηγυρισμούς! Κάποια περίοδο πήγαινα γήπεδο με τους φίλους μου και βαφόμουν στο πρόσωπο με τα ερυθρόλευκα, με είχε γράψει, μάλιστα, ο μπαμπάς μου στην Ερυθρόλευκη Στρατιά στο Παγκράτι, όπου και μεγάλωσα. Θυμάμαι σε κάποιο γκολ πανηγυρίζαμε έξαλλα στην εξέδρα και γυρίζω να αγκαλιάσω τον μπαμπά μου και εκείνος φίλαγε έναν άγνωστο από τη χαρά του! Και γυρίζω και του λέω ουρλιάζοντας «ρε μπαμπά!» και μου απαντάει «αχ ρε Ηλιανάκι, είσαι και κορίτσι…». Και του λέω «ε και τι να κάνω;». Για μένα είναι πολύ μεγάλη αγάπη ο Ολυμπιακός.

Ας περάσουμε τώρα στη συνεργασία σου με τους «Άγαμους». Πώς προέκυψε και πόσο χαρούμενη αισθάνεσαι που συμμετέχεις σε ένα τόσο ιστορικό σχήμα;

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη! Είναι το είδος του θεάτρου που μου αρέσει, τύπου βαριετέ, έχεις πολλή επαφή με τον κόσμο. Πώς προέκυψε λοιπόν… Από το «Άλσος» που ήμασταν μαζί και κάναμε επιθεώρηση, μου το έλεγε ο Ιεροκλής ότι θα το κάνει και αυθόρμητα τελείως του λέω «πω πω, φοβερό, πόσο θα ήθελα να είμαι κι εγώ». Μετά από δύο μέρες με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει «Ηλιάνα, θέλω να είσαι. Ξέρεις γιατί; Επειδή το θες!». Αυτή είναι η διαφορά τους, αυτοί οι άνθρωποι το κάνουν γιατί το γουστάρουν και εγώ δεν μπορώ να μη συγκινηθώ μπροστά σε αυτό.

«Best ωχ» μας υπόσχεστε, για τα 33 χρόνια παρουσίας στα δρώμενα. Πες μας, τι θα δούμε στη σκηνή του Anodos live stage;

Κάνουμε ό,τι μπορείς να φανταστείς! Μπορείς να με δεις από Καρυάτιδα μέχρι να τραγουδάμε στα ιταλικά, στα τούρκικα, στα σέρβικα… Έμαθα ξένες γλώσσες! Βλέπεις τη γνωστή, αγαπημένη γιαγιά του Ιεροκλή, τον Σταρόβα που είναι μια κατηγορία μόνος του, τον Ταξιάρχη Χάνο να μεταμορφώνεται… Αυτός ο άνθρωπος έχει όλους τους χαρακτήρες μέσα του, δεν έχω τι να πω! Και τον Χρήστο Μητρέντζη που για μένα είναι ένας μουσικός μοναδικός. Και μόνο που τον φωνάζουμε όλοι «πατέρα», καταλαβαίνεις!

Να μην παραλείψουμε να πούμε ότι έχετε πολλούς καλεσμένους…

Είναι μια ωδή στους «Άγαμους», εμφανίζονται όσοι είχαν περάσει από αυτούς όλα τα προηγούμενα χρόνια, κάθε εβδομάδα έχουμε άλλους γκεστ, υπάρχουν, βέβαια, και κάποιοι… μόνιμοι γκεστ που γουστάρουν να έρχονται! Ο Άκης Σακελλαρίου, ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, ας πούμε, τελειώνουν από διπλή παράσταση και έρχονται μόνο και μόνο για να κάνουν πέντε λεπτά ένα σκετς. Η χαρά του παιδιού! Και φυσικά μια ομάδα μουσικών που μπορούν να παίζουν τα πάντα, με πρώτο και καλύτερο τον Γιώργο Δούσο που έκανε και τις ενορχηστρώσεις.

Η Δήμητρα Παπαδοπούλου έβαλε πάλι το χεράκι της…

Εντάξει, η Δήμητρα έχει βάλει το χεράκι της σε πολλά πράγματα για το τι είμαι εγώ αυτήν τη στιγμή, της χρωστάω πάρα πολλά. Είναι οικογένειά μου πια…

Νιώθεις μεγάλη ασφάλεια δίπλα της, έτσι;

Μόνο ασφάλεια μπορείς να νιώσεις με τη Δήμητρα. Είναι ήρεμη, με απόλυτη αίσθηση του κόσμου, τον οποίο πάντα τον ψάχνει. Οι αντιθέσεις, στη ζωή της, της φέρνουν την απόλυτη ισορροπία. Κι αν πιστεύει κάποιος ότι είναι… αλλού για αλλού, είναι ένας άνθρωπος που μπορείς μόνο να τον παρατηρείς, νομίζεις ότι έρχεται από άλλον πλανήτη. Ξέρει πολύ καλά τι θέλει το κοινό, πάντα. Το γράψιμό της είναι μαγικό. Μερικές φορές με νευριάζει που έχει δίκιο σε όλα!

Σου έχει δώσει πολλές ευκαιρίες τα τελευταία χρόνια.

Την ευγνωμονώ. Και ορισμένες φορές τη ρωτάω «ρε συ Δήμητρα, τι έχεις δει;». Δεν μου λέει ποτέ, αλλά καταλαβαίνω… χωρίς να καταλαβαίνω κιόλας! Την ακολουθώ τυφλά σε ό,τι μου πει. Αγαπάει τους ανθρώπους και την αγαπούν ακραία.

Απλώνεις τα… πλοκάμια σου και σε άλλες καλλιτεχνικές δραστηριότητες, όπως η επιμέλεια κίνησης. Νιώθεις μεγαλύτερη ευθύνη αναλαμβάνοντας το κοουτσάρισμα;

Αυτό που σου συμβαίνει όταν είσαι από κάτω είναι ότι βλέπεις πράγματα και κατεβάζεις τον εγωισμό σου πάρα πολύ. Ως ηθοποιός, έχεις ένα «εγώ» πάνω στη σκηνή που πρέπει να το προβάλλεις, αλλά αυτό είναι ψεύτικο, είσαι ένα τίποτα. Πολλές φορές πιστεύουμε ότι χτίζουμε τον… Παρθενώνα. Κάνουμε μια δουλειά που είναι πάρα πολύ δημιουργική και πολλές φορές χάνουμε το μέτρο της σημαντικότητάς μας. Το να δουλεύω κάτω και να μην έχω τη λάμψη του πάνω με έμαθε να έχω περισσότερη εμπιστοσύνη στους κάτω όταν είμαι πάνω. Επίσης, θεωρώ θαυμαστό να φτιάχνεις κάτι μαζί με τους ηθοποιούς και να τους δείχνεις τον δρόμο για να το βρουν και εκείνοι, διδάσκοντας κινησιολογία.

Για παράδειγμα, το «Mute», μια βουβή θεατρική παράσταση, έκανε μεγάλο γκελ στον κόσμο. Εσύ πώς το εισέπραξες ως δασκάλα;

Μιλάμε, βέβαια, για τον Γιώργο Χρυσοστόμου, έναν σπουδαίο ηθοποιό, ο οποίος μπορεί να παίξει ό,τι θέλει. Ήταν ακραίες οι συνθήκες δουλειάς. Και για τον Γιώργο ήταν δύσκολο, ήταν μεγάλη έκθεση. Ήταν μία ώρα πόνου επί σκηνής. Ήταν ένα εγχείρημά του και έπρεπε να είμαι εκεί και να προσπαθήσω να το φτιάξουμε όπως το είχε στο μυαλό και στην ψυχή του. Αυτό το πράγμα έχει μεγάλη ευθύνη. Έγινε μια προσωπική κατάθεση από τον Γιώργο και εμείς βοηθήσαμε σε αυτό. Του το «δίνω» ξεκάθαρα.

Κάτι φρέσκο ετοιμάστηκε ενόψει Χριστουγέννων. Βάλε μας σιγά σιγά σε εορταστικό κλίμα…

Για δεύτερη χρονιά είμαστε με τον Γιώργο Σουλεϊμάν. Πέρυσι με πήρε τηλέφωνο και μου είπε «θέλω να συνεργαστούμε» και εγώ του είπα «ναι» και μου απάντησε «μα, δεν έχω έργο» και του είπα «δεν με νοιάζει, ό,τι έχουμε θα το κάνουμε παράσταση», γιατί μου αρέσουν οι συνεργασίες. Με τη σειρά του, μου έδειξε πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη, γιατί δεν είμαι χορογράφος, παρότι έχω τελειώσει χορό στη Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου, αλλά ποτέ δεν το άσκησα σε αυτό το κομμάτι. Ήθελα, όμως, να το κάνω. Μετά το «Mute» ήρθε αυτό. Κάναμε την περσινή παράσταση και φέτος έχουμε dream team.

Πού θα βρίσκεστε, λοιπόν;

Θα μας βρείτε στο Christmas Factory, κάθε Σάββατο και Κυριακή, με έξτρα παραστάσεις την εορταστική περίοδο, σε ένα πρωτότυπο κείμενο του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, σε πρωτότυπη μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη. Λέγεται «Ανάποδα Χριστούγεννα», όπου κάνουν επανάσταση τα ξωτικά και λένε ότι φέτος δεν θα δώσουμε δώρα μόνο στα καλά παιδιά, θέλουμε να δώσουμε και στα κακά. Και φτάνουμε σε ένα σημείο, όπου καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει καλό και κακό, υπάρχουν παιδιά. Και η αποδοχή οποιουδήποτε παιδιού, με οποιαδήποτε προτίμηση και εμφάνιση. Είναι όλα αποδεκτά. Αν εσύ θες να είσαι αυτό που είσαι, να είσαι και να το πιστεύεις. Να μην αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου. Είναι ένα παιδικό για μικρούς και μεγάλους. Το παιδικό θέατρο είναι κάτι πολύ σπουδαίο. Άλλωστε, έχω κάνει… αγροτικό εκεί! Ήμουν πολλά χρόνια με την ασυναγώνιστη Ξένια Καλογεροπούλου και τον ανεπανάληπτο για μένα και οικογένειά μου, Θωμά Μοσχόπουλο.

Κινηματογραφικά ασχολείσαι με κάτι αυτήν την περίοδο;

Δεν έχω κάνει πολύ κινηματογράφο, στο «Κλάμα βγήκε από τον παράδεισο» ήμουν χορεύτρια. Μου έδωσε, όμως, την ευκαιρία ο Θάνος Τοκάκης που είναι σαν αδελφός μου. Έχει κάνει δύο υπέροχες μικρού μήκους ταινίες, τον «Καουμπόη» και το «Tokakis or What’s my name», όπου έπαιξα και στις δύο. Είναι ένας από τους πιο σπουδαίους της γενιάς μας ο Θάνος, μαζί του μοιράζομαι καλλιτεχνικά πράγματα. Μακάρι να είχαν όλοι το μυαλό του…

Έχεις κάτι άλλο στα σκαριά που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;

Ετοιμάζουμε μια παράσταση-όνειρο ζωής με τον Πάνο Μουζουράκη, τον Λευτέρη Ελευθερίου και τον Στράτο Λύκο, την οποία γράφουν ο Πάνος και ο Στράτος. Θα ανέβει στο VOX από Φεβρουάριο. Θεωρώ ότι θα μιλάει όλη η Αθήνα για αυτήν!

Σε μία δυνατή σκηνή προς το τέλος της ταινίας «Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν» ο Τομ Χανκς λέει στον Ματ Ντέιμον «κάν’ το να αξίζει», αναφερόμενος στη θυσία τόσων ανθρώπων για να ζήσει εκείνος. Τελικά, Ηλιάνα, άξιζε από τη μέρα που πέρασες το κατώφλι του Θεάτρου Τέχνης «Κάρολος Κουν» μέχρι σήμερα;

Δεν ξέρω, γιατί ακόμα… τρέχω! Μπορώ μόνο να σου πω ότι κοιμάμαι καλά τα βράδια.

ΑΤΑΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ

Αγαπημένος Έλληνας και ξένος ηθοποιός;

Διονύσης Παπαγιαννόπουλος

Μπένεντικτ Κάμπερμπατς

Αγαπημένη Ελληνίδα και ξένη ηθοποιός;

Ρένα Βλαχοπούλου

Μέριλ Στριπ

Αγαπημένες θεατρικές παραστάσεις;

«Συρανό ντε Μπερζεράκ» του Νίκου Καραθάνου στο Εθνικό

«Η σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας Νικολαΐδη» της Δήμητρας Παπαδοπούλου

«Ήρωες» της Ελένης Γκασούκα

Αγαπημένες ταινίες;

«Ρέκβιεμ για ένα όνειρο»

«Birdman»

Αγαπημένος σκηνοθέτης;

Τιμ Μπάρτον

*** Ευχαριστούμε το «Κάιν» (Αναπαύσεως 22, Μετς) για την εξαιρετική φιλοξενία του