Επιστροφή στη Μύκονο

Δυσκολεύομαι σήμερα να βρω έναν τόπο περισσότερο παρεξηγημένο από τη Μύκονο. Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες ο μύθος του νησιού που χτίστηκε πέτρα-πέτρα σε χρόνια άγονα όπως αυτά της μεταπολεμικής περιόδου, τραυματίζεται συνεχώς από ακαλαίσθητες επεμβάσεις. Το μυκονιάτικο «θαύμα» που ανέδειξαν τα σημειωματάρια του Καμύ, οι δηλώσεις λατρείας του Καραγάτση, οι αφίξεις διασημοτήτων μιας άλλης εποχής αλλά κι ο συνδυασμός του απολλώνιου φωτός και του διονυσιασμού απειλείται σοβαρά από τα στίφη των βαρβάρων που μαγαρίζουν τις παλιές μας αγάπες.

Με τον καιρό το νησί των ανέμων κατέληξε ένα σκηνικό μαμούθ παρανομίας, όχι μόνο οικονομικής αλλά κυρίως αισθητικής. Οι επιτήδειοι αυτού του κόσμου θεώρησαν πως εδώ θα έστηναν τις Ρωμαϊκές Βαΐες της σύγχρονης εποχής, ένα θέρετρο χλιδής και αποχαλίνωσης για ορκισμένους σιβαρίτες. Το εγχείρημα ήταν α πριόρι καταδικασμένο σε οικτρή αποτυχία. Η Μύκονος που ξέραμε, οι Κυκλάδες που αγαπάμε δεν μπορεί να χωρέσει τον μαξιμαλισμό και τη μεγαλομανία. Είναι η λατρεία του ελάχιστου και του μινιμαλιστικού κάτω από το απόλυτο φως που μεγεθύνει αναπόφευκτα και ένα σπυρί της άμμου.

Ειναι σαφές πως η πυκνή ρυμοτομία, η καταχρηστική οικοδόμηση έχει αλλοιώσει τον χαρακτήρα του νησιού, όπως και οι επιχειρηματικές επιλογές που τείνουν να μετατρέψουν τη Μύκονο σε λούνα παρκ κραιπάλης και ανεμελιάς. Ωστόσο ο δρόμος της επιστροφής έχει ανοίξει, η αντίστιξη στη βαρβαρότητα και στην ανοησία εξαπλώνεται καθημερινά, οι άνθρωποι που αγάπησαν την ψυχή αυτού του νησιού θα αρχίσουν να γυρίζουν και θα είναι αυτοί που θα κρατήσουν ζωντανή τη μυκονιάτικη ευδαιμονία, όταν οι αδιάφοροι και αγροίκοι τουρίστες θα έχουν φύγει προς αναζήτηση άλλων προορισμών.