Η Γερμανία στην εντατική!

Τώρα που ο πόλεμος στην Ουκρανία έγινε μια θλιβερή καθημερινότητα που μπαίνει στα σπίτια μας από τις πύλες του διαδικτύου, καιρός να δούμε τι έφταιξε. Καιρός να κάνει και η Ευρώπη την αυτοκριτική της, και πρώτη από όλους βέβαια η Γερμανία.

Την τελευταία εικοσαετία υπάρχει η αίσθηση ότι η Γερμανία ηγείται του οράματος της Ενωμένης Ευρώπης. Η οικονομική της ηγεμονία εκδηλώθηκε με τον πιο δυσάρεστο τρόπο για τα κράτη του Νότου που κινδύνεψαν και ακόμα κινδυνεύουν να παραγκωνιστούν εσαεί από τον όμιλο των αναπτυγμένων κρατών. Στο μεταξύ, το ομόσπονδο γερμανικό κράτος φάνταζε να καλπάζει σε μια νέα εποχή μονοκρατορίας, σε ένα πιθανό «Τέταρτο Ράιχ».

Η Ιστορία όμως αποδεικνύεται πάντα ένας έντιμος λογιστής που στο τέλος επιστρέφει τα χρωστούμενα στους διεκδικητές της. Η Γερμανία της νέας χιλιετίας περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα αντιμετωπίζει το φάσμα ενός εφιάλτη που λέγεται ενεργειακή κρίση, αλλά είναι εντέλει κάτι βαθύτερο και πολυπλοκότερο.

Η άνοδος των τιμών του φυσικού αερίου τον Σεπτέμβριο του 2021

Το περσινό φθινόπωρο και εν μέσω πανδημίας η Ευρώπη ανακαλύπτει έκπληκτη πως οι τιμές φυσικού αερίου κυμαίνονται σε υψηλά για την εποχή επίπεδα. Οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών προσπαθούν να αντιληφθούν αυτό που αποτελούσε την αρχή μιας κρίσης και σήμερα φαίνεται καθαρά πως το δημιούργησαν οι ίδιοι με τους ατυχείς χειρισμούς τους. Το περιβάλλον του Ευρωπαίου επιτρόπου Μετάβασης στην Καθαρή Ενέργεια, Φρανς Τίμερμανς, είχε εντελώς αλόγιστα και αναιτιολόγητα αποφασίσει να εξαιρεθεί το φυσικό αέριο από τις πηγές που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στη μετάβαση στην καθαρή ενέργεια.

Την ίδια στιγμή ο γίγαντας παραγωγής φυσικού αερίου που λέγεται Ολλανδία είχε σβηστεί αυθαίρετα από τον ενεργειακό χάρτη του μέλλοντος.

Η υπερπαραγωγή φυσικού αερίου στις Κάτω Χώρες θα οδηγούσε αργά ή γρήγορα σε έντονη σεισμική δραστηριότητα στην περιοχή. Οι φωνές της λογικής που έλεγαν πως ο κίνδυνος θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με κάποια κοινοτική χρηματοδότηση δεν εισακούστηκαν και το κοίτασμα της Γκρόνιγκεν ουσιαστικά βγήκε από το παιχνίδι. Σήμερα οι Ολλανδοί προτίθενται να εισφέρουν ελάχιστα σε σχέση με την παραγωγή προηγούμενων ετών.

Ταυτόχρονα, οι πυρηνικοί σταθμοί παραγωγής ενέργειας μπήκαν στο στόχαστρο των οικολόγων και της περιβαλλοντικής ασφάλειας και άρχισαν να κλείνουν ο ένας μετά τον άλλον. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Γαλλία, που από μεγάλος εξαγωγέας ενέργειας κατέληξε σήμερα μια χώρα φτωχή ενεργειακά.

Υπό αυτές τις συνθήκες και με τα ενεργειακά της αποθέματα σε χαμηλά επίπεδα, η Ευρώπη έγινε εύκολο θύμα για τους κερδοσκόπους της ενέργειας. Και το δράμα είχε μόλις αρχίσει.

Η εξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο

Η κατάργηση του ολλανδικού κοιτάσματος και η εγκατάλειψη των πυρηνικών εργοστασίων παραγωγής ενέργειας έθεσαν στην ουσία μια ολόκληρη ήπειρο σε θέση εξάρτησης από το ρωσικό φυσικό αέριο. Οι εναλλακτικές πηγές ενέργειας, όπως η αιολική, μπορούν στην παρούσα φάση να συνεισφέρουν το πολύ ένα 7% στην ενεργειακή επάρκεια της γηραιάς ηπείρου, παρά τα γερμανικά μυθεύματα που είχαν υπολογίσει αυτήν τη συνεισφορά τουλάχιστον στο 20%. Οι Γερμανοί, που είχαν πάρει στα χέρια τους την κατάσταση για λογαριασμό όλης της Ευρώπης, εθελοτυφλούσαν μπροστά στον ρωσικό επεκτατισμό, στο εθνοτικό πρόβλημα της Κριμαίας και στο καυτό ζήτημα των αυτονομιστών της Ουκρανίας, δύο αγκάθια που εξελίχθηκαν σε πολέμους. Ειδικά στο ζήτημα της Ουκρανίας πίστευαν ότι οι Ρώσοι δεν θα τολμήσουν να εισβάλουν στη χώρα, φοβούμενοι τις κυρώσεις της Δύσης. Όμως ο Πούτιν και οι άνθρωποί του είχαν πάρει τα μέτρα τους. Η αποδολαριοποίηση των συναλλαγών, η στροφή προς την ασιατική αγορά όπως και η συμμετοχή της Ρωσίας στο διευρυμένο σχήμα του ΟΠΕΚ έλυσαν τα χέρια του «τσάρου» και οι κυρώσεις της Δύσης αποδείχτηκαν «άσφαιρες».

Ο «σκληρός χειμώνας» της Γερμανίας και της Ευρώπης

Είναι φανερό πως έχουμε μπροστά μας έναν δύσκολο χειμώνα για όλη την Ευρώπη και πρωτίστως για τη Γερμανία. Η ενεργειακή αυτάρκεια είναι

άπιαστο όνειρο, το Διευθυντήριο στις Βρυξέλλες αποδύεται σε φτηνές λύσεις περικοπής του 15%, η βαριά βιομηχανία κινδυνεύει με κατάρρευση, το ίδιο και οι εφοδιαστικές αλυσίδες της αγοράς.

Αν το ζήτημα αυτό μας αφορά όλους, στην περίπτωση της Γερμανίας πολλαπλασιάζεται λόγω της βαριάς βιομηχανίας της και είναι σίγουρο πως ο ηγεμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα ζητήσει την αλληλεγγύη των άλλων χωρών. Θα την έχει άραγε;

Το ενιαίο μέτωπο στο οποίο ελπίζουν οι Βρυξέλλες έχει διαρραγεί και ο κάθε εταίρος θέτει ως προτεραιότητα το εθνικό συμφέρον. Η Ιταλία πρώτη έχει κάνει δικό της κουμάντο για την ενεργειακή επάρκεια. Πρόσφατα ο πρωθυπουργός Ντράγκι μίλησε για αυτονομία της χώρας του στη διασφάλιση των απαραίτητων αποθεμάτων ενέργειας. Η Ελλάδα κλοτσάει δικαιολογημένα εδώ και καιρό. Το ίδιο και η Ισπανία. Η ομοφωνία για την περικοπή του 15% δεν πρέπει να μας παρασύρει. Οι αναμνήσεις της σκληρής γερμανικής πολιτικής κατά του Νότου είναι νωπές και τώρα που η Γερμανία είναι ο μεγάλος ασθενής αλλά και ο μεγάλος φταίχτης της Ευρώπης θα πρέπει με τη σειρά της να πληρώσει το μάρμαρο.