Γκρεμίστε τα τείχη και φτιάξτε κολυμβητήρια, μόνο οι γονείς στο αεροδρόμιο

Πάλεψε σαν θηρίο η Εθνική ομάδα πόλο των ανδρών, αλλά η Σερβία στο ξεκίνημα και στο φινάλε του τελικού είχε καλύτερες επιλογές σε άμυνα και επίθεση και κατέκτησε πανάξια το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο.

Η «γαλανόλευκη» του Θοδωρή Βλάχου θα επιστρέψει στη βάση της τις επόμενες μέρες και καλό θα είναι στο αεροδρόμιο να βρίσκονται μόνο οι γονείς, οι φίλοι και οι συγγενείς. Οι «αιώνιοι χορηγοί», εκείνοι που γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα μας, τις θυσίες που κάνει μια οικογένεια για να αθληθεί το παιδί και να φτάσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όχι μόνο να διεκδικεί το χρυσό.

Το μετάλλιο της Εθνικής, του Τεντόγλου, του Πετρούνια, της Κορακάκη, της Πατουλίδου και των άλλων παιδιών που δεκαετίες μάχονται και παλεύουν αλλά και η συμμετοχή όλων, ακόμη και των παιδιών που δεν κατάφεραν να φτάσουν σε έναν τελικό, ημιτελικό ή δεν έκαναν ρεκόρ έχει πάνω γραμμένο το ονοματεπώνυμο των γονιών. Των πραγματικών χορηγών του ελληνικού αθλητισμού. Των ανθρώπων που τα πληρώνουν όλα ή σχεδόν όλα.

Των ανθρώπων που... τρέχουν... κολυμπάνε... πηδάνε... πυροβολούν... κωπηλατούν... μαζί με τα παιδιά τους.

Κάποιες φορές μάλιστα πληρώνουν ακόμη και το παράβολο του παιδιού τους για να μπορέσει να λάβει μέρος σε έναν αγώνα, γιατί στην Ελλάδα μόνο πληρώνεις και όταν έρχεται η επιτυχία τρέχουν οι επίσημοι για τις φωτογραφίες και μετά εξαφανίζονται, λέγοντας: "Εμείς δεν φταίμε, οι προηγούμενοι...".

Αυτό που έχει να κάνει η πολιτεία είναι να γκρεμίσει τα τείχη και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να φτιάξει κολυμβητήρια. Όχι κολυμβητήριο. Κολυμβητήρια. Γυμναστήρια. Αθλητικές εγκαταστάσεις για όλα τα παιδιά. Για τον επόμενο Φουντούλη, για τον επόμενο Πετρούνια, για την επόμενη Κορακάκη, για τον επόμενο Ντούσκο και τον επόμενο Τεντόγλου.

Ας αφήσουν επιτέλους τους προπονητές και τα παιδιά να γιορτάσουν, να κλάψουν, να χαρούν με τους ανθρώπους που τους αγαπάνε, τους στηρίζουνε και είναι δίπλα τους, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, ξημερώματα...είτε χάσουν, είτε κερδίσουν είναι εκεί.

Και όλα αυτά σε μια περίοδο όπου για την ελληνική οικογένεια υπάρχουν αρκετές δυσκολίες και είναι αδύνατο ακόμη και να καλυφθούν οι βασικές της ανάγκες.

Εάν λοιπόν οι γονείς δεν έκαναν τα αδύνατα δυνατά για τα παιδιά τους, στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» δεν θα υπήρχε ψυχή. ΚΑΝΕΝΑΣ.

Ούτε και οι δημοσιογράφοι φυσικά που θυμούνται το πόλο, τη σκοποβολή, τους κρίκους, την κωπηλασία, την ανοιχτή θάλασσα, μόνο στις μεγάλες επιτυχίες και τα μετάλλια ή όταν ένας αθλητής βγει δημόσια και μιλήσει για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει.

ΥΓ Στο Παρίσι καλά να είμαστε. Τα ίδια θα λέμε. Είμαι σίγουρος...