Στο ίδιο έργο θεατές

Οι δηλώσεις του Θοδωρή Ιακωβίδη μετά τον αποκλεισμό του από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο προκάλεσαν προβληματισμό στο φίλαθλο κοινό και όχι αδίκως, αφού μιλάμε για έναν αθλητή που εκπροσωπεί τη χώρα μας στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός του πλανήτη. Στη χώρα που γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν το χωράει ο νους να προετοιμάζονται οι αθλητές κάτω από αντίξοες συνθήκες έτσι ώστε να πάρουν την ολυμπιακή πρόκριση. Αντί να έχουν πρόσβαση στις καλύτερες δυνατές αθλητικές εγκαταστάσεις, αυτοί οι αθλητές προσπαθούν μέσα από ορισμένους χορηγούς να βγάζουν τα προς το ζην και να δουλεύουν καθημερινά αξιοπρεπώς για να κυνηγήσουν το όνειρό τους.

Χωρίς να έχουν τα φώτα της δημοσιότητας, ξεπερνούν συνεχώς τα όριά τους, για να έρθει η στιγμή που θα ανέβουν στο βάθρο των νικητών και θα κάνουν γνωστό το όνομά τους. Τότε άπαντες θα τους συγχαρούν και θα τους αποθεώσουν, χωρίς ωστόσο να σκύψουν πάνω από τα ουσιαστικά προβλήματα αυτών των πρωταθλητών. Εκείνοι από τη μεριά τους θα εκφράσουν με την πρώτη ευκαιρία τη δυσαρέσκειά τους για το γεγονός πως οι αρμόδιοι φορείς κλείνουν τα αυτιά τους στα όσα τους καταλογίζουν. Μάλιστα, αντί να προσπαθήσουν να καλυτερεύσουν τη θέση των αθλητών μας, κρατούν απόσταση, ρίχνοντας έτσι το μπαλάκι ο ένας στον άλλον.

Με αυτήν την τακτική μοναδικοί χαμένοι είναι και πάλι οι αθλητές, που μόλις περάσουν οι μέρες των επιτυχιών τους θα μπουν στο χρονοντούλαπο του ελληνικού αθλητισμού. Δυστυχώς οι συνθήκες κάτω από τις οποίες κάνουν προπονήσεις αυτά τα παιδιά μόνο ιδανικές δεν είναι και άμεσα θα πρέπει όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους, μπας και ξημερώσει ένα καλύτερο αύριο σε αυτόν εδώ τον τόπο. Είναι κρίμα αθλητές να σταματούν την καριέρα τους επειδή δεν έχουν τα στοιχειώδη για να μπορούν να εκπροσωπούν τη χώρα μας στο εξωτερικό. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια, ωστόσο για αυτούς τους αθλητές η ζωή συνεχίζεται και μετά από τη συμμετοχή τους στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός του πλανήτη.

Άραγε αναρωτηθήκαμε ποτέ τι κάνουν αυτοί οι αθλητές μετά τους Ολυμπιακούς και πώς ακριβώς επιβιώνουν; Η απάντηση είναι όχι, κάτι το οποίο πρέπει εξίσου να μας προβληματίσει. Για να συμμετάσχει κάποιος σε Ολυμπιακούς Αγώνες, απαιτούνται μία σειρά από μεγάλα και επίπονα βήματα. Εκτός των προπονητών, οι αθλητές δεν έχουν άλλους συνοδοιπόρους σε αυτήν τη διαδρομή, πλην ορισμένων χορηγών. Μπορεί ορισμένοι αθλητές να είναι γνωστοί στο ευρύ κοινό χάρη στις επιτυχίες τους, ωστόσο υπάρχουν κι άλλοι νεότεροι στην ηλικία, οι οποίοι τώρα ανοίγουν τα φτερά τους και ευελπιστούν μία μέρα να ανέβουν στο βάθρο φορώντας τα γαλανόλευκα χρώματα. Εάν οι διακεκριμένοι αθλητές μας στο εξωτερικό δεν μπορούν να δουλέψουν όπως τους αρμόζει, πώς η νέα γενιά θα πάρει το βάπτισμα του πυρός προκειμένου να συνεχίσει την «προίκα» των παλαιότερων;

Αυτό ίσως θα πρέπει να απασχολήσει τους αρμοδίους και να βάλει ένα τέλος στην αδιαφορία που υπάρχει για αυτά τα παιδιά, που καθημερινά μοχθούν για να γράψουν με χρυσά γράμματα το όνομά τους στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός του πλανήτη. Μακάρι η φωνή του Ιακωβίδη να είναι η τελευταία και να βρεθεί επιτέλους μία ουσιαστική λύση σε αυτό το κρίσιμο θέμα.