Η αγωνία του NBA για τον... επόμενο Τζόρνταν!

Έχουν περάσει αισίως 17 ολόκληρα χρόνια από την τελευταία φορά που ο Μάικλ Τζόρνταν αγωνίστηκε στα παρκέ του NBA. Παρ' όλα αυτά, ο θρύλος του συνεχίζει να πλανάται ακόμα και σήμερα πάνω από το κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Ο 57χρονος πλέον παλαίμαχος σούπερ σταρ άλλαξε για πάντα τα δεδομένα του παγκόσμιου μπάσκετ όταν συστήθηκε στο κοινό ως ένας πολλά υποσχόμενος ρούκι των ανύπαρκτων μέχρι τότε Σικάγο Μπουλς.

Σίγουρα πολλοί περίμεναν ότι θα εξελισσόταν σε έναν εξαιρετικό παίκτη, που θα άφηνε το στίγμα του στο άθλημα, ωστόσο ελάχιστοι φαντάζονταν ότι θα μετατρεπόταν στον αδιαφιλονίκητα κορυφαίο παίκτη που πέρασε ποτέ από τα μπασκετικά γήπεδα. Ίσως μέχρι τότε κανείς δεν φανταζόταν ότι υπήρχε ένας παίκτη που θα συγκέντρωνε σε τέτοιο βαθμό όλες αυτές τις αρετές στο παιχνίδι του: Από την πρωτοφανή του αποτελεσματικότητα και στις δύο πλευρές του παρκέ, στο θανατηφόρο του σουτ ακόμα και υπό ασφυκτική πίεση, στην αλτικότητα και την αθλητικότητά του, μέχρι την όλη νοοτροπία του, ο Τζόρνταν ήταν ό,τι κοντινότερο στην τελειότητα είχε δει ο μπασκετικός κόσμος.

Μέχρι τότε, η ισχύουσα άποψη στο NBA ήταν ότι ένα πρωτάθλημα με πολλούς ισχυρούς παίκτες έκανε το άθλημα συναρπαστικό και ανταγωνιστικό. Δεν μπορούσε να ξεχωρίζει μόνο ένας. Και όμως ο Τζόρνταν μέσα σε ελάχιστο διάστημα έκανε σμπαράλια αυτή την πεποίθηση και δημιούργησε με τα κατορθώματά του ένα δικό του ατομικό... ποίμνιο, από το οποίο λατρευόταν σαν θεός. Η άνευ προηγουμένου λατρεία στο πρόσωπό του έκανε και το NBA να αντιληφθεί ότι η αξία ενός παίκτη που θεωρείται ο κορυφαίος όλων των εποχών είναι ανεκτίμητη για το κύρος ενός πρωταθλήματος.

Μετά την αποχώρησή του από τους Μπουλς, ξεκίνησε η άγρα για τον επόμενο... Τζόρνταν ή τουλάχιστον εκείνον που θα τον πλησίαζε. Δεν άργησε να βρεθεί υποψήφιος στο πρόσωπο του Κόμπι Μπράιαντ. Ήδη από τα πρώτα χρόνια της καριέρας του οι Αμερικανοί αθλητικογράφοι συνέκριναν τις κινήσεις του και το στυλ του με παίκτες όπως ο Τζόρνταν ή ο Μάτζικ Τζόνσον. Ο νεαρός Κόμπι μπορεί να μην έκανε το αγωνιστικό «μπαμ» από την πρώτη του χρονιά στο NBA, ωστόσο εκ των υστέρων κατέληξε να έχει πιο πολλά κοινά από ό,τι θα περίμενε κανείς: Μεταξύ άλλων, ταυτίστηκε με μόνο μία ομάδα στην καριέρα του, έγινε ηγέτης της, κατέκτησε πληθώρα ομαδικών και ατομικών τίτλων και η απόσυρση από την ενεργό δράση θεωρήθηκε το τέλος μιας εποχής για το NBA.

Ο ΛεΜπρόν Τζέιμς, από την άλλη, ένας παίκτης που επίσης συγκρίνεται με τους δύο άσους, είναι μια διαφορετική ιστορία, αφού η καριέρα του έμελλε να διαμορφωθεί σε διαφορετικές συνθήκες. Όταν ο Τζέιμς επιλέχθηκε από τους Καβαλίερς στο Νο1, όλα τα βλέμματα ήταν ήδη στραμμένα πάνω του. Τα Μέσα, με τις ευλογίες της λίγκας, τον αποκαλούσαν «εκλεκτό», ο κόσμος του Κλίβελαντ έψαχνε το δικό του Τζόρνταν, που βρήκε το Σικάγο, το μπάσκετ διψούσε για τον επόμενο σούπερ σταρ του. Η πίεση ήταν εξαρχής τεράστια για τον ΛεΜπρόν, ο οποίος καλούταν να βαδίσει στα χνάρια των κορυφαίων.

Είχε την αθλητικότητα, την έκρηξη, το ταλέντο αλλά και τη διάθεση να γίνει ο καλύτερος όλων, όμως οι πρόωρες συγκρίσεις τον έφεραν σε μειονεκτική θέση. Πώς θα μπορούσε να υπερκεράσει τόσο υψηλές προσδοκίες; Ακόμα και το γεγονός ότι άργησε να κατακτήσει το πρώτο του πρωτάθλημα, μεταπηδώντας στους Χιτ των Ουέιντ και Μπος για να το πράξει τον έφερε στο επίκεντρο μίας εν μέρει άδικης κριτικής και απαξιωτικών σχολίων.

Και όμως, μιλάμε για τον κορυφαίο παίκτη της γενιάς του, έναν από τους πιο ολοκληρωμένους μπασκετμπολίστες στην ιστορία με αξιοζήλευτες επιδόσεις ακόμα και στα 35 του χρόνια! Τελικά είναι ωφέλιμη για τους αθλητές και το άθλημα η διαρκής αναζήτηση ενός νέου σούπερ σταρ από τον φίλαθλο κόσμο, αλλά κυρίως ενός νέου Τζόρνταν, ενός νέου θεού του μπάσκετ;

Μια απάντηση σε αυτό ίσως θα έδινε το παράδειγμα του Ντέρικ Ρόουζ, ενός παίκτη που επίσης συγκρίθηκε με τον Τζόρνταν και θεωρήθηκε φυσικός διάδοχός του στους Σικάγο Μπουλς. Δυστυχώς, λόγω των τραυματισμών του δεν θα μάθουμε ποτέ αν θα μπορούσε να μπει στην ίδια εξίσωση και το τραγικό είναι ότι αυτό μεγάλο «αν» επισκίασε όλη την καριέρα του, δίνοντάς της μία τραγική χροιά, την οποία δεν μπόρεσε ποτέ να αποβάλλει. Το μπάσκετ όμως είναι σκληρό. Ουδείς είναι αναντικατάστατος. Αφού δεν ήταν ο Ρόουζ, θα είναι κάποιος άλλος. Και το κυνήγι για τον νέο Τζόρνταν συνεχίζεται...