Νικητές η Ρεάλ και το μπάσκετ

Τελικά η Ρεάλ εμφανίστηκε πανέτοιμη από όλες τις απόψεις, αγωνιστικά, ψυχολογικά , πνευματικά και κυρίως από πλευράς υγείας που ήταν και το μεγάλο πρόβλημα της ομάδας όλη τη χρονιά.

Η νίκη της Ρεάλ ήταν δίκαιη αφού και στον ημιτελικό και στον τελικό κέρδισε τα δύο μεγάλα φαβορί, ΤΣΣΚΑ και Φενέρ, πεντακάθαρα και δίκαια παίζοντας ένα πολύ ωραίο και θεαματικό μπάσκετ που στηριζότανε και στην ατομική ικανότητα των παικτών της αλλά και είχε πλάνο και ομαδικότητα.

Ταυτόχρονα η νίκη της Ρεάλ ήταν μεγάλη νίκη και για το μπάσκετ γιατί κατέκτησε το τρόπαιο η ομάδα και ο προπονητής που επένδυσαν στο μπάσκετ και στο ταλέντο και όχι στο ξύλο.

Πριν αρχίσω την ανάλυση μου θέλω να υπενθυμίσω ότι είναι η δεύτερη Ευρωλίγκα που παίρνει ο Πάμπλο Λάσο, ότι η Ρεάλ έχει μικρότερο μπάτζετ από την Φενέρ και σίγουρα από την ΤΣΣΚΑ και τέλος ότι ο μεγάλος πράγματι προπονητής Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν έχει ανάγκη το λιβανιστήρι που του γίνεται από μια μερίδα Ελλήνων δημοσιογράφων. Δεν είναι δυνατόν όταν κερδίζει η Φενέρ να κερδίζει ο Ομπράντοβιτς και όταν χάνει η Φενέρ να χάνουν μόνο οι παίκτες. Ο κόουτς Ομπράντοβιτς κοουτσάρει μια ακριβή ομάδα και το αξίζει και όχι τον Προφήτη Ηλία………

Πάμε λοιπόν στον τελικό. Η Φενέρ ξεκίνησε το παιχνίδι με μια πεντάδα με πολλά μεγάλα κορμιά και χωρίς ουσιαστικά πλέι μέικερ αφού ο μοναδικός γκαρντ που ήταν μέσα, ο Γουαναμέικερ και αυτός είναι περισσότερο combo και λιγότερο point guard. Ταυτόχρονα έπαιζε ταυτόχρονα με Βέσελι και Ντουβερίογλου, δηλαδή με δυό πεντάρια.

Αυτό το σχήμα δυσκόλεψε στην αρχή πολύ τη Ρεάλ αφου αφενός τα μεγάλα κορμιά και η σκληρή άμυνα της Φενέρ περιόριζε πολύ τις διεισδύσεις του Ντόντσιτς ενώ ταυτόχρονα ο Ντουβερίογλου ήταν ο κρυφός άσσος στην επίθεση της Φενέρ και έκανε μεγάλη ζημιά στην άμυνα της Ρεάλ που ολοφάνερα έστελνε τον παίκτη του Ντουβερίογλου βοήθεια στους άλλους και έτσι ο πανύψηλος παίκτης βρήκε ευκαιρίες να χτυπήσει κοντά στο καλάθι.

Η Φενέρ έτσι πήρε το πάνω χέρι μόνο που αυτό κράτησε για 6 λεπτά μόνο. Σε εκείνο το σημείο άρχισε το rotation των ομάδων και εκεί μίλησε το μεγάλο πλεονέκτημα της Ρεάλ που ήταν το βάθος της στον πάγκο. Με την είσοδο των Γιούλ, Ρούντι και Κάρολ η Ρεάλ απέκτησε μεγάλη δύναμη πυρός από την περιφέρεια της και περισσότερη εκρηκτικότητα και στο αμυντικό και στο επιθετικό κομμάτι. Ταυτόχρονα η Φενέρ δεν έπαιρνε τίποτα από τους παίκτες του πάγκου εκτός του Μέλι που ήταν μακράν ο καλύτερος παίκτης της ομάδας.

Στο αμυντικό κομμάτι η Φενέρ είχε επιλέξει να αμύνεται στα pick n ‘ roll με αλλαγές πάνω στον Ντόντσιτς, για αυτό ήθελε μεγάλα κορμιά μέσα, ενώ όταν τα έπαιρνε ο Γιούλ ο Ομπράντοβιτς είχε επιλέξει να αμύνεται με hedge out.

Από την άλλη πλευρά η Ρεάλ ξεκίνησε να παίζει με αλλαγές αλλά όταν μπήκε ο Ταβάρες άλλαξε τρόπο και επέλεξε να παίζει με τον κοντό να περνάει δυναμικά από πάνω και τον ψηλό να περιμένει μέσα. Αυτός ο τρόπος άμυνας χάρις κυρίως στον Ταβάρες δυσκόλεψε πολύ τις διεισδύσεις της Φενέρ ενώ ταυτόχρονα περιόρισε το δυνατό κομμάτι της επίθεσης της Φενέρ που είναι η δημιουργία.

Κάπως έτσι συνεχίστηκε το παιχνίδι με την Ρεάλ να έχει συνήθως το πάνω χέρι στο σκορ που με την κυριαρχία της στο δεύτερο ημίχρονο στα ριμπάουντ απέκτησε σαφές προβάδισμα.

Η Φενέρ στηριζότανε αποκλειστικά στον Μέλι αφού ο κόουτς Ομπράντοβιτς εγκλωβίστηκε σε σχήματα με πολλούς αμυντικούς παίκτες με αποτέλεσμα να έχει σαφές επιθετικό πρόβλημα και ειδικά από το περιφερειακό σουτ αφου η ικανότητα της από το τρίποντο είχε πάει περίπατο και συγχρόνως Ντουβερίογλου δεν υπήρχε πια, ο Βέσελι ήταν μοιραίος παίκτης ενώ ο Τόμπσον είχε ένα μικρό πέρασμα άνευ ουσίας.

Από τη μεριά της Ρεάλ Κοζέρ και Ντόντσιτς στην επίθεση και στην οργάνωση έδιναν σιγουριά, ο Ταβάρες με τον Ρέγιες είχαν επικρατήσει κάτω από τα δύο καλάθια, Τέιλορ , Τόμπκινς και Ρούντι που ο Λάσο κατάφερε στα γεράματα να τον κάνει εργάτη πολυτελείας, έδιναν ισορροπία σε αμυντικό και επιθετικό κομμάτι ενώ πάντα υπήρχε ο Κάρολ έτοιμος να σε σκοτώσει με το τρίποντο του. Κάπως έτσι λοιπόν η Ρεάλ ήταν η καλύτερη ομάδα και έφτανε με σιγουριά στη νίκη.

Κάποια στιγμή ο κόουτς Ομπράντοβιτς προσπάθησε με 4 περιφερειακούς και τον Μέλι σε θέση 5 να αλλάξει τον ρου του αγώνα αλλά δεν επέμεινε παραπάνω από 3 λεπτά και που ουσιαστικά πήρε μόνο ένα τρίποντο από τον Μέλι.

Στο τέλος η Φενέρ με πίεση σε όλο το γήπεδο προσπάθησε να πάρει το παιχνίδι, πλησίασε αρκετά εκμεταλλευόμενη και την κούραση του Ντόντσιτς που κρατούσε αρκετά τη μπάλα στα χέρια του χωρίς να την κυκλοφορεί και να πηγαίνει σε σκοτωμένες επιθέσεις ενώ ο Γιούλ, με σαφή έλλειψη αγωνιστικού ρυθμού και διάρκειας , έκανε πολύ γρήγορα τα 5 φάουλ του χωρίς να δώσει ανάσες στον μικρό που χρειαζότανε. Όταν όμως έφτασε στους 2 πόντους το παιχνίδι ένα φόλοου του Τόμπκινς μετά από χαμένη βολή του Κοζέρ έβαλε τέλος στο παιχνίδι και έδωσε τον τίτλο στην Ρεάλ.

Εδώ θέλω να δώσω κάποια νούμερα ενδεικτικά και ειδικά χρόνους συμμετοχής παικτών της Φενέρ που κατά τη γνώμη μου σηκώνουν συζήτηση.

Τόμπσον 4 λεπτά με ένα σουτ. Νάνναλι , καλύτερος τρίποντος της διοργάνωσης 7 λεπτά, Ντίξον, ο ήρωας του ημιτελικού 12 λεπτά ενώ ο Ντατόμε έπαιξε μεν 23 λεπτά αλλά ήταν τελείως απαρατήρητος στην επίθεση με ελάχιστη σμμετοχή στο επιθετικό παιχνίδι της ομάδας. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο κόουτς Ομπράντοβιτς εμπιστεύτηκε περισσότερο τους αμυντικούς παίκτες και εκ του αποτελέσματος δεν δικαιώθηκε.

Αυτή ήταν η ανάλυση μας για το final four με επίλογο ότι Η Ρεάλ ήταν η άξια νικήτρια, η Φενέρ πάλεψε, η Ζαλγκίρις και οι φίλοι της κερδίσανε τις εντυπώσεις ενώ η ΤΣΣΚΑ ήταν μια σκέτη απογοήτευση………