Παναθηναϊκός: Ομάδα του ενός…

Ο Παναθηναϊκός είχε δυο παιχνίδια μακριά από την Αθήνα, στη Βαλένθια και το Βελιγράδι και τη δυνατότητα να πάρει δυο νίκες που θα του επέτρεπαν να ελπίζει σε ένα καλύτερο πλασάρισμα στη βαθμολογία της Ευρωλίγκα.

Σπατάλησε όμως τις ευκαιρίες και πλέον με βάση το βαρύ πρόγραμμα που έχει μπροστά του μετά το ματς με τη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης στο ΟΑΚΑ (7/2, 21:30) είναι υποχρεωμένος να κοιτάζει… πίσω του.

Δηλαδή τις ομάδες που τον ακολουθούν όπως η Φενέρμπαχτσε και η Αρμάνι. Η πρώτη τον περιμένει στην Κωνσταντινούπολη και η δεύτερη τον έχει κερδίσει δυο φορές. Χάνει τις ευκαιρίες που του παρουσιάζονται και τα περιθώρια θα αρχίσουν να στενεύουν.

Το πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό είναι πως εξαρτάται άμεσα από τον Νικ Καλάθη. Κάθε φορά που η απόδοση του ελληνοαμερικανού κυμαίνεται σε υψηλά επίπεδα, οι «πράσινοι» παρουσιάζουν το καλό τους αγωνιστικό πρόσωπο. Κυρίως παίζει καλά όταν είναι εύστοχος από την περιφέρεια.

Το σουτ είναι η «αχίλλειος πτέρνα» του, όσο κι αν έχει προσπαθήσει να το βελτιώσει, αλλά επιμένει να επιχειρεί να πάρει αυτοπεποίθηση μέσα από εύστοχα τρίποντα. Είναι λάθος αντίδραση, διότι όταν αστοχεί, χάνει το μυαλό του και μαζί μπλοκάρει η υπόλοιπη ομάδα.

Στα τελευταία 10 παιχνίδια έχει πάρει 44 προσπάθειες για τρίποντο και έχει ευστοχήσει στα 7. Δηλαδή λιγότερο από 16% ποσοστό ευστοχίας.

Ένα ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως ουσιαστικά ο Παναθηναϊκός δεν έχει τοποθετήσει έναν αξιόπιστο πλέι μέικερ πίσω από τον αρχηγό του. Το μπάτζετ δεν βοηθάει να αποκτηθεί ένας παίκτης ίδιας αξίας, αλλά ο Ράις που κλήθηκε το καλοκαίρι να πάρει το ρόλο αυτό είναι περισσότερο σκόρερ και πολύ λιγότερο δημιουργός και χειρότερος αμυντικός πάνω στη μπάλα.

Η απόκτηση του Ράουτινς είναι λάθος. Ο Καναδός μπορεί να είναι καλός παίκτης και σκόρερ, αν και είναι εμφανής η απουσία των οκτώ μηνών στο παιχνίδι του, δεν είναι ούτε καλός αμυντικός, ούτε δημιουργός. Στο Βελιγράδι δε, δεν χρησιμοποιήθηκε καν...