Μια ομάδα που δεν αξίζει τη γκρίνια μας

Ο Αθλητισμός είναι περίεργο πράγμα. Τη μια μέρα μπορεί να σε κάνει Θεό, την επόμενη κοινό θνητό. Τη μια μέρα σε αποθεώνουν, την άλλη σε λιθοβολούν…

Έτσι είναι η ζωή των αθλητών στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι που ξέρουν την ελληνική πραγματικότητα την έχουν αποδεχτεί και έχουν μάθει να ζουν. Ή καλύτερα να επιβιώνουν.

Ο Ολυμπιακός δεν είναι καμία τυχαία ομάδα. Έχει αφήσει το στίγμα του στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Έχει κάνει πολλούς αντιπάλους του να υποκλιθούν στο μεγαλείο του και να παραδεχτούν ότι πρόκειται για μια από τις κορυφαίες ομάδες που είδαν ποτέ τα γήπεδα της Γηραιάς Ηπείρου. Το γεγονός ότι αποκλείστηκε από τη Ζαλγκίρις δεν θα το αλλάξει ποτέ αυτό.

Επίσης αυτό που θα πρέπει να σημειώσουμε είναι ότι ο Ολυμπιακός δεν έχασε την πρόκριση. Την κέρδισε η Ζαλγκίρις. Η ομάδα του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους απέδειξε ότι όλοι είναι φαβορί στα χαρτιά, όμως όταν οι αντίπαλοι μπαίνουν στο παρκέ θα πρέπει να αποδείξουν με πράξεις τον τίτλο αυτό. Οι παίκτες του Σφαιρόπουλου δεν μπόρεσαν να το κάνουν και δίκαια δεν θα βρίσκονται στο Βελιγράδι.

Για να συμβεί αυτό φυσικά έπαιξαν πολλοί παράγοντες ρόλο. Πρώτος και κυριότερος οι πολλοί τραυματισμοί που χτύπησαν την ομάδα του Πειραιά τις μέρες που ξεκινούσε η σειρά με τη Ζαλγκίρις. Μιλουτίνοφ, Πρίντεζης, Μπόγρης, Στρέλνιεκς και Παπανικολάου δεν ήταν απόλυτα έτοιμοι να αγωνιστούν στα παιχνίδια, όμως όλοι τους έσφιξαν τα δόντια προκειμένου να παίξουν. Τελικά δεν κατάφεραν να βοηθήσουν όσο μπορούσαν κι έτσι οι Λιθουανοί άρπαξαν μια χρυσή ευκαιρία κι έκαναν τη μεγάλη έκπληξη.

Στο παραπάνω προσθέστε το γεγονός ότι όλοι οι τραυματισμοί ήρθαν σε μια εποχή που ο Σπανούλης «πετούσε». Όμως ο αρχηγός του Ολυμπιακού δεν θα μπορούσε αυτή την εποχή να κερδίσει μόνος του μια τόσο καλά δουλεμένη ομάδα. Η Ζαλγκίρις έκανε ότι ήθελε σε δόσεις στο παρκέ και άξια θα προσπαθήσει να κερδίσει στο Βελιγράδι το δεύτερο ευρωπαϊκό τρόπαιο της ιστορίας της.

Ίσως το μεγαλύτερο «γαμώτο» για τον Ολυμπιακό να είναι και αυτό. Ότι τις προηγούμενες σεζόν έπαιζε τελικούς στις έδρες των αντιπάλων του. Και φέτος, που είχε μια ευκαιρία να αγωνιστεί μπροστά στο δικό του κοινό (ο Ερυθρός Αστέρας είναι αδελφοποιημένο σωματείο με τον Ολυμπιακό και οι οπαδοί του περίμεναν πως και πως αυτό το Final Four), δεν κατάφερε να βρεθεί τελικά εκεί…

Ωστόσο η ζωή ποτέ δεν τελειώνει με έναν αποκλεισμό. Ο Ολυμπιακός θα συνεχίσει να υπάρχει και αύριο. Θα συνεχίσει να πολεμάει και να κάνει περήφανους τους οπαδούς του. Και φυσικά να τους χαρίζει τα έντονα συναισθήματα που τους έχει συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια…

ΥΓ. Σαφώς και υπάρχουν ευθύνες. Είμαι όμως υπέρ της άποψης αυτές να μην αναζητούνται εν βρασμώ ψυχής. Υπάρχουν μέρες μπροστά μας μέχρι τα playoffs της Basket League ώστε παίκτες και προπονητής - κυρίως- να δουν τι έκαναν λάθος και το διορθώσουν. Όμως μέχρι τότε ας σκεφτόμαστε πως ότι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό. Και ο Ολυμπιακός σε καμία περίπτωση δεν είναι «νεκρός»...