Το θολωμένο μας μυαλό...

Το τι ακούσαμε και διαβάσαμε αυτές τις ημέρες για τη (νέα) αποτυχία της Εθνικής δεν λέγεται. Ο καθένας το μακρύ και το κοντό του, κι όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις όλοι έγιναν εξπέρ και παντογνώστες. Δημοκρατία βέβαια έχουμε κι ένα από τα αγαθά της είναι η ελευθερία λόγου. Ας παραθέσουμε λοιπόν κι εμείς την (ταπεινή) άποψή μας. Θα εκνευρίσει μερικούς, αλλά δεν έχουμε και την απαίτηση να συμφωνήσουν όλοι. Ίσα-ίσα που θα μας προβλημάτιζε αυτό. Το χειρότερο είναι να θέλεις να επιβάλεις τη γνώμη σου, και δυστυχώς αυτό κάνουν πολλοί.

Λοιπόν, τι γράφαμε στις 27 Αυγούστου; «Η μέρα που θα βρεθούν οι ομάδες, οι αστάθμητοι παράγοντες που ενδεχομένως να προκύψουν, τα σφυρίγματα των διαιτητών, ακόμη και οι πιο μικρές λεπτομέρειες θα παίξουν τον ρόλο τους. Εμείς, ας κρατάμε μικρό καλάθι. ΟΚ το θέλουμε πολύ αυτό το μετάλλιο (ακόμη και το χρυσό!) είμαστε απ΄ τα φαβορί της διοργάνωσης (σχεδόν όλες οι στοιχηματικές μας έχουν στην πρώτη τριάδα) αλλά ας παραμείνουμε ταπεινοί. Υγιείς να μείνουμε, να μη χάσουμε το μυαλό μας και ό,τι είναι να γίνει θα γίνει!».

Νομίζουμε ότι πέσαμε μέσα. Δεν βρεθήκαμε στη μέρα μας, τα σφυρίγματα των διαιτητών έπαιξαν τον ρόλο τους, ενώ και το κυριότερο κατά τη γνώμη μας δεν καταφέραμε πάλι -δυστυχώς- να μη χάσουμε το μυαλό μας. Και σ΄ αυτό ευθύνη έχουν όλοι. Τη μεγαλύτερη οι δημοσιογράφοι, αυλικοί και μη, οι «ειδικοί» και όλοι οι άνθρωποι του μπάσκετ που έπεσαν πάνω στην Εθνική μετά την ήττα απ΄ τη Βραζιλία. Τα social media στις μέρες μας έχουν κάνει τεράστια ζημιά. Μη νομίζετε, παίκτες – προπονητές ακόμη κι αν έχουν κλειστά τα κινητά, μαθαίνουν τι γράφεται γι΄ αυτούς και είναι λογικό να επηρεάζονται (είναι και στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα). Θα μας πείτε τα αρνητικά πεισμώνουν τον άλλον, όμως δημιουργούν και έξτρα πίεση στην προσπάθεια να δοθούν απαντήσεις.

Το μυαλό των διεθνών λοιπόν χάθηκε γρήγορα. Κι εκεί φάνηκε ότι δεν υπήρχαν τα κατάλληλα στεγανά στην Εθνική. Άπειρο το τεχνικό επιτελείο να διαχειριστεί τέτοιες καταστάσεις, ενώ και η Ομοσπονδία δεν είχε φροντίσει να ρίξει το απαραίτητο πέπλο προστασίας. Έδειχνε απούσα η ΕΟΚ και θύμισε την ύπαρξή της με την επιστολή διαμαρτυρίας στη ΦΙΜΠΑ για τη διαιτησία μετά τον αποκλεισμό. Αλλά τότε ήταν αργά.

Ουσιαστικά ο Γιώργος Βασιλακόπουλος είχε εναποθέσει όλες τις ελπίδες στον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Πίστευε ότι ακόμη και μόνος του, μπορούσε να οδηγήσει την Εθνική στη γη της Επαγγελίας. Δεν κατέστη όμως κάτι τέτοιο δυνατό. Δεν ήταν απίθανο να γίνει (ας θυμηθούμε τον Νοβίτσκι με τη Γερμανία, ενώ στην τελική και ο Γκάλης μόνος του δεν έπαιζε;) αλλά έπρεπε να υπάρχουν και οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Οι αντίπαλοι είχαν προετοιμαστεί καλά για αυτό, ενώ ο Θανάσης Σκουρτόπουλος δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει το …υπερόπλο που είχε στη διάθεσή του. Και μην ξεχνάμε την άλλη παράμετρο. Στον Γκάλη δίπλα υπήρχαν 2-3 παίκτες πρώτης γραμμής κι όλοι οι άλλοι ρολίστες, ενώ τώρα οι περισσότεροι είναι πρωτοκλασάτοι. Δεν λέμε ότι υπήρχε διχόνοια, απλά ήταν φανερό ότι δεν …κούμπωσε ο Γιάννης με τους υπόλοιπους.

Οι εναλλακτικές για εμάς ήταν δύο. Ή κατέβαζες αυτή την ομάδα χωρίς τον Γιάννη ή πήγαινες τον Γιάννη με τα παιδιά των «παραθύρων». ΟΚ, θα υπήρχαν πολλές αντιδράσεις, αλλά μερικές φορές πρέπει και να τολμάς. Στην τελική, τέτοιες ομάδες ήταν και η Πολωνία με την Τσεχία και είδαμε πόσο καλά πήγαν.

Για το μέλλον και τι πρέπει να συμβεί, έχουμε καιρό για να τα πούμε. Εμείς κλείνοντας, θα θέλαμε να τελειώνει και αυτή η καραμέλα με τους σουτέρ. Δηλαδή όλο το πρόβλημα του ελληνικού μπάσκετ είναι ότι δεν έχει σουτέρ. Και πότε είχαμε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων; Το θέμα είναι να έχεις ψυχή, προσωπικότητα και τσαγανό. Ξεχνάμε μήπως ότι το σουτ είναι ευλογία και κατάρα μαζί;

Η Αργεντινή φροντίζει πάντα να μας αποστομώνει όλους. Αν έχεις καρδιά και πίστη στον εαυτό σου, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο!