Βαγγέλης Ζιάγκος: «Πρέπει να γίνουν αλλαγές στα αναπτυξιακά προγράμματα»

Μπορεί η Εθνική Παίδων να τερμάτισε 4η στο Eurobasket U16, η παρουσία και η απόδοση της όμως γέμισε άπαντες στο ελληνικό μπάσκετ με χαμόγελα!

Ο αρχιτέκτονας αυτής της ομάδας, Βαγγέλης Ζιάγκος, φιλοξενήθηκε στη εκπομπή «Άμεσο Ριπλέι» στο διαδικτυακό ραδιόφωνο της ΕΟΚ και δεν παρέλειψε να αναφερθεί στο επίπεδο των μικρών Εθνικών αλλά και στο τι πρέπει να γίνει για να επιστρέψουμε στις επιτυχίες.

Αναλυτικά οι δηλώσεις του:

Για το αν βρισκόμαστε σε καλό δρόμο στα αναπτυξιακά τμήματα ή είμαστε ακόμη σε σημείο εκκίνησης: «Δε φαίνεται ότι βρισκόμαστε σε καλό σημείο, γιατί πρέπει να δούμε συνολικά την εικόνα των Εθνικών μας ομάδων και όχι μεμονωμένα ενός τμήματος που κάποιες συγκυρίες βοήθησαν να κάνει μια καλή παρουσία και κάποιες άλλες έπαιξαν ρόλο να μην κάνει ακόμα καλύτερη. Μπορούμε να πιαστούμε ως σημείο εκκίνησης απ’ την Εθνική Παίδων, καθώς είναι και το ηλικιακό γκρουπ τέτοιο που έχει μέλλον μπροστά του. Πρέπει να πάρουμε ως αφετηρία της επανεκκίνησης του αναπτυξιακού προγράμματος την παρουσία αυτού του ηλικιακού γκρουπ και να δούμε τι έγινε σωστά, τι έγινε καλά, τι προηγήθηκε, τι μπορεί να βελτιωθεί».

Για το αν αποτελεί παράγοντας βελτίωσης το ότι πρέπει τα παιδιά να παίρνουν χρόνο συμμετοχής στις ομάδες τους: «Αυτό θα το έλεγα ως παράγοντα ανάπτυξης και βελτίωσης των παιδιών αυτών κυρίως στην ομάδα των Νέων ανδρών, όπου εκεί παιδιά που προέρχονται από ομάδες Α1 κατά βάση, ακόμα ψάχνουμε να βρούμε ρόλο για αυτά στην ελληνική Α1 και σ’ ένα ήδη απαξιωμένο μπασκετικό προϊόν. Αυτό έχει να κάνει κυρίως με την ομάδα των Νέων ανδρών. Στις ηλικίες των Παίδων και των Εφήβων, το πρόβλημα δεν είναι στο αν τα παιδιά έχουν ρόλο στις ομάδες τους, γιατί έχουν όντως και πρωταγωνιστούν τα περισσότερα, αλλά στον τρόπο με τον οποίο δουλεύουμε τις μικρές ηλικίες. Εκεί πρέπει να εστιάσουμε και, απ’ όσο γνωρίζω, ο συλλογισμός της Ομοσπονδίας κινείται ήδη σ’ αυτήν την κατεύθυνση, στο πώς με κάποιον τρόπο θα δοθούν κατευθυντήριες γραμμές στη δουλειά αυτών των ηλικιών, να υπάρχει μια ενιαία γραμμή σ’ όλη την επικράτεια και να μην κάνει ο καθένας του κεφαλιού του».

Για το ότι η ομάδα ήταν «οικογένεια»: «Η εικόνα που βγήκε προς τα έξω είναι ακριβώς αυτό που συνέβαινε έξω απ’ τις 4 γραμμές, γιατί πριν απ’ αυτό το τουρνουά 9 ημερών, προηγήθηκε μια προετοιμασία άλλων 35 ημερών, όπου μέσα σ’ αυτές τα παιδιά μοιραζόντουσαν τη ζωή τους, ζούσαν μαζί. Αυτή η ομάδα δε διαιρέθηκε ποτέ, δεν επιτρέψαμε να δημιουργηθούν κλίκες ποτέ. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πέρασε και στα παιδιά αυτή η νοοτροπία, δεν υπήρξε σταριλίκι από κανέναν. Ακόμη και ο Αβδάλας ή ο Λιοτόπουλος που είχαν ήδη στην πλάτη τους μια προβολή δικαιολογημένη για διαφορετικούς λόγους όταν ξεκίνησε η ομάδα τη διαδικασία, τα παιδιά λειτούργησαν επί ίσοις όροις όπως όλα τα υπόλοιπα παιδιά. Δεν έβαλε κανείς τον εαυτό του πάνω απ’ την ομάδα».

Για τους παράγοντες που έπαιξαν ρόλο στα 2 τελευταία παιχνίδια: «Νομίζω είναι τρεις οι παράγοντες και αλληλένδετοι μεταξύ τους. Αυτός που ισχύει για όλες τις ομάδες είναι ότι ήταν ένα πολύ επίπονο τουρνουά, στο οποίο τα παιδιά έπρεπε να παίξουν 7 αγώνες σε 9 μέρες, πράγμα όχι συνηθισμένο. Ο επόμενος παράγοντας που διαμόρφωσε εν πολλοίς το «ταβάνι» της ομάδας ήταν η εξ ολοκλήρου απώλεια του Λιοτόπουλου απ’ το 2ο αγώνα και στο μεθεπόμενο παιχνίδι ο τραυματισμός του Αμπόσι. Ο 3ος παράγοντας, που «συνδέεται» άμεσα με τους άλλους δύο, είναι ότι απ’ το ματς με το Ισραήλ και μετά, που άρχισαν η αθλητικότητα και η ενέργεια να γίνονται παράγοντες του παιχνιδιού, η απουσία των δύο προαναφερθέντων και το γεγονός ότι τα υπόλοιπα υγιή παιδιά είχαν ήδη αρχίσει να εξαντλούν τα ενεργειακά τους αποθέματα, άρχισε να παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο για ‘μας, γιατί οι δύο αυτοί παίκτες είναι ίσως οι καλύτεροι στην ομάδα όσον αφορά την ενέργεια και την αθλητικότητα».