«Όσο με πληγώνεις τόσο με πωρώνεις»... Εσύ γιατί τους ξενερώνεις;

Άδεια καθίσματα σε ένα Στάδιο χωρίς παλμό για μια ομάδα που τα τελευταία χρόνια έχει χαρίσει αμέτρητες χαρές και ελάχιστες λύπες στους φίλους της. Δεν είναι εύκολο για τους παίκτες αυτό που συνέβη φέτος στον Ολυμπιακό. Να αποκλειστούν στην Euroleague εξαιτίας της ατυχίας και κάποιων κακών χειρισμών και αμέσως να δεχτούν την απόρριψη από τους οπαδούς της ομάδας.

Αν οι φίλοι που παρακολουθούν τον Ολυμπιακό από τα καθίσματα του γηπέδου ή από τους καναπέδες του σαλονιού στεναχωριούνται μια φορά για τον εκάστοτε αποκλεισμό, φανταστείτε πόσο «χαλιούνται» οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές όταν δεν καταφέρνουν να πετύχουν τους στόχους τους.

Κανένας από τους αθλητές του Θρύλου δεν είπε ποτέ «δεν πειράζει, την επόμενη φορά». Κανένας δεν πήγε σπίτι του και κοιμήθηκε ήσυχος μετά από αποκλεισμό. Αν για τους φιλάθλους είναι θέμα παθολογικής αγάπης, για εκείνους αποτελούν στόχους ζωής, οπότε η πίκρα τους είναι διπλή. Και γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν στον επόμενο αγώνα, βιώνουν και την απόρριψη του κόσμου. Όταν μπαίνουν στο ΣΕΦ να αγωνιστούν και βλέπουν τις κερκίδες άδειες, όπως στον αγώνα κόντρα στον Προμηθέα Πατρών. Όταν η ιαχή «Ολυμπιακός» δεν ταρακουνάει ολόκληρο το ΣΕΦ, αλλά ακούγεται σαν να το φωνάζει κάποιος από το υπερπέραν.

Και δε μιλάμε για μια ομάδα που έχει αποτύχει στην πορεία της. Μιλάμε για μια ομάδα που λίγα χρόνια πριν κατάφερε να κάνει το back to back στην Ευρωλίγκα. Για μια ομάδα που έβαλε στον ευρωπαϊκό χάρτη την ορολογία «refuse to lose». Για μια ομάδα που έχει καταφέρει με το σπαθί της να κερδίσει την καθολική αναγνώριση των φίλων του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Μια ομάδα που έχει μάθει να σηκώνεται αμέσως όταν πέφτει.

Και για να μην το πάμε και τόσο μακριά, μιλάμε για τη μοναδική ομάδα που στην πορεία της φετινής ευρωλίγκας κατάφερε να κερδίσει μέσα - έξω τη φιναλίστ Φενέρμπαχτσε και την Ρεάλ Μαδρίτης που πριν λίγες μέρες στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Μιλάμε για την ΟΜΑΔΑ που έχει για «σημαίες» της τη σύγχρονη ιστορία του Ολυμπιακού. Τον Βασίλη Σπανούλη και τον Γιώργο Πρίντεζη. Μπείτε λοιπόν στη θέση τους και σκεφτείτε: Αξίζουν οι παίκτες που την απαρτίζουν να νιώθουν τέτοια απόρριψη; Όσο και να πλήγωσαν τον κόσμο τους μετά τον αποκλεισμό και τις μετέπειτα κακές τους εμφανίσεις, αξίζουν να παίζουν μόνοι τους στο γήπεδο;

Και στην τελική που είναι αυτό το σύνθημα που έκανε τόσο υπερήφανους τους φίλους του Ολυμπιακού στα «πέτρινα» ποδοσφαιρικά χρόνια; Το «Όσο με πληγώνεις, τόσο με πωρώνεις»;