Ο Ολυμπιακός στην Α2: Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας

Μια άκρως ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερη χρονιά ξεκινάει σε λίγο καιρό για τον Ολυμπιακό, την ομάδα που τη δεκαετία που διανύουμε προσέφερε τις μεγαλύτερες διακρίσεις στον ελληνικό αθλητισμό κι όμως σχεδόν εκβιαστικά εκδιώχθηκε από τα εγχώρια πρωταθλήματα.

Τι σχέση όμως μπορεί να έχουν οι «ερυθρόλευκοι» με το αριστούργημα του Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκεθ; Πάνω κάτω ο παραλληλισμός έχει να κάνει με την αγάπη των προέδρων του τόσο για τον «δαφνοστεφανωμένο έφηβο» όσο και για το ίδιο το άθλημα.

Μια αγάπη παθολογική που τους οδήγησε να σκορπούν τα χρήματά τους περισσότερο από δέκα χρόνια προκειμένου να τον δουν στην κορυφή της Ευρώπης. Αγάπη ανιδιοτελής, από αυτές που δίνεις τα πάντα χωρίς να περιμένεις να πάρεις πίσω το παραμικρό.

Η ΕΟΚ αρνήθηκε μόνο στον Ολυμπιακό τη νέα του ονομασία

Οι Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος έχουν αποδείξει την αγάπη τους για τον Ολυμπιακό και το μπάσκετ γενικότερα πολλάκις. Έχουν δαπανήσει δεκάδες εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να δουν τον Θρύλο στην κορυφή της Ευρώπης και μέχρι στιγμής επί της προεδρίας τους αυτό έχει συμβεί δύο φορές. Μάλιστα, έχουν καταφέρει να κάνουν τον Ολυμπιακό μόλις την τρίτη ομάδα στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ που κατέκτησε δύο φορές σερί την πιο σπουδαία ευρωπαϊκή διοργάνωση.

Όμως τι σημασία έχουν όλα αυτά για την Ελληνική Ομοσπονδία; Καμία είναι η απάντηση. Οι άνθρωποι της ΕΟΚ ξεδιάντροπα αρνούνται να κάνουν ριζικές αλλαγές στο πρωτάθλημα και αυτό να παίζεται επί ίσοις όροις, ενώ και οι υπόλοιποι σύλλογοι δείχνουν διστακτικοί στο να απαιτήσουν τα αιτήματα που κατά καιρούς έχουν εκφράσει στα Δ.Σ. του ΕΣΑΚΕ.

Τι μας μένει λοιπόν; Μια ομάδα μόνη. Μια ομάδα με περίσσια αγάπη για το άθλημα. Ένας σύλλογος που σε όλα του τα επίπεδα και τα αθλήματα δοξάζει σε Πανευρωπαϊκό Επίπεδο την Ελλάδα, όμως στα εγχώρια είναι απελπιστικά μόνος. Αγαπάει σε ένα αρρωστημένο περιβάλλον το άθλημα και δυστυχώς αντί να βρει συμπαραστάτες, βλέπει τους υπεύθυνους να τον διώχνουν από αυτό και να συντηρούν την ατιμωρησία και τη... χολέρα.

Στο αριστούργημα του Μάρκες, γινόμαστε μάρτυρες ενός πάθους που δε σβήνει στο πέρασμα του χρόνου, παρά τα εμπόδια που συναντά. Έτσι συμβαίνει και θα συμβαίνει και στην περίπτωση του Ολυμπιακού και των προέδρων του.

Όσα εμπόδια και να συναντήσουν, σε όποιες συνθήκες και να διαμορφώνονται, ο έρωτάς τους για το άθλημα θα είναι το όπλο τους ενάντια στη «χολέρα». Και αν θέλουμε να είμαστε λίγο αισιόδοξοι, ας σκεφτούμε ότι στο τέλος η αγάπη πάντα νικάει.

Έτσι θα γίνει και τώρα...