Τρομερός Νίκος Φιλίππου στο «ΦΩΣ»: «Για να μη θεωρηθώ... ανώμαλος, θα εξηγήσω πώς έγινα Ολυμπιακός»

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

«Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τ' άλλα παιδιά…». Με αυτό το τραγούδι μεγαλώσαμε. Ο Νίκος Φιλίππου ανήκε στη μεγάλη ομάδα του Άρη στο μπάσκετ που είχε κάνει όλη την Ελλάδα να βλέπει τα ματς του Άρη στην Ευρώπη. Aνήκε και στη μεγάλη Εθνική που έκανε το θαύμα και πήρε το Ευρωπαϊκό (πρώτη φορά τέτοια έκπληξη) το 1987.

Τα τελευταία, πολλά χρόνια ζει στην πρωτεύουσα και είναι συνεχώς στο ΣΕΦ και στο Καραϊσκάκη! Δεν μασάει τα λόγια του, λέει τι χρειάζεται ο Ολυμπιακός στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ, έδωσε μια συναρπαστική συνέντευξη. Δεν είχα ετοιμάσει ερωτήσεις. Δεν ήξερα αν θα μιλούσε. Το πήγα κατευθείαν και όπου βγει!

Υ.Γ.: Πέρασε καιρός που βγήκε η συνέντευξη στην εφημερίδα, ελάχιστες μπαίνουν πλέον στο σάιτ. Η εφημερίδα πάνω απ' όλα.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 18/11/2023.

Μου έχουν πει ότι πήγαινες συνεχώς στο ΣΕΦ.

Να σου πω την αλήθεια, πλέον πιο πολύ πάω στο Καραϊσκάκη. Περνάω φάση που το ποδόσφαιρο με τραβάει περισσότερο. Πήγαινα πάρα πολύ και στο ΣΕΦ βέβαια.

Πού μένεις;

Στη Γλυφάδα.

Είσαι Άρης και Ολυμπιακός;

Έχω μια θεωρία. Στην ομάδα που παίζεις είσαι έτσι κι αλλιώς με αυτήν την ομάδα. Από εκεί και πέρα, είσαι πιο πολύ με την ομάδα που επιλέγεις. Στον Άρη και στη Θεσσαλονίκη πέρασα δέκα από τα ωραιότερα χρόνια της ζωής μου. Όμως, κατεβαίνοντας στην πρωτεύουσα, ήρθαν έτσι τα πράγματα που επέλεξα Ολυμπιακό.

Πώς έγινε αυτό; Ήσουν Ολυμπιακός μικρός;

Όχι.

Ούτε έπαιξες στον Ολυμπιακό. Πώς έγινε λοιπόν;

Για να μη θεωρηθώ… ανώμαλος (γελάει), θα σου εξηγήσω. Η πρώτη μου αγάπη είναι ο ΠΑΣ Γιάννινα όταν ήταν ο «Άγιαξ της Ηπείρου» με τους Αργεντινούς τη δεκαετία του '70. Ήμουν μικρό παιδί στα Γιάννινα, γινόταν χαμός στην πόλη. Ήμουν με τα κοντά παντελονάκια πίσω από το τέρμα του Λίσα. Ήμουν «ούζο»!

Δηλαδή;

Έτσι έλεγαν τα μπολ μπόις τότε: «Ούζο». Έτρεχα και του έφερνα την μπάλα. Ο πατέρας μου ήταν παρατηρητής διαιτησίας. Για να καταλάβεις τι τρέλα είχε τότε η πόλη με τον ΠΑΣ, θυμάμαι ματς που, ενώ ο πατέρας μου ήταν παρατηρητής διαιτησίας, έβριζε τον διαιτητή! (γελάει). Με έπαιρνε συνεχώς στο γήπεδο. Έζησα όλα τα ματς και το πώς ανέβηκε ο ΠΑΣ στα μεγάλα σαλόνια. Μετά δεν γινόταν να μη δεθώ με τον Άρη, έζησα δέκα τρομερά χρόνια στην ομάδα που έκανε σχεδόν όλη την Ελλάδα να είναι «και Άρης». Αλλά όταν σταμάτησα το μπάσκετ και κατέβηκα στην πρωτεύουσα, έγινα Ολυμπιακός.

Πώς έγινε αυτό όμως; Και γιατί κατέβηκες στην Αθήνα;

Γιατί γνώρισα τη γυναίκα μου που ήταν από τη Νέα Σμύρνη. Άφησα με πόνο ψυχής τη Θεσσαλονίκη, αλλά δεν το μετανιώνω, στην Αθήνα παντρεύτηκα, εδώ έκανα οικογένεια και παιδιά.

Πόσα παιδιά;

Τρία αγόρια. Έπαιξαν όλα στον Ολυμπιακό! Είναι και οι τρεις γαύροι!

Πώς γνώρισες τη γυναίκα σου; Από το ένα στο άλλο σε πάω.

Είχα τραυματιστεί και κατέβαινα στην Αθήνα για θεραπείες. Σταμάτησα νωρίς ηλικιακά.

Πόσο;

Ήμουν 31 στα 32.

Γιατί σταμάτησες;

Γιατί έκανα τρίτο χειρουργείο, είχαν αρχίσει και προβλήματα στους αχίλλειους. Προτίμησα να σταματήσω, για να περπατάω χωρίς να κουτσαίνω τα επόμενα χρόνια της ζωής μου. Κατεβαίνω λοιπόν στην Αθήνα την εποχή που είχε κατέβει και ο Ιωαννίδης με τον Φασούλα. Φίλοι μου και οι δύο. Ο «ξανθός» με είχε σαν παιδί του, εγώ τον είχα σαν φίλο μου, σαν συμβουλάτορά μου, όχι μόνο σαν προπονητή μου. Ο δε Φασούλας ήταν κολλητός μου. Οπότε μοιραία έγινα Ολυμπιακός. Έτυχε και να κάνω παρέα με άλλους Ολυμπιακούς, εκεί πήγα λόγω ιδιοσυγκρασίας, στα νότια. Όχι στα βόρεια προάστια...

Για πες άλλους Ολυμπιακούς που σε επηρέασαν.

Ακραιφνείς Ολυμπιακοί όπως ο Γιάννης Μώραλης, ο Τάκης Αγραφιώτης, καταλαβαίνεις... Η πλάκα είναι ότι αντιμετωπίζω μια καχυποψία μερικές φορές «από πού κι ως πού είσαι Ολυμπιακός» και τους λέω «τα τελευταία 20 χρόνια το πολύ να έχω χάσει 10 ματς στο Καραϊσκάκη και αυτά λόγω ανωτέρας βίας»!

Πες μου κάνα περιστατικό αξέχαστο που έζησες με «ξανθό». Βέβαια δεν ξέρω αν υπάρχει πλέον τίποτα άγνωστο, έχω βγάλει πολλούς και μου έχουν πει πάρα πολλά απίθανα.

Είναι γνωστά όλα. Θα σου πω ένα αστείο που έχει σχέση με Ιωαννίδη και είναι άγνωστο. Κάθε Δευτέρα μαζευόμαστε για χρόνια σε ένα μαγαζί στο Παλαιό Φάληρο και τρώμε. Αθλητικοί παράγοντες, δημοσιογράφοι, βετεράνοι, ερχόταν και ο Ιωαννίδης μερικές φορές. Ιδρυτής αυτής της ομάδας είναι ο Νίκος Αναστόπουλος. Έρχονται και ο Καρπετόπουλος, ο Ιωάννου, ο Ελληνιάδης, πολλοί. Κατά καιρούς κάνουμε ψηφοφορίες. Μια μέρα λέει ο «Αναστό» στον «ξανθό»: «Το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας σου ήταν που δεν πήρες τον Φιλίππου στον Ολυμπιακό». Έγινε ντιμπέιτ επ' αυτού. Δεν περνάει καιρός και γίνεται μια ψηφοφορία, θέτει ο Αναστόπουλος ερώτημα «Ιωαννίδης ή Ίβκοβιτς ο μεγαλύτερος προπονητής στον Ολυμπιακό;».

Ήταν παρών ο Ιωαννίδης;

Όχι. Ο Αναστόπουλος φουλ Ιωαννιδικός εν τω μεταξύ. Λέει «όποιοι ψηφίζουν Ίβκοβιτς να σηκώσουν το χέρι». Σηκώνουν λίγοι το χέρι. Εγώ δεν το σηκώνω. Με κοιτάει ο Αναστόπουλος. Μετά λέει «όποιοι ψηφίζουν Ιωαννίδη να σηκώσουν το χέρι». Σηκώνουν άλλοι το χέρι, εγώ πάλι δεν το σηκώνω. Με κοιτάει τσατισμένος ο Αναστόπουλος και φωνάζει: «Ε, καλά έκανε ο Ιωαννίδης που δεν σε πήρε στον Ολυμπιακό»! (γελάει).

Γιατί δεν ψήφισες ούτε τον έναν ούτε τον άλλον;

Και τους δύο τους έχω στην καρδιά μου. Και οι δύο ήταν μεγάλοι προπονητές. Ο Ίβκοβιτς ήταν ο πρώτος μου προπονητής στον Άρη. Με τον Ιωαννίδη πέρασα πολλά χρόνια και όλες τις δόξες.

Ο Γκάλης ήταν από την αρχή παικτάρα όταν ήρθε από τις ΗΠΑ; Λένε ότι δυσκολευόταν στην αρχή.

Ήταν από την αρχή παικτάρα. Ήρθε παικτάρα. Ήταν πολλά επίπεδα ήδη πάνω από εμάς. Ήταν ο επαγγελματίας, ο «γκάνγκστερ» μέσα στο γήπεδο. Να φανταστείς στην αρχή ο Άρης έκανε μόνο τρεις φορές την εβδομάδα προπόνηση. Και όμως είχε πάρει πρωτάθλημα! Μετά έγινε πιο επαγγελματική η ομάδα.

Πες μου κάνα τρελό περιστατικό που έζησες με τον κόσμο του Άρη στα χρόνια της παράνοιας. Γινόταν χαμός τότε.

Εγώ ήμουν από αυτούς που το ζούσα με το παραπάνω. Το «Ακρόαμα» που ήταν τότε μύθος, χωρίς να θέλω να φανεί ως έπαρση, ήταν δημιούργημα δικό μου και της παρέας μου! Για να τα λέμε όλα, αυτό είχε επίπτωση στην καριέρα μου. Δεν ήμουν 100% επαγγελματίας, ήθελα να διασκεδάζω.

Το «ποτέ-ποτέ-ποτέ» που δονούσε το Αλεξάνδρειο για χρόνια με την καζούρα των Αρειανών στους ΠΑΟΚτσήδες, που όλο έχαναν τον τίτλο από τον Άρη, είχε γίνει ψυχολογία και σε εσάς τους παίκτες;

Το είχαμε αυτό. Ο ΠΑΟΚ βέβαια ήταν ο μεγάλος αντίπαλος. Τότε αυτές οι δύο ομάδες διεκδικούσαν τον τίτλο. Υπήρχε μία τρομερή κόντρα στην πόλη που ήταν λίγο διαφορετική από αυτήν που υπάρχει μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Γιατί η πόλη ήταν μικρή και πολλές οικογένειες είχαν και Αρειανούς και ΠΑΟΚτσήδες.

Σε είχαν πειράξει ποτέ στον δρόμο; Σε είχαν κράξει;

Ναι, πολλές φορές. Θυμάμαι και να με κυνηγάνε στον δρόμο!

Ο Γκάλης με τον Γιαννάκη μιλάγανε μεταξύ τους;

Μιλάγανε, αλλά δεν ήταν φίλοι, να βγουν έξω. Αυτό δείχνει τον επαγγελματισμό τους, γιατί μέσα στο γήπεδο συνεργάζονταν λες και ήταν αδέλφια! Σαν να είχαν γεννηθεί μαζί! Αυτό ήταν και μία επιτυχία του προπονητή. Του Ιωαννίδη.

Δηλαδή;

Ο προπονητής πρέπει να καταφέρνει να φέρνει μεγάλες προσωπικότητες κοντά, να μη φοβάται τις μεγάλες προσωπικότητες, να τις ταιριάζει για να παίζουν για την ομάδα. Είναι ιδίωμα των μεγάλων προπονητών αυτό που λέω, έτσι ήταν και ο Ιωαννίδης και ο Ίβκοβιτς.

Σαν σπόντα μού ακούγεται αυτό.

Όχι (γελάει).

Αλλά πριν πιάσουμε τα σημερινά, πες μου κάτι ακόμα. Ο Γιαννάκης, αν δεν έπεφτε πάνω στον Γκάλη, θα μπορούσε να είναι σαν τον Γκάλη ο ίδιος; Θυσιάστηκε; Πριν πάει στον Άρη έβαζε σαραντάρες στον Ιωνικό.

Πράγματι ήταν εκπληκτικός επιθετικά στον Ιωνικό. Αλλά ο Γιαννάκης, σοφά ποιών, έβαλε το «εγώ» του κάτω από την ομάδα. Και του αναγνωρίστηκε αυτό. Ενώ η δημοσιογραφία μέχρι τότε έβλεπε μόνο τους σκόρερ, λόγω του Γιαννάκη άλλαξε. Άρχισαν οι δημοσιογράφοι να κοιτάνε και τις ασίστ, την άμυνα, τα ριμπάουντ, τα κλεψίματα. Από τον Παναγιώτη Γιαννάκη ήρθε αυτή η αλλαγή.

Σωστή παρατήρηση. Πάμε τώρα στα σημερινά. Εσύ θα έφερνες τώρα παίκτη στον Ολυμπιακό;

Στον μπασκετικό ή στον ποδοσφαιρικό; Διότι χρειάζονται και οι δύο ομάδες ενίσχυση! (γελάει).

Ό,τι θες εσύ πες μου.

Αυτό που λείπει στην ομάδα μπάσκετ είναι ένας ακόμα γκαρντ-σκόρερ. Αντικειμενικά, από την ομάδα έφυγαν δύο παίκτες που έβαζαν 35 πόντους απέναντι σε μεγάλους αντιπάλους. Για μεγάλες ομάδες μιλάω, όχι για εύκολα ματς. Για Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, τέτοιο επίπεδο. Πρέπει να αναπληρωθούν αυτοί οι πόντοι.

Στο ποδόσφαιρο;

Χρειάζεται η ομάδα έναν παικταρά στην άμυνα. Ο Ολυμπιακός έχει δείξει ότι με την ποιότητα που έχει δύο γκολ θα τα βάλει. Αν δεν φτιάξει την άμυνα, δεν θα προχωρήσει ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη. Η ομάδα άρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα από την εποχή που χάσαμε τον καλό Σεμέδο. Είμαστε στην εξέδρα, κερδίζουμε 2-0 και ακούω παντού γύρω μου «να βάλουμε άλλο ένα μη μας φύγει η ψυχή»! Κανείς μας δεν έχει εμπιστοσύνη. Από μία... παπαριά τρώμε κάθε φορά γκολ.

Ανησυχείς μήπως έχει πάθει η ομάδα μπάσκετ «σύνδρομο Μαρτίνς»; Δύο χρόνια ξέφρενα, τέρμα τα γκάζια, επιτυχίες, αλλά αποδυνάμωση, αποπροσανατολισμός από κάποιες νίκες, χάσιμο ενέργειας, πολλοί τραυματισμοί και πτώση.

Να σου πω πρώτα κάτι: το κακό στο ποδόσφαιρο είναι ότι ο Ολυμπιακός παίρνει πολλούς παίκτες που δεν βρίσκουν τον δρόμο τους, ενώ έρχονται με βαρύγδουπες κουβέντες και μεγάλες προσδοκίες. Είναι κακό αυτό για τα αποδυτήρια. Με 40 παίκτες δεν κάνεις ομάδα. Καλύτερα να έχεις έναν μέτριο παίκτη που να του δείχνεις εμπιστοσύνη. Όταν οι παίκτες νιώθουν παραγκωνισμένοι, δεν έχουν την ψυχολογία να μπουν να παίξουν. Ξέρω από ομάδες και ψυχολογία. Οι παίκτες είναι περίεργα όντα, θέλουν και την εμψύχωση, θέλουν τους αγώνες, να μην είναι ανενεργοί, να νιώθουν απαραίτητοι. Τον Μπιέλ, λόγου χάρη, τον ψάχνουμε δύο χρόνια... Και πέρσι ο Χάμες...

Πες μου γι' αυτόν.

Τη μία έλεγες «ο Χάμες είναι πολυτέλεια για τον Ολυμπιακό, τι παικταράς». Την άλλη ήθελες να τον… σκοτώσεις γιατί ήταν αδιάφορος.

Στο μπάσκετ ανησυχείς μήπως υπήρξε αλαζονεία το καλοκαίρι που θα στοιχίσει στα δύσκολα;

Ο Μπαρτζώκας είναι ένας προπονητής που έχει τη λογική του, έχει την τακτική του, έχει το πνεύμα του. Είναι σκεπτόμενος, είναι ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Πολλές φορές όμως τέτοιες προσωπικότητες έχουν την ιδιοσυγκρασία του ισχυρογνώμονος. Όταν θες να αποδείξεις κάτι σώνει και ντε, αυτό μπορεί να γίνει μπούμερανγκ. Ένας σοφός πρέπει να κάνει πίσω σε κάποια πράγματα.