Γιώργος Σιγάλας: «Ο μεγάλος Ίβκοβιτς έτσι όπως τον έζησα»

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Οι παλιοί ξέρουν τι ήταν ο Γιώργος Σιγάλας για τον Ολυμπιακό του Ιωαννίδη και μετά του Ίβκοβιτς, τον Ολυμπιακό που βγήκε από την αφάνεια στο μπάσκετ, τον Ολυμπιακό που κράτησε για χρόνια τον κόσμο του χαρούμενο στην πιο δύσκολη εποχή της ποδοσφαιρικής ομάδας στην Ιστορία του συλλόγου. Μίλησα τώρα με τον Γιώργο Σιγάλα για τον θάνατο του Ίβκοβιτς.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 17/9/2021

Θα ήθελα μερικά λόγια από εσένα.

Μιλάμε για μία τεράστια προσωπικότητα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, άφησε τη σφραγίδα του στον Ολυμπιακό. Εγώ δεν ήξερα αν είχε θέματα υγείας, είχαμε επαφή τηλεφωνική μέχρι και πριν από τον κορονοϊό, είναι άσχημο όταν κάτι γίνεται ξαφνικά. Στενοχωρήθηκα. Είναι πολύ δυσάρεστο για το μπάσκετ, πέθανε ένας από τους μεγαλύτερους δασκάλους στην Ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Στο πρώτο ευρωπαϊκό που είχατε πάρει με τον Ολυμπιακό το 1997 τι άλλαξε ο ερχομός του στην ομάδα;

Η αρχή του Ίβκοβιτς στον Ολυμπιακό ήταν λίγο περίεργη. Το σύστημά του τότε δεν έβγαινε με τους παίκτες που είχε, το υλικό που είχε. Δεν είχαμε ξεκινήσει καλά τη χρονιά. Αλλά είχε το μυαλό και την προσωπικότητα να το διορθώσει σύντομα και γι’ αυτό φτάσαμε στo τρομερό εκείνο τριπλ κράουν.

Το πρώτο τριπλ κράουν στην Ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.

Σωστά, δεν το είχε ξανακάνει ελληνική ομάδα ποτέ.

Είχατε κάνει τρελές γκέλες στην αρχή της χρονιάς.

Ναι, το πρόβλημά μας ήταν η άμυνα, τρώγαμε 80 πόντους από τον καθένα. Η ομάδα ήταν ίδια σχεδόν με την προηγούμενη χρονιά, έπρεπε να πετάει. Αλλά δεν μπορούσε στην αρχή να παίζει καλά το νέο σύστημα. Όμως στο μυαλό του Ίβκοβιτς ήταν η νίκη και όχι ο εγωισμός του. Και πήρε τις αποφάσεις.

Τι αποφάσεις;

Άλλαξε την τακτική του! Προσαρμόστηκε σε αυτό που ξέραμε να κάνουμε εμείς. Ήμασταν μια ομάδα ιδιαίτερη με ψηλά κορμιά, είχαμε τρία φόβητρα στη ρακέτα, αλλά και οι γκαρντ που είχαμε ήταν ψηλοί. Και εγώ και ο Μπακατσιάς και ο Νάκιτς και ο Τόμιτς ήμασταν ψηλοί. Μόνο ο Ρίβερς είχε μέτριο ύψος. Ξαναχτίσαμε την άμυνά μας.

Εκείνος στην αρχή τι ήθελε;

Πιο ελεύθερο παιχνίδι, λόγου χάρη να πάρω έναν αμυντικό 45 μοίρες και να με πάει προς το κέντρο της ρακέτας, δεχόμασταν σκριν εύκολα. Η ομάδα επίσης βελτιώθηκε στο θέμα της ψυχολογίας. Ενώ ήταν πολύ αυστηρός προπονητής σε αυτά που ζήταγε, δεν φόρτωνε βάρος τους παίκτες του.

Στις κρίσιμες στιγμές. Όπως στο φάιναλ φορ που πηγαίνατε βόλτες.

Ναι, ναι. Είχε λειτουργήσει πολύ καλά αυτή η χαλαρότητα για την ομάδα. Επιπλέον, ως κόουτς στον πάγκο στη διαχείριση των παικτών ήταν κορυφαίος. Ο Ολυμπιακός που πήρε το ευρωπαϊκό το 1997 ήταν ξεκάθαρα η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης. Εγώ δεν φοβόμουν τίποτα! Έτσι όπως ήμασταν όταν πήγαμε στο φάιναλ φορ, ήμουν σίγουρος ότι θα σηκώναμε την κούπα. Και έπαιζε ρόλο το να έχεις τον Ίβκοβιτς στον πάγκο, ήταν προπονητής που τον κοίταζες στον πάγκο και ένιωθες σιγουριά. Αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Θες να με κλείσεις γρήγορα, αλλά πες μου μια ιστορία αξέχαστη. Πες μου μια ιστορία που σου έρχεται στο μυαλό πρώτη όταν σκέφτεσαι τον Ίβκοβιτς.

Υπάρχει ένα αστείο γεγονός στα αποδυτήρια.

Τέτοια θέλω.

Ο Δημήτρης Παπανικολάου είχε φέρει ένα κουκλάκι, έναν παπαγάλο, ο οποίος, όταν τον έβαζες στο on, επαναλάμβανε τα λόγια που είχε ακούσει. Μπήκε λοιπόν ο Ίβκοβιτς να κάνει ομιλία στα αποδυτήρια και είχε ξεχαστεί το on ανοιχτό στο κουκλάκι-παπαγάλο. Μιλάει ο Ίβκοβιτς και ξαφνικά ακούμε έντρομοι το κουκλάκι να επαναλαμβάνει με αστεία φωνή τα λόγια του προπονητή! Ξαφνιάστηκε ο Ίβκοβιτς, κοιταζόμασταν, αλλά γέλασε ευτυχώς. Ήταν τρομερή φάση. Ήξερε πώς να διαχειριστεί τους παίκτες.

Ποιον θαύμαζες περισσότερο απ’ όλους τους συμπαίκτες σου;

Με όλους είχαμε πολύ καλή σχέση. Ήμασταν πραγματικά ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης, μία γροθιά. Και αποδείχθηκε αυτό, αφού καταφέραμε να ανατρέψουμε την εις βάρος μας κατάσταση και να τα σαρώσουμε όλα. Πήραμε πρωτάθλημα, Κύπελλο και ευρωπαϊκό.

Σε εκείνη την ομαδάρα είχε παίξει ρόλο και ο Γιάννης Ιωαννίδης;

Φυσικά, το 95% των παικτών εκείνης της ομάδας ήταν επιλογές και δημιουργίες του Γιάννη Ιωαννίδη. Η ομάδα ήταν πολύ καλά προπονημένη και γυμνασμένη. Ο Ίβκοβιτς ήρθε και έβαλε τη δική του σφραγίδα. Όμως, χρόνια αργότερα, που πήρε πάλι το ευρωπαϊκό με τον Ολυμπιακό, είχε βρει μία ομάδα αγωνιστικά διαλυμένη και την έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης.

Κανείς δεν το περίμενε τότε.

Αλήθεια είναι αυτό.

Σε έλεγαν «Ράμπο» διότι ήσουν τρομερός στην άμυνα, εξουδετέρωνες τους μεγάλους επιθετικούς των αντίπαλων ομάδων. Θέλω να μου πεις τους τρεις πιο δύσκολους επιθετικούς που αντιμετώπισες στην καριέρα σου.

Θέμη, η ερώτηση αυτή είναι για εμένα, αλλά εγώ ήθελα να μιλήσω μόνο για τον Ίβκοβιτς. Ας κλείσουμε έτσι: όταν μια μεγάλη μορφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ φεύγει από τη ζωή και τον έχεις ζήσει, έχεις συνεργαστεί μαζί του, νιώθεις θλίψη. Ο άνθρωπος αυτός ήταν δάσκαλος στο ευρωπαϊκό αλλά και στο παγκόσμιο μπάσκετ. Είναι μεγάλη απώλεια.