Και το μπάσκετ, κύριοι;

Πριν από λίγες ημέρες έγινε γνωστό ότι ο Παναγιώτης Γιαννάκης θα γίνει δεκτός στο Hall of Fame της FIBA, προσφέροντας και στο ελληνικό μπάσκετ μια τεράστια… ένεση αίγλης και καταξίωσης.

Στο ίδιο διάστημα, όμως, δυστυχώς το άθλημα σπαράσσεται από τους τακτικισμούς, τις αντεγκλήσεις, τις ύβρεις, τα νομικά τερτίπια και τις απανωτές προσφυγές στη δικαιοσύνη μεταξύ των υποψηφίων για την ηγεσία της ΕΟΚ.

Δύο εικόνες που είναι σε πλήρη αντίθεση, αλλά είναι εκεί για να υπενθυμίζουν σε όλους τον μεγάλο κίνδυνο στον οποίο βρίσκεται το άθλημα. Εκείνη του χαμογελαστού μέσα σε πελάγη ευτυχίας «δράκου» να σηκώνει το ευρωπαϊκό μέσα στο ΣΕΦ το ‘87 και την άλλη με τις συνεδριάσεις που διακόπτονται επειδή πέφτουν τα… links, με τις ψηφοφορίες… κατόπιν εορτής, με τα «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;» αλλά και τις συμπεριφορές αγνωμοσύνης.

Οι εκλογές της ΕΟΚ έχουν αναδειχθεί σε μια επίπονη διαδικασία για το άθλημα και οι πληγές που ανοίγουν κανείς δεν ξέρει πόσο εύκολο θα είναι να επουλωθούν. Ανεξαρτήτως του νικητή.

Έχουμε λοιπόν τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, ο οποίος απερχόμενος από την ηγεσία της ομοσπονδίας κάνει ό,τι μπορεί για να γίνει ο ρυθμιστής των εξελίξεων. Φέρει βαρέως τη «φωτογραφική», όπως υποστηρίζει, διάταξη Αυγενάκη για τα όρια ηλικιών στις εκλογές των ομοσπονδιών και προσπαθεί με κάθε τέχνασμα ή νομικό τερτίπι να παραμείνει στις επάλξεις, αλλά και να κάνει τις εκλογές όπως αυτός θεωρεί πως τον εξυπηρετούν.

Από την άλλη πλευρά οι Παναγιώτης Φασούλας και Βαγγέλης Λιόλιος προσπαθούν να… ρίξουν το κάστρο, αλλά κάνουν βιαστικές κινήσεις προσπαθώντας να κερδίσουν χρόνο. Δεν είχαν ξεκάθαρες θέσεις για το αν θα πρέπει να ξεκινήσουν έναν χρόνο τώρα τα πρωταθλήματα των εθνικών κατηγοριών, ενώ επέμεναν να μην ανοίξει το μητρώο των σωματείων στη ΓΓΑ για να ψηφίσουν όσο περισσότερα γίνεται.

Το αδιανόητο, ωστόσο, είναι ότι από χθες οι δύο πλευρές (Βασιλακόπουλου - Φασούλα και Λιόλιου) έχουν δύο διαφορετικές διοικήσεις, οι οποίες θεωρούν πως και οι δύο είναι νόμιμες!

Προφανώς θα αποφασίσει η δικαιοσύνη ποια θα πάρει τα ηνία, αλλά είναι προφανές πως κανείς δεν μπορεί να διασφαλίσει την ομαλότητα στο άθλημα και να απαντήσει στα προβλήματα των σωματείων.

Το μπάσκετ παρακολουθεί άναυδο τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές να… ξεκατινιάζονται στα δικαστήρια, ενώ τα προβλήματα είναι εκεί. Οι ομάδες της Α2 υποχρεώνονται να τελειώσουν κουτσά στραβά ένα πρωτάθλημα χωρίς έσοδα (ούτε καν από το στοίχημα) και ένα βουνό από έξοδα που έχουν ήδη συσσωρευθεί και εξακολουθούν να προστίθενται.

Την ίδια στιγμή οι υπόλοιπες εθνικές κατηγορίες είναι στον… πάγο και, πέραν του ΠΣΑΚ, ουδείς πιέζει, ούτε καν ασχολείται με την τύχη των ομάδων αυτών.

Οι Εθνικές γυναικών και ανδρών πρέπει να ξεκινήσουν την προετοιμασία τους για το Ευρωμπάσκετ και το προολυμπιακό τουρνουά αντίστοιχα.

Οι ακαδημίες έχουν μείνει τουλάχιστον δέκα μήνες κλειστές, το αναπτυξιακό πρόγραμμα ανίχνευσης ταλέντων για τις «μικρές» Εθνικές έχει σταματήσει, ουδείς όμως ασχολείται. Προέχει η καρέκλα…

Ένας πεπειραμένος παράγοντας είπε, σχολιάζοντας όλα όσα συμβαίνουν: «Είναι οι έντονοι πόνοι μιας εγκυμοσύνης. Το θέμα είναι αν το παιδί που θα βγει θα είναι το “θείο βρέφος” που θα μας οδηγήσει στο μέλλον ή ένα τέρας που θα μας κατασπαράξει όλους». Δεν έχει και άδικο…