Ρεμεντέλας για το λοκντάουν στον ερασιτεχνικό αθλητισμό: «Μας εμπαίζουν κανονικά...»

Ο Γιώργος Ρεμεντέλας τα λέει χωρίς να μασάει τα λόγια του για το σημείο μηδέν που έχει βρεθεί το ελληνικό μπάσκετ, απόρροια της παρατεταμένης διακοπής της δράσης στα εθνικά πρωταθλήματα. Ο επί σειρά ετών προπονητής του Ψυχικού είναι καταιγιστικός μιλώντας στο «ΦΩΣ».

Κόουτς, πώς βλέπεις τα πράγματα; Θα ξαναρχίσει το πρωτάθλημα στην Α2;

Πριν από λίγο καιρό ήμουν αισιόδοξος πως με τα δεδομένα που υπήρχαν θα ξεκίναγαν οι αθλητικές δραστηριότητες ή έστω τα πρωταθλήματα των οποίων οι ομάδες θα είχαν τη δυνατότητα να τηρήσουν αυστηρά πρωτόκολλα, με τα οποία θα υπήρχε ασφάλεια και πρόληψη. Παρακολουθώντας τις καθημερινές εξελίξεις και κρίνοντας την οριζόντια στάση ειδικών, πολιτείας και όλων των εμπλεκομένων που νίπτουν τας χείρας, αρχίζω να παλεύω να χωνέψω πλέον ότι και η φετινή χρονιά χάνεται με μαθηματική ακρίβεια. Θα έπρεπε κάπου τώρα να ξεκινήσει η προετοιμασία των ομάδων, απαραίτητη μετά από τόσο μεγάλη διακοπή, και σε περίπου έναν μήνα να διεξαχθούν οι εναπομείνασες αγωνιστικές με διπλούς αγώνες ανά εβδομάδα. Και ημερολογιακά να το δούμε, πλέον τα περιθώρια είναι ασφυκτικά μικρά.

Γιατί αυτή η κατάσταση; Τι φταίει; Ποιος ευθύνεται; Η πολιτεία, η ΕΟΚ, οι ομάδες;

Για να είμαστε ρεαλιστές, για την κατάσταση φταίει πάνω απ’ όλα ο... ιός. Αυτός ο μικρός αόρατος εχθρός που έφερε τα πάνω κάτω στις ζωές μας. Όμως, εδώ ξεκινάνε πολλές ενστάσεις. Για τον τρόπο που το χειρίζεται η πολιτεία, για την αναλγησία της απέναντι στους προπονητές, αθλητές, ιατρούς και όλων όσοι βιοπορίζονται από τον αθλητισμό και για την κοροϊδία με την οποία μας αντιμετωπίζουν, με αστείες δικαιολογίες του τύπου η μπάλα είναι μέσο μετάδοσης, αλλά τα χερούλια των λεωφορείων στα οποία συνωστίζονται σαν σαρδέλες άνθρωποι δεν είναι. Για τις μετακινήσεις που ο αθλητισμός έχει και θα προκαλέσει αυξημένη μετάδοση, αλλά αυτά που βλέπουμε εδώ και μήνες στον δρόμο, στις παραλίες, στο βουνό, στις πλατείες, στις διαδηλώσεις με εξοργίζουν. Εκεί δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα! Μιλάμε για εμπαιγμό. Και πόσω μάλλον όταν ζητάμε να επιστρέψουμε με τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια, δηλαδή με αυστηρά υγειονομικά πρωτόκολλα. Λυπάμαι πραγματικά για την εχθρική και πολύ πιθανόν σκοπούμενη αντιμετώπιση του αθλητισμού από τους στα μάτια μας ανάλγητους πλέον υπεύθυνους, οι οποίοι μας κουνάνε και το δάχτυλο σαν νέοι δικτατορίσκοι, προσπαθώντας να κρύψουν την ανικανότητά τους και τις ευθύνες τους πίσω από την επίδειξη εξουσίας. Ούτε τη στοιχειώδη ευθιξία και ανθρωπιά δεν έχουν να σταθούν έστω με συμπάθεια σε εμάς τους πολίτες που τους φέραμε στη θέση αυτή που είναι τώρα, να κυβερνάνε με εντιμότητα τον τόπο.

Ευθύνες υπάρχουν και απ’ όλους τους άλλους φορείς, είτε από την ομοσπονδία, που δεν πίεσε ή τουλάχιστον δεν επικοινώνησε όσο έπρεπε το μεγάλο αυτό θέμα, είτε και από εμάς τους εμπλεκόμενους που όταν έρχεται η κρίσιμη στιγμή το καλοκαίρι επιλέγεται ο ερασιτεχνισμός με οποιοδήποτε τίμημα, ακόμα κι αν πρόκειται για την υγεία μας και το μέλλον μας.

Λένε πως πατάνε στο γεγονός ότι είστε ερασιτέχνες. Οι περισσότεροι, όμως, ζείτε από αυτό. Μήπως ήρθε η ώρα να γίνει επαγγελματική η Α2; Και να γίνει υποχρεωτική η ασφάλιση όλων;

Πράγματι, μέσα από αυτήν την κατάσταση που βίαια αναδείχθηκε στις ζωές μας είναι τουλάχιστον ευκαιρία να μπουν τα πράγματα σε νέες, στέρεες βάσεις. Η Α2 αλλά και οι υπόλοιπες εθνικές κατηγορίες πρέπει να θεσμοθετηθούν ως επαγγελματικές ή να υπάρχουν προϋποθέσεις εξασφάλισης ελάχιστου εισοδήματος και υγειονομικής κάλυψης μέσα από την ασφάλεια. Για να μη βρίσκει κανένας πολιτικάντης πρόσχημα τον ερασιτεχνισμό. Όλοι πρέπει να κάνουν ένα βήμα πίσω για να μην ξαναζήσουμε στιγμές αγωνίας, ένδειας, φτώχειας. Ο αθλητισμός είναι σπουδαίο κομμάτι της ζωής μας, είτε σε επαγγελματικό είτε σε ερασιτεχνικό επίπεδο, πολύ πιο σπουδαίο για τα παιδιά μας και σίγουρα μεγαλύτερης αξίας από κάθε λογής πολιτικούς και εκφραστές της εξουσίας.

Με τη δράση που έχει αναλάβει ο Γκαγκαλούδης, πιστεύεις ότι θα γίνει κάτι;

Ο Γιάννης ανέλαβε μια πρωτοβουλία, την οποία απ’ ό,τι διάβασα καλωσόρισε ο υπουργός, και ψάχνει μέσα από αυτήν να ξανακουστούμε στους υπεύθυνους φορείς, μήπως και αλλάξει κάτι. Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν πιστεύω ότι θα κερδίσουμε κάτι παραπάνω από αυτό, πέρα από την ηθική ικανοποίηση ότι κάνουμε το καλύτερο δυνατό για εμάς και τις οικογένειές μας, στα πλαίσια της νομιμότητας και της ελευθερίας που μας παρέχει η δημοκρατία. Μακάρι να διαψευστώ και να κερδίσουμε κάτι παραπάνω. Κρίνοντας από τη στάση που αντιμετωπίζονται ως επαίτες και υπάνθρωποι από κυβερνώντες που έχουν χάσει κάθε ίχνος ανθρωπιάς, εντιμότητας και ήθους, όπως η εστίαση, δεν ελπίζω σε κάτι καλύτερο από αυτό, πέρα από τον χλευασμό των βολεμένων. Εύχομαι να μην αποδειχθεί κοντή η μνήμη μας για συγκεκριμένα πρόσωπα όταν έρθει η ώρα.

Αν ήσουν πρόεδρος στην ΕΟΚ, τι θα άλλαζες στο ελληνικό μπάσκετ; Ποιες οι παθογένειές του;

Αν ήμουν πρόεδρος στην ΕΟΚ, θα στεκόμουν έστω επικοινωνιακά κοντά στα σωματεία, στους αθλητές και στους προπονητές, καλώντας τους σε έναν διάλογο για να συζητηθούν πιθανές λύσεις, δείχνοντας ότι υπολογίζω και σέβομαι το ίδιο το μπάσκετ. Γιατί μπάσκετ είναι πάνω απ’ όλα οι αθλητές. Χωρίς αυτούς δεν υπάρχει άθλημα, χωρίς όλους τους άλλους υπάρχει! Και τα έχουμε μπερδέψει μάλλον... Επίσης σίγουρα θα πίεζα περισσότερο, αφήνοντας στην άκρη προσωπικές αντιπαραθέσεις, την πολιτεία για εξεύρεση λύσης έστω να σωθεί ό,τι είναι δυνατόν. Από δω και πέρα είναι επιτακτική ανάγκη να αλλάξει εκ βάθρων και να εξελιχθεί η παραγωγική διαδικασία. Είμαστε στο σημείο μηδέν και τις συνέπειες θα τις δούμε σύντομα. Λύσεις υπάρχουν, αλλά στα δικά μου τα μάτια δεν είναι οι συμβατικές και πολλές, δε, αφοριστικές. Αλλά αυτή η κουβέντα είναι μεγάλη και θέλει ανοιχτά μυαλά και επαγγελματίες που σκέφτονται και αγαπούν το μπάσκετ όσο την ίδια τη ζωή.