Κάποιοι δεν αποδέχθηκαν τον Αντετοκούνμπο, οι Ισπανοί έχουν πρόεδρο έναν πρώην παίκτη...

Με τον σημερινό τελικό μεταξύ της Αργεντινής και της Ισπανίας ολοκληρώθηκε το παγκόσμιο κύπελο μπάσκετ με θριαμβευτή την Ισπανία, δίκαια νικήτρια σε έναν αγώνα που απέναντι στη γενναία και πανάξια φιναλίστ Αργεντινή φάνηκε πολύ καλύτερη, με αμυντικό σχέδιο που εξουδετέρωσε τα , έτσι και αλλιώς περιορισμένα αριθμητικά, ατού της Αργεντινής, Σκόλα και Καμπάτσο αλλά και εξαιρετική επιθετική λειτουργία βασισμένη στην ομαδικότητα τους, στην ταχύτητα εκτέλεσης και δημιουργίας που έχουν αλλά και στους ρόλους που έχουν σαν ομάδα με 4 αναμφισβήτητους πρωταγωνιστές που όμως είναι κάτω από την ομάδα, τους Ρούμπιο, Ρούντι, Γιούλ και τον Μαρκ Γκασόλ που έκανε ένα εξαιρετικό τουρνουά αλλά και παιδιά που είναι εξαιρετικοί ρολίστες.

Ταυτόχρονα η Ισπανία είναι μια ομάδα που έχει τον ίδιο προπονητή εδώ και 8 χρόνια και ταυτόχρονα είναι μια μπασκετική χώρα που έχει το καλύτερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη, πρωτάθλημα εξαιρετικά ανταγωνιστικό, πρωτάθλημα που διεξάγεται σε γήπεδα γεμάτα κανονικούς ανθρώπους και όχι κάφρους έτοιμους να σκοτώσουν όποιον διαφωνεί οπαδικά μαζί τους.

Επίσης η Ισπανία έχει ομάδες υποδομής που όχι μόνο παίρνουν ηλικιακά πρωταθλήματα αλλά συνέχεια παράγουν παίκτες που επανδρώνουν με τον καλύτερο τρόπο συλλόγους και Εθνική ομάδα.

Τέλος οι Ισπανοί έχουν επικεφαλής στην ομοσπονδία τους, έναν παλιό τους παίκτη, τον Γκαρμπαχόθα και όχι έναν τεχνοκράτη όπως ακούσαμε. Έναν παλιό τους παίκτη που δεν αρνήθηκε να αναλάβει ευθύνες και να βγει μπροστά. Γιατί είναι ωραίο να λες ποιος πρέπει να φύγει αλλά για να φύγει κάποιος, κάποιος άλλος πρέπει να θελήσει να έρθει...

Απέναντί της η Ισπανία είχε την πιο γενναία ομάδα της διοργάνωσης, την Αργεντινή. Μία Αργεντινή που έκανε κατάθεση ψυχής που την οδήγησε σε μια απόλυτη αγωνιστική υπέρβαση.

«Άδειασε» μετά τη Γαλλία

Σήμερα η Αργεντινή εμφανίστηκε άδεια από φυσικές αλλά και πνευματικές δυνάμεις αφού η υπερπροσπάθεια που κατέβαλε για να περάσει Σερβία και Γαλλία τους στοίχισε στον τελικό. Βέβαια ή ήττα στον τελικό δεν μειώνει ούτε στο ελάχιστο τις εντυπώσεις που μας άφησε αυτή η γενναία και περήφανη ομάδα, ομάδα που κάποια στιγμή όλους μας συγκίνησε με την προσπάθεια της αλλά και το ωραίο μπάσκετ που έπαιξε με πρωταγωνιστές τον θρύλο Σκόλα και τον Καμπάτσο αλλά και με έναν εξαιρετικό προπονητή, τον κόουτς Ερνάντεζ , που μπόρεσε και πήρε το 100% των παικτών του παρουσιάζοντας μια εξαιρετική ομάδα.

Αυτά όσον αφορά τον τελικό για να προχωρήσουμε σε έναν απολογισμό για το τι είδαμε σε αυτό το παγκόσμιο κύπελλο από την Ελληνική ομάδα.

Πολύ μεγάλες προσδοκίες...

Αρχικά η Ελληνική ομάδα είχε δημιουργήσει, και δικαίως μεν αλλά εν μέρει υπερβολικές, προσδοκίες, προσδοκίες που δυστυχώς δεν δικαιώθηκαν για άλλη μια φορά την τελευταία δεκαετία. Πολλές ευθύνες, κατά τα συνηθισμένα, έπεσαν πάνω στον προπονητή, έπεσαν πάνω στην ομοσπονδία, ευθύνες που σίγουρα υπάρχουν αλλά ειδικά όσον αφορά τον προπονητή, τον Θανάση Σκουρτόπουλο, νομίζω ότι ήταν τουλάχιστον υπερβολικές αλλά στην Ελλάδα ξέρουμε ότι το επάγγελμα του προπονητή είναι το επάγγελμα που το ξέρουν όλοι καλύτερα από αυτόν που το κάνει.

Ως προπονητής και εγώ θα αναφέρω με τη δική μου ματιά και βέβαια κατά την υποκειμενική μου γνώμη, τι δεν κάναμε και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε. Πρώτα από όλα στο επιθετικό μας κομμάτι είχαμε κάποιες αστοχίες που οι βασικότερες ήταν ότι δεν μπορέσαμε να ανοίξουμε τον ρυθμό στους αγώνες μας και να βρούμε εύκολα καλάθια στο ανοιχτό γήπεδο, γεγονός που θα βόλευε γενικά την ομάδα μας αλλά και ειδικά τον Γιάννη να δείξει τη μεγάλη του εικόνα στο στυλ αυτό του παιχνιδιού. Ίσως αν ήμασταν πιο πιεστικοί σε μια άμυνα man to man όλου του γηπέδου να μας διευκόλυνε σε αυτό το κομμάτι.

Ένα άλλο κομμάτι που δείξαμε δυσκολία ήταν οι αντιδράσεις μας μας στο σετ παιχνίδι απέναντι σε οργανωμένες άμυνες. Μεγαλύτερα προβλήματα η έλλειψη κίνησης μακριά από τη μπάλα και η μικρή αποτελεσματικότητα στα περιφερειακά σουτ, ακόμα και σε ελεύθερα σουτ. Το ότι δεν έχουμε καλούς περιφερειακούς σουτέρ είναι μια άποψη. Το ότι αν τους δείξουμε λίγο μεγαλύτερη εμπιστοσύνη και έχουμε καλύτερη επιθετική λειτουργία θα γίνουν καλύτεροι σουτέρ από αυτό που παρουσιάζονται κάθε φορά στην Εθνική ομάδα είναι η δική μου άποψη όπως δική μου άποψη είναι ότι αν ο κάθε παίκτης που σουτάρει νιώθει ότι είναι μαζί του η ομάδα, ότι στο πρώτο του άστοχο σουτ δεν θα ακούσει μουρμούρα θα είναι καλύτερος σουτέρ όπως και ότι θα είναι καλύτερος σουτέρ αν νιώσει λιγότερη πίεση από όλους μας.

Τέλος ένα κομμάτι που δεν ήμασταν έτσι όπως έπρεπε ήταν η αφομοίωση του Γιάννη μέσα στην ομάδα. Στα δικά μου μάτια, που σίγουρα μπορεί να είναι λάθος, ο ρόλος του Γιάννη δεν ήταν αποδεκτός από το σύνολο της ομάδας. Δεν θέλω να επεκταθώ απλά θα αναφέρω ότι όσο έρχεται ο Γιάννης στην Εθνική ομάδα η ομάδα θα πρέπει να επανδρώνεται από παιδιά που θα αποδέχονται τον κυρίαρχο ρόλο του Γιάννη στην ομάδα, με όλο τον σεβασμό στη προσφορά κάθε άλλου παιδιού στην Εθνική ομάδα. Μπορεί επαναλαμβάνω να κάνω λάθος αλλά διέκρινα , μικρότερη μεν από άλλες φορές αλλά υπαρκτή, μουρμούρα και εσωστρέφεια. Καλές ομάδες δεν είναι αυτές που έχουν καλούς παίκτες, καλές ομάδες είναι αυτές που έχουν ΚΑΛΟΥΣ ΣΥΜΠΑΙΚΤΕΣ.

Αυτά για το αγωνιστικό κομμάτι. Αυτό που επίσης είναι απαραίτητο είναι ξαναμπεί ένα καινούργιο αναπτυξιακό πρόγραμμα που θα σχεδιαστεί και θα εφαρμοστεί πάνω στα νέα δεδομένα του αθλήματος, από ανθρώπους με άποψη, αγάπη, γνώση και διαδρομή στο μπάσκετ και όχι από ανιψιούς και κουμπάρους. Ο ρόλος του προπονητή στον αθλητισμό γενικά, και βέβαια και στο μπάσκετ, είναι καθοριστικός και σημαντικός στην ανάπτυξη του κάθε αθλήματος. Τα τελευταία χρόνια ο ρόλος του προπονητή έχει υποβαθμιστεί και δεν αναφέρομαι κατά ανάγκη στους ομοσπονδιακούς προπονητές αλλά γενικά στον θεσμό του προπονητή και στους συλλόγους και καλοί παίκτες χωρίς καλές ομάδες και καλούς προπονητές δεν βγαίνουν.

Θα πρέπει να βάλουμε κάτω ένα πρόγραμμα που ταιριάζει στη φυλή μας. Ποτέ δεν μπορούμε να αποκτήσουμε τους σωματότυπους και τα αθλητικά προσόντα των Αμερικάνων αλλά και των Γάλλων οπότε δεν μπορούμε να παίξουμε το παιχνίδι με τον τρόπο τους. Μπορούμε απλά να πάρουμε κάποια καλά κομμάτια που μπορούμε και να τα προσαρμόσουμε. Με αυτούς που σίγουρα ταιριάζουμε και σωματοτυπικά αλλά και σαν φύση παιχνιδιού είναι με τους Ισπανούς και τους Σέρβους.

Αντί να μισούμε, ας παραδειγματιστούμε

Αντί λοιπόν να έχουμε την παγκόσμια αποκλειστικότητα να μισούμε τους Ισπανούς , κυρίως και δευτερευόντως τους Σέρβους καλό θα είναι να κάτσουμε, να μελετήσουμε τον τρόπο δουλειάς τους, να δούμε πως διεξάγεται το πρωτάθλημα Ισπανίας και να μπορέσουμε να τους ακολουθήσουμε. Σίγουρα αυτή τη φορά αποτύχαμε αλλά αν δεν αλλάξουμε μυαλά το μέλλον πιστέψτε με θα είναι ακόμα χειρότερο. Τουλάχιστον όσο έχουμε τον Γιάννη ακόμα, να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε γύρω από αυτόν μια ομάδα υγιή που θα μας ξαναφέρει επιτυχίες και κέρδος χρόνου μέχρι να δημιουργηθεί μια άλλη φουρνιά.

Απλά θέλει τρόπο, κόπο, αξιοκρατία, συλλογικότητα και πάνω από όλα να είμαστε ΚΑΛΟΙ ΣΥΜΠΑΙΚΤΕΣ και δεν εννοώ μόνο τους παίκτες… Αυτό το παγκόσμιο κύπελλο μας δίδαξε ότι προχώρησαν ομάδες που ήταν σύνολο καλών συμπαικτών και πιστέψτε με ότι επειδή ζω τα πράγματα από μέσα το Ελληνικό μπάσκετ τα τελευταία χρόνια δεν είναι ότι δεν φτιάχνει καλούς παίκτες. Κάθε άλλο.

Όμως δεν αρκεί γιατί οι καλοί παίκτες που φτιάχνει σε ένα μεγάλο μέρος τους, όχι βέβαια το σύνολο, είναι κακομαθημένα παιδιά που σταματάνε την προσπάθεια τους μόλις νιώσουν ότι κάτι γίνανε, μόλις πάρουν το πρώτο τους μεγάλο συμβόλαιο. Φτιάχνουμε παίκτες που δεν βάζουν ποτέ τον εαυτό τους κάτω από την ομάδα, φτιάχνουμε παίκτες που τους μόνους που ακούνε είναι αυτούς που τους χαιδεύουν τα αυτιά. Αγαπητοί προπονητές, γονείς και μάνατζερ σταματήστε να χαιδεύετε τα αυτιά των παιδιών , δεν τους κάνετε καλό. Μάθετέ τους να αγαπάνε τη προσπάθεια, να αγαπάνε το παιχνίδι, να αγαπάνε τις ομάδες τους , τους συμπαίκτες τους, τους ανθρώπους που πραγματικά πασχίζουν για αυτά χωρίς αντάλλαγμα υλικό. Μάθετε τους τι σημαίνει ομάδα όχι μόνο στον αθλητισμό αλλά και στην ζωή τους.

Την ιστορία την γράφουν οι παρέες

Αγαπητοί συνάδελφοι το έχω ξαναπεί αφιερώστε χρόνο στα παιδιά, μιλήστε τους, πείστε τους ότι η κοινωνία και ο αθλητισμός δεν είναι ένα σύνολο καιροσκόπων και συμφεροντολόγων παρτάκηδων. Πείστε τους ότι ιστορία γράφουν οι παρέες. Δείξτε τους ποια είναι η πραγματική ομορφιά του αθλητισμού. Κάντε παιδιά με ολοκληρωμένη προσωπικότητα γιατί πρωταθλητισμός χωρίς ολοκληρωμένη προσωπικότητα δεν γίνεται να υπάρξει. Αγαπητοί συνάδελφοι δουλέψτε με αρχές και αξίες γιατί ο προπονητής είναι το πιο ζωντανό παράδειγμα για κάθε παιδί. Αγαπητοί συνάδελφοι εμπλουτίστε τις γνώσεις σας, γνώσεις που θα μεταφέρετε στα παιδιά και θα τους κάνετε καλύτερους. Μην νομίζετε ότι τα ξέρετε όλα.

Τέλος αγαπητοί μεγάλοι παίκτες του παρελθόντος αλλά και του παρόντος βγείτε επιτέλους μπροστά με ανιδιοτέλεια. Το μπάσκετ είναι μπροστά σε ένα πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι και έχει ανάγκη αυτούς που το κάνανε πολύ μεγάλο αλλά και που τους έκανε πολύ μεγάλους και αν δεν έχει μπροστάρηδες εσάς δυστυχώς το μέλλον δεν θα είναι καλό.

Συγγνώμη που σας ζάλισα αλλά σαν ένας άνθρωπος που υπηρετώ το μπάσκετ όλη μου τη ζωή κατέθεσα την άποψη μου όχι τόσο για το χθες και το σήμερα αλλά για το αύριο. Σας ευχαριστώ πολύ όσους με διαβάσατε.