Γιάννης Τσικλέας: Ένας φιλάνθρωπος Πρίγκιπας της Α2

Ψηλός σαν πύργος, με το χαμόγελο της λεβεντιάς, μας υποδεχόταν κάθε μέρα στο café Frendz με το πάθος μιας δεύτερης εφηβείας. Στη χροιά της φωνής του «διαβάζαμε» το κέφι για ζωή αλλά και τις σκοτούρες της καθημερινότητας. Ρωτούσε συχνά για το ΦΩΣ και θυμόταν τις παλιές μέρες. Άνθρωπος ζυμωμένος με τις χαρές και τις λύπες που προσφέρει ο αθλητισμός.

O Γιάννης Τσικλέας δεν ήταν απλά ένας οραματιστής. «Στενοχωριόταν, γιατί ο κόσμος δεν ήταν αρμονικά πλασμένος». Δεν ήταν απλά... πρώην μπασκετμπολίστας. «Ήταν ένας από τους Πρίγκιπες της Α2». Πριν από λίγες ημέρες αποχαιρέτησε -μόλις στα 50 του- τούτο τον κόσμο και πήρε μαζί του τις αγωνίες του, τα προβλήματά του, αλλά «και τα προβλήματα των άλλων». Άφησε πίσω του γλυκές αναμνήσεις για την οικογένειά του και τους φίλους του, με τους οποίους αντάμωνε στη λεωφόρο Αθηνών -στο καφέ που έφτιαξε με αγάπη και μεράκι- για να μοιράζονται μπασκετικές ιστορίες και τους καημούς του, που πήγαζαν από την ίδια τη ζωή.

Συνοδοιπόρος του τα τελευταία χρόνια στη ζωή και τις επιχειρήσεις ήταν ο κόουτς Τζώρτζης Δικαιουλάκος, ο οποίος μίλησε στο «ΦΩΣ» για την απώλεια του φίλου του και το μπασκετικό στέκι, που «θέλουμε να διατηρήσουμε στη μνήμη του».

Κόουτς, πες μου δυο λόγια για την καριέρα του.

O Γιάννης Τσικλέας είχε παίξει με την Εθνική παίδων και εφήβων. Γενιά ’68-’69, με προπονητή τον Ιορδανίδη, και ήταν παίκτης του Πρωτέα Αθηνών. Η ομάδα ήταν τότε από τις καλές ομάδες της Β’ Εθνικής και Α2, με παίκτες που τους αποκαλούσαν τότε «Πρίγκιπες της Α2», γιατί ήταν οι «Γκάληδες» της Α2, όπως ήταν ο Νίκος Στασινός, ο Κεφαλάς, ο συγχωρεμένος ο Σερέτης, που πήγε μετά στον Πανιώνιο. Έχουν περάσει πολλά και καλά ονόματα από αυτήν την ομάδα και ένας από αυτούς ήταν και ο Γιάννης.

Δεν έπαιξε στην Α1...

Όχι, κάποιες χρονιές ήταν κοντά στην άνοδο ο Πρωτέας, αλλά δεν κατάφερε να παίξει στην Α1.

Μετά;

Αργότερα έφυγε κι αυτός και πήγε σε άλλες ομάδες, όπως ο Κολοσσός της Ρόδου και ο Δούκας. Αργότερα, αφού σταμάτησε το μπάσκετ, ασχολήθηκε με το επιχειρείν και ανοίξαμε αυτό το καφέ.

Πολύ ωραίο και ευχάριστο μέρος.

Από το μαγαζί πέρασαν πολλοί άνθρωποι του μπάσκετ. Ο Βαγγέλης Ιωάννου, ο Κώστας Μίσσας, ο Μπογατσιώτης, ο Κογκαλίδης και άλλοι πολλοί. Το φτιάξαμε με πολλή αγάπη και μεράκι. Και θέλουμε να το κάνουμε μπασκετικό στέκι, στη μνήμη του. Το λάτρεψε το μαγαζί, γιατί ερχόταν σε επαφή με κόσμο. Του άρεσε να μιλά με κόσμο. Ήταν κατά κάποιον τρόπο κοινωνικός λειτουργός. Ήθελε εδώ τους φίλους του. Εξ ου και το όνομα «Frendz», μια παραλλαγή του Friends (=φίλοι).

Αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα υγείας;

Ο Γιάννης δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα υγείας. Όπως έχουμε όλοι. Κι εκείνος είχε άγχος, στρες και πίεση για να βγει το μεροκάματο. Κάπνιζε πολύ και δυστυχώς έφυγε απότομα, χωρίς να προλάβουμε να πούμε τίποτα. Έστω ένα γεια... Ήταν απότομο. Στην κηδεία του είχε μαζευτεί όλο το ελληνικό μπάσκετ.

Ως άνθρωπος πώς ήταν;

Ήταν γλυκύτατος. Η πρώτη του έννοια ήταν τα προβλήματα των άλλων ανθρώπων, παρά τα δικά του. Και αυτό τον... έφαγε. Ήταν αυτό που λέγαμε, ότι πήρε και τα δικά μας προβλήματα μαζί του. «Τι έχεις; Έλα εδώ να μου τα πεις. Τι έχεις, τι έχεις;»: όλο αυτό ρωτούσε. Στη χαρά μας ήταν από πίσω, στις λύπες μας ήταν μπροστά. Στενοχωριόταν. Δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος και θα σου πω για να καταλάβεις. Στενοχωριόταν γιατί δεν ήταν όλος ο κόσμος αρμονικά και αγγελικά πλασμένος. Δηλαδή, το πρώτο του μέλημα, μόλις φτιάξαμε το μαγαζί, ήταν πού θα βάλουμε ένα κουτάκι της Κιβωτού του Κόσμου.

[Το κουτάκι υπάρχει δίπλα στην ταμειακή μηχανή, σε περίοπτη θέση και τα tips πηγαίνουν υπέρ του εθελοντικού μη κερδοσκοπικού οργανισμού μέριμνας και προστασίας μητέρας και παιδιού]

Είχε σταματήσει το μπάσκετ;

Έπαιζε στο πρωτάθλημα Βετεράνων. Στο τελευταίο ματς είχε βάλει 17 πόντους. Την Κυριακή, την ημέρα που πέθανε, δεν πήγε γιατί ήταν στενοχωρημένος. Δεν ένιωθε καλά ψυχολογικά. Και το απόγευμα πέθανε... Έτσι έρχονται κάποιες στιγμές που η ζωή μάς υπενθυμίζει πόσο ευάλωτοι είμαστε. Δεν μπορούμε να ακολουθούμε συνέχεια τους τρελούς ρυθμούς.

Πόση αλήθεια κρύβει η τελευταία ατάκα του κόουτς Δικαιουλάκου... Όλοι βιώνουμε στιγμές όπου η ζωή μάς υπενθυμίζει πόσο ευάλωτοι είμαστε. Είτε είμαστε όρθιοι είτε περνάμε στην αιωνιότητα, όπως ο φιλάνθρωπος Πρίγκιπας της Α2, Γιάννης Τσικλέας…