Ολυμπιακός: 100 χρόνια περηφάνια!

Ο Ολυμπιακός συμπλήρωσε 100 χρόνια ένδοξης ζωής και ιστορίας. Τι σημαίνει για τον καθένα, όμως, αυτός ο σύλλογος; Για τον άνθρωπο που γράφει αυτό το κείμενο, Ολυμπιακός σημαίνει η ομάδα της πόλης του. Είναι ο Πειραιάς, η γειτονιά του στην Καλλίπολη, η πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Το 1ο Γυμνάσιο-Λύκειο Βρυώνη στην Αφεντούλη, όπου με τους συμμαθητές έκανες ποδαρόδρομο για να δεις τους αγώνες της ομάδας στο Πασαλιμάνι. Στην Πασαρέλα, εκεί στο παλιό «De Luca», στο μετέπειτα Champions. Ο θαυμασμός για τους Γιώργο Σιγάλα και Δημήτρη Ελευθερόπουλο, γιατί ο πρώτος πήγαινε στο παρελθόν στο σχολείο σου και ο δεύτερος επειδή μεγάλωσε κοντά στο σπίτι σου. Στα παιδικά μας μάτια τους έβλεπες σαν τους «δύο από εμάς» που έκαναν το όνειρό τους πραγματικότητα στη δεκαετία του '90.

Ολυμπιακός σημαίνει οι πρώτες μπάλες ποδοσφαίρου και κυρίως του μπάσκετ, τις οποίες χτύπαγες με μανία στα ταρτάν των δύο σωματείων στην Πειραϊκή. Στον Πορφύρα και στον Φοίνικα, επιλέγοντας να γίνεις αθλητής του πρώτου επειδή είχε χρώμα κόκκινο και μαύρο. Οι προσπάθειες για σουτ με το αριστερό ορισμένες φορές (αν και δεξιόχειρας) γιατί έτσι έβαζε την μπάλα στο καλάθι ο μέγας Ζάρκο και να δοκιμάζεις τρίποντα από τα 7 μέτρα γιατί από εκεί πέταγε την μπάλα ο Τόμιτς. Η λατρεία για τον προπονητή Γιάννη Ιωαννίδη και το κενό που ένιωσες όταν αποχώρησε, αλλά και η αγάπη για τον μπαλαδόρο Βασίλη Καραπιάλη που εκεί στα δύσκολα ήταν το «10άρι» σου. Οι βόλτες με τους γονείς από την Πειραϊκή στη Λέσχη του Ολυμπιακού στο Πασαλιμάνι στις αρχές της δεκαετίας του '90 βλέποντας τα τρόπαια με δέος από το ένδοξο παρελθόν, μεγαλώνοντας σε μία περίοδο που χαρακτηρίστηκε «πέτρινα χρόνια».

Η επιστροφή με το αυτοκίνητο από την παραλιακή προς τον Πειραιά, ο πατέρας να οδηγεί και να περιμένεις με ανυπομονησία να περάσεις από το παλιό Καραϊσκάκη, να γυρίσεις το κεφάλι δεξιά και να δεις από τον φωτεινό πίνακα το σκορ. Το πρώτο ερυθρόλευκο κασκόλ, τα εισιτήρια από το ΣΕΦ και από το Καραϊσκάκη τα οποία για κάποιον λόγο φύλαγες σαν κάτι ιερό. Οι βιντεοκασέτες από τα φάιναλ φορ σε Τελ Αβίβ και Σαραγόσα, η αγάπη για το μπάσκετ που σιγά-σιγά γιγαντωνόταν μέσα σου. Θυμάμαι να ξενυχτάω για να δω το Λιμόζ - Ολυμπιακός το '93 και ήμουν 10 ετών. Η γραμμή που ίσως να μην πάτησε ποτέ ο Ζάρκο και ο αποκλεισμός από το φάιναλ φορ στο ΣΕΦ, η χαμένη βολή του στον τελικό το '94, ακόμη και η πικρία του να πηγαίνει στον «αιώνιο» αντίπαλο. Δεν πειράζει. Ήταν ο «μεσσίας» της ομάδας μπάσκετ, την αναγέννησε και στα μάτια μας ήταν κάτι σαν υπερήρωας. Ναι, εσύ ξανθομάλλη το «8» στην πλάτη, ήσουν η αιτία να πλημμυρίσει το ΣΕΦ από κόσμο και να κάνεις τα μικρά παιδιά του Πειραιά να πάρουν μία μπάλα μπάσκετ στα χέρια τους. Θα είναι για πάντα ο κορυφαίος ξένος που φόρεσε τη φανέλα της ομάδας και ας πήρε ο σπουδαίος Ντέιβιντ Ρίβερς το ευρωπαϊκό στη Ρώμη σχεδόν μόνος του. Το ωραιότερο Πάσχα της ζωής μας τότε. Θυμάμαι μετά στα ανοιχτά γήπεδα του Πειραιά να τρέχουμε από τη μία μπασκέτα στην άλλη, κάνοντας τη σήμα κατατεθέν ντρίμπλα του Ρίβερς γύρω από τη μέση, όπως χαρακτηριστικά είχε κάνει στον τελικό με την Μπαρτσελόνα.

Θυμάμαι σε μία αποστολή του Ολυμπιακού στη Βαρκελώνη το 2015, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος ζήτησε από την ομάδα να κάνει προπόνηση στο γήπεδο της Μπανταλόνα και όχι σε αυτό της Μπαρτσελόνα. Μόλις μπήκαμε μέσα στις εγκαταστάσεις «πάγωσα». Είδα μία τεράστια αφίσα (κοντά στα 3 μέτρα) του Κορνίλιους Τόμπσον να κρατάει το τρόπαιο του 1994, όταν και είχε βάλει το μοιραίο τρίποντο στον τελικό του Τελ Αβίβ. Ο «μπαμπούλας» των παιδικών χρόνων. Έδειξα την εικόνα στον Μίλαν Τόμιτς που ήταν τότε βοηθός. Εκείνος χαμογέλασε, κούνησε το κεφάλι, αλλά μου είπε κάτι που είχε απόλυτο δίκιο: το «μαχαίρι» από την πληγή βγήκε με το «πεταχτάρι» του Πρίντεζη στην εκπνοή στην Πόλη. «Εκεί έφυγαν όλα» μου τόνισε. Ακόμη και ο ίδιος, δεν μου είπε τίποτα για το 1997 που ήταν «παρών» σε όλα. Και είχε δίκιο. Έπρεπε η ομάδα να κερδίσει σε ευρωπαϊκό τελικό με τον ίδιο τρόπο για να γιατρέψει η πληγή.

«Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω ρεπόρτερ του Ολυμπιακού στο μπάσκετ» θυμάμαι πως έλεγα από το Δημοτικό στα 90s. Κάποια χρόνια μετά βλέπω το όνομά μου στην εφημερίδα που διάβαζα από μικρός, στο «ΦΩΣ», από την οποία κρατούσα αποκόμματα και πρωτοσέλιδα. Περήφανος.

Ολυμπιακός για εμένα είναι να μην θυμάσαι το τελευταίο πρωτάθλημα του 1987, γιατί τότε ήσουν μόλις 4 ετών, να μεγαλώνεις στα λεγόμενα «πέτρινα χρόνια» και στη 2η Γυμνασίου, το 1997, να ζεις την επιστροφή στην κορυφή. Το χαμόγελο του Σωκράτη Κόκκαλη, το τρόπαιο στον Κυριάκο Καραταϊδη και η πόλη να γιορτάζει λες και επρόκειτο για εθνική επέτειο. Δέκα χρόνια αναμονής έλαβαν τέλος. Όσοι έζησαν εκείνη την δύσκολη εποχή σφυρηλάτησαν την αγάπη τους για τον σύλλογο, έμαθαν να εκτιμούν κάθε τίτλο, αλλά και να μη θεωρούν δεδομένο τίποτα, ακόμη και αν στην μετέπειτα εποχή οι τίτλοι για τους νεότερους έγινε κάτι σαν συνήθεια.

Άκουγες ιστορίες για τον Θρύλο της δεκαετίας του '50 των Ρωσσίδη, Υφαντή, Μουράτη και Μπέμπη με τα έξι σερί πρωταθλήματα. Για τον αρχισκόρερ Σιδέρη της δεκαετίας του '60 που είχε δίπλα του τον Γιούτσο, για την ομαδάρα του '70 με τους Δεληκάρη, Γιούτσο, Τριαντάφυλλο και Λοσάντα. Η σπουδαία τετραετία του '80 με τους Γαλάκο, Κουσουλάκη, Αναστόπουλο, Νοβοσέλατς και Σαργκάνη. Όλα αυτά όμως ήταν παρελθόν και η «δίψα» μεγάλη για ένα καλύτερο σήμερα και αύριο. Και ξαφνικά να ξεδιπλώνεται μπροστά σου η νέα «χρυσή» εποχή. Τζόρτζεβιτς, Γιαννακόπουλος, Αλεξανδρής, Καραπιάλης, Γεωργάτος, Μαυρογενίδης, Ελευθερόπουλος, Τζιοβάνι, Καρεμπέ και επτά σερί πρωταθλήματα. Η ομάδα της σεζόν 1998-99 έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο που έχω δει κατακτώντας πανάξια το νταμπλ. Η σέντρα του Γεωργάτου, η κεφαλιά-γκολ του Γκόγκιτς, ένα βήμα πριν από τους «4» της Ευρώπης κόντρα στη Γιουβέντους του Ζιντάν την οποία είχες τρομάξει, αλλά ο άνεμος ήταν τιμωρός. Εικοσιπέντε χρόνια μετά, κεφαλιά του Ιμπόρα, η σέντρα του Έσε, η κεφαλιά-γκολ του Ελ Καμπί στον τελικό κόντρα στη Φιορεντίνα. Το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο που κερδίζει ελληνική ομάδα είναι ο Ολυμπιακός και κανένα καιρικό φαινόμενο δεν μπορούσε να του σταθεί εμπόδιο. Η ιστορία του το χρωστούσε.

Τότε το 1997 ήταν και το τελευταίο πρωτάθλημα στο μπάσκετ. Χρειάστηκε να περάσουν 15 χρόνια μέχρι να φτάσουμε στο 2012 και οι «ερυθρόλευκοι» να επιστρέψουν στην κορυφή στην Ελλάδα. Θυμάμαι να εργάζομαι για το RedPlanet.gr, το οποίο άφησε το στίγμα του στα χρόνια που ήταν ενεργό καλύπτοντας τις ειδήσεις του Ολυμπιακού. Είχα αρκετή δουλειά, έπρεπε να γράψω κείμενα, να ετοιμάσω συνεντεύξεις, αλλά για περίπου 5 λεπτά τα άφησα όλα μετά το τέλος του πέμπτου τελικού. Δεν έκανα τίποτα! Σαν να το χρωστούσα στον νεαρότερο εαυτό μου. Έκατσα ήσυχος στη θέση μου και παρακολουθούσα τη στιγμή. Έβλεπα ξανά το ΣΕΦ γεμάτο, πανηγυρισμοί, χαμόγελα, με τον κόσμο που μεγάλωσε με τους θριάμβους των '90s να αρχίζει να αγαπάει και πάλι την ομάδα που τον κράτησε όρθιο στα δύσκολα.

H παρέα των Σπανούλη, Πρίντεζη, Παπανικολάου, Μάντζαρη, Λο, Άντις, Σλούκα, Χάινς διαδεχόταν εκείνη των Σιγάλα, Τόμιτς, Ρίβερς, Φασούλα, Νάκιτς, Τάρλατς και Μπακατσιά. Δεκαπέντε χρόνια ήταν πολλά. Και τι σύμπτωση; Με τον ίδιο προπονητή. Ακόμη θυμάμαι το άγχος, αλλά και το δέος που είχα, την πρώτη φορά που έκανα ερώτηση στον Ντούσαν Ίβκοβιτς και με κοίταζε στα μάτια. Ο Ολυμπιακός κυλούσε στο αίμα του.

Ολυμπιακός είναι οι φορές που σε ρωτούσαν «Αθηναίος είσαι;» και απαντούσες με φουσκωμένο στήθος «όχι, είμαι από τον Πειραιά». Όσοι ήταν από επαρχία δυσκολευόντουσαν να καταλάβουν τη διαφορά, αλλά για εμάς είχε τεράστια. Όταν ήμασταν μικροί, την Αθήνα δεν την καταλαβαίναμε, δεν μας ενδιέφερε και όταν χρειαζόταν να την επισκεφτούμε για κάποιον λόγο μας φαινόταν σαν μεγάλη αγγαρεία, αλλά και σαν κάτι εντελώς ξένο. Δεν θα μπορούσα ποτέ να μείνω σε μέρος μακριά από τη θάλασσα, γιατί ή θάλασσα μας θυμίζει Πειραιά και συμβολίζει τον Ολυμπιακό. Οι Πειραιώτες είναι ίσως οι πιο τοπικιστές που θα συναντήσεις μέσα στο λεκανοπέδιο. Αν φύγεις από την πόλη νιώθεις ενοχές λες και την προδίδεις, λες και άφησες την ομάδα για κάποια άλλη... Είναι ισχυρό το αίσθημα της πίστης και της αφοσίωσης και για αυτό δεν μπόρεσαν ποτέ να πάρουν ελαφρά την καρδία την αποχώρηση ενός παίκτης τους για τον «αιώνιο» αντίπαλο.

Ο Πειραιάς είναι μία πόλη με αρκετές και έντονες αντιθέσεις. Η Πειραϊκή είναι ένα από τα πιο όμορφα σημεία που μπορείς να μείνει στην Αττική, η Καστέλλα είναι μαγευτική, αλλά έχει και γειτονιές δύσκολες. Είναι μία πόλη που θα συναντήσεις ευκατάστατες οικογένειες, αλλά και ανθρώπους που ζουν με ζόρια. Υπήρχε όμως το χαρακτηριστικό πως όλοι έκαναν παρέα μεταξύ τους, ανεξαρτήτου τάξης και οι φιλίες σε αυτή την πόλη ήταν πάντα ισχυρές και ιερές. Όπως εκείνες των Πειραιωτών που δημιούργησαν τον σύλλογο την 10η Μαρτίου του 1925. Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς. Άνθρωποι από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, αλλά ενωμένοι γύρω από το κόκκινο και το άσπρο, αλλά και την αγάπη τους για την πόλη τους.

Θυμάμαι ακόμη ανθρώπους να έχουν ιδεολογικά τεράστιες διαφορές στις πολιτικές τους απόψεις, να διαφωνούν έντονα, να τσακώνονται. Ένα πράγμα όμως πάντοτε τους ένωνε όλους, τους έκανε περήφανους και δεν σήκωναν κουβέντα. Ο Ολυμπιακός! Άνθρωποι που πριν δυο λεπτά είχαν αρπαχτεί, γινόντουσαν αμέσως ασπίδα και δόρυ για την ομάδα τους, αν κάποιος έκανε προσπάθεια να την προσβάλλει. Θυμάμαι το γκολ του Λυμπερόπουλου στον Ελευθερόπουλο στο Κύπελλο το 2001, με τον κόσμο στον Πειραιά την επόμενη μέρα να το συζητάει και να αισθάνεται ενοχλημένος από τον τρόπο που έδειξε τη φανέλα του ο φορ του Παναθηναϊκού στον κόσμο του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ. Άπαντες την επόμενη μέρα το εκλάμβαναν σαν μέγιστη προσβολή. Η τρομερή εμφάνιση της ομάδας στη ρεβάνς, στη Λεωφόρο, με επιβλητική νίκη (1-4), αλλά και η απάντηση του Γεωργάτου με παρόμοιο πανηγυρισμό, έκανε τους ανθρώπους στη γειτονιά να αισθάνονται εξιλέωση και περηφάνεια. Η απάντηση του Πειραιά μέσα στην Αθήνα. Είπαμε, δεν σήκωναν κουβέντα για την ομάδα, τη φανέλα και την πόλη τους.

Θυμάμαι ύστερα από κάθε νίκη σε μπάσκετ ή ποδόσφαιρο, να βλέπεις κρεμασμένες σημαίες και κασκόλ στα περισσότερα μπαλκόνια, κόσμο στις πλατείες και στα περίπτερα να διαβάζουν με περηφάνια τα πρωτοσέλιδα. Οι εφημερίδες γινόντουσαν ανάρπαστες. Ο Ολυμπιακός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον Πειραιά και στους ανθρώπους αυτής της πόλης, αυτή η ομάδα έδινε στον καθένα κουράγιο, δύναμη, αυταπάρνηση και περηφάνια. Η αφορμή να βγουν μπροστά και να κερδίσουνε τη ζωή. Για τους Πειραιώτες, ο Ολυμπιακός ήταν και είναι κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος. Το καμάρι της πόλης τους που έγινε ο λαοφιλέστερος σύλλογος της χώρας, ο πιο πετυχημένος, έχοντας ευρωπαϊκές διακρίσεις σε όλα τα σπορ.

Μεγαλώνοντας σε αυτή την πόλη παρατήρησα πως η ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού έχει κατά κάποιον τρόπο αρκετά στοιχεία με τον χαρακτήρα των Πειραιωτών. Το παιχνίδι της ομάδας ήταν ανέκαθεν επιθετικό, γρήγορο, ορμητικό, πρωτοβουλίας όπως και οι άνθρωποι της πόλης, γιατί ήξεραν πως τίποτε δεν πρόκειται να τους χαριστεί αν δεν δράσουν εκείνοι. Αυτή η ομάδα είχε πάντα μία περηφάνια, ήθελε να κερδίζει από την επίθεση, γιατί το να παίζει άμυνα και να περιμένει να κερδίσει στο περίμενε και με αντεπιθέσεις, δεν το θεωρούσε «αντρίκειο». Έτσι λειτουργούσαν και δρουν και στη νυχτερινή τους ζωή όταν θα διασκεδάσουν. Στον Πειραιά την κουβέντα θα την πιάσεις εύκολα. Αυτή η ομάδα ανέκαθεν ενθουσιαζόταν εύκολα και απογοητευόταν ακόμη πιο εύκολα, με τη χαρά και το δράμα να εναλλάσσεται εύκολα στη ψυχοσύνθεσή της. Στην πορεία κατάλαβα πως έτσι είμαι και εγώ, γιατί το dna αυτής της πόλης και αυτού του συλλόγου είναι μέσα μου. Στον Πειραιά μεγάλωσα, σε ερυθρόλευκο φόντο.

Η αλήθεια είναι πως δεν μένω πλέον στον Πειραιά και κάποιες φορές το κουβαλάω σαν ενοχή όσο αστείο και αν ακούγεται. Κάθε φορά, όμως, που έρχομαι από τα νότια προάστεια προς την Καλλίπολη (είπαμε δεν θα μπορούσα να μείνω μακριά από τη θάλασσα) για να δω τους γονείς, και τους φίλους μου, βλέποντας αριστερά το ΣΕΦ, δεξιά το «Καραϊσκάκη» και το σήμα του Ολυμπιακού, νιώθω «σπίτι» μου. Θρύλε, να τα χιλιάσεις!