Ο «πανεπιστήμονας» του μπάσκετ

Το παγκόσμιο μπάσκετ θρηνεί την απώλεια του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Του προπονητή που άλλαξε τον τρόπο παιχνιδιού στην Ευρώπη. Τον δάσκαλο όπως τον αποκαλούσαν παίκτες, φίλοι και αντίπαλοι. Τον «σοφό» Ντούντα που όλοι είχαν μια ιστορία να διηγηθούν για εκείνον. Ένας τεχνικός με φιλοδοξίες, δύναμη, κύρος, ικανότητες και μυαλό ξυράφι. Ένας άνθρωπος ευγενικός, προσιτός και ευθύς. Ό,τι είχε να πει θα σου το έλεγε μπροστά σου. Ίσως ο κορυφαίος προπονητής στη γηραιά ήπειρο.

Όχι μόνο για τους αμέτρητους τίτλους στη σπουδαία καριέρα του αλλά και γιατί ήταν τόσο επιδραστικός στο άθλημα, εντός και εκτός των τειχών, όσο ελάχιστοι. Ήταν από τους πρώτους που χρησιμοποίησαν δύο κοντούς στο ίδιο σχήμα τη δεκαετία του ‘90 αλλά και ο πρώτος που έμπασε τη σημασία της συνάρτησης λαθών - ασίστ σε ένα παιχνίδι. Ακόμα και ο τρόπος που μπορούσε να διώχνει την πίεση από τους παίκτες του.

Ο τρόπος να τους αποφορτίσει από κάθε άγχος πριν από τα μεγάλα ματς ήταν μοναδικός και είχε την υπογραφή του Σέρβου. Το έκανε με μια βόλτα στην παραλία πριν από τον ευρωπαϊκό τελικό του 1997 στη Ρώμη και το έπραξε ξανά πριν από το σπουδαίο παιχνίδι με την ΤΣΣΚΑ το 2012, όταν οι «ερυθρόλευκοι» έκαναν βαρκάδα στα νερά του Βοσπόρου.

Αγάπησε την Ελλάδα, έζησε σαν Έλληνας και κάθισε στον πάγκο των Άρη, ΠΑΟΚ, Πανιώνιου και ΑΕΚ. Με τον Ολυμπιακό όμως ήταν κάτι διαφορετικό: «Ο Ολυμπιακός κυλάει στο αίμα μου» είχε τονίσει. Άλλωστε, ο ίδιος αθέτησε τον λόγο του (ότι δεν θα κοουτσάρει την ίδια ομάδα δύο φορές), έπιασε ξανά λιμάνι και κατέκτησε πρωτάθλημα και Ευρωλίγκα με τους Πειραιώτες εννέα χρόνια πριν, στο έπος της Πόλης.

Η στάση του στο νικητήριο καλάθι του Πρίντεζη ήταν όλα τα… λεφτά. Ήταν σαν να ήξερε ότι θα κερδίσει. Όλοι πανηγύριζαν εκτός από εκείνον. Ο στρατηγός ήταν ανέκφραστος. Περίμενε τα… δέκατα που είχαν απομείνει για να πανηγυρίσει. Είναι η ανάμνηση που δεν πρόκειται να σβήσει από το μυαλό του υπογράφοντος. Είναι η πιο δυνατή εικόνα και το τελευταίο μεγάλο παιχνίδι του Ντούντα ως «καπετάνιου». Ύστερα άφησε τους πάγκους για να ασχοληθεί με τα περιστέρια του. Το χόμπι που τον ηρεμούσε όσο τίποτε άλλο.

«Ήσουν το ίδιο το μπάσκετ» είπε ο Βασίλης Σπανούλης όταν έμαθε τα δυσάρεστα. Ο μέχρι πρότινος αρχηγός των «ερυθρόλευκων» κρέμασε τα παπούτσια του και λίγους μήνες αργότερα ο «σοφός» έφυγε για το μεγάλο ταξίδι. Το πιο όμορφο κομμάτι της Ιστορίας του μπασκετικού Ολυμπιακού αποτελεί παρελθόν, αλλά αμφότεροι αφήνουν μια τεράστια κληρονομιά στο λιμάνι. Ο εκλιπών είπε κάποτε με τα… σερβοελληνικά του: «Τι είστε κύριε, πανεπιστήμονας;»

Ο δημοσιογράφος στον οποίο έκανε την ερώτηση δεν ήταν, αλλά εσύ, ρε Ντούντα, ήσουν. Και… πανεπιστήμονας και δάσκαλος και επαναστάτης. Το μπάσκετ έγινε πιο φτωχό και σίγουρα θα είναι λιγότερο… σοφό.

ΥΓ.: Η μεγαλύτερη μαγκιά του Ντούσαν Ίβκοβιτς ήταν το ’11. Θα μπορούσε να αποχωρήσει από την ομάδα, έχοντας περάσει σε ένα μεταβατικό στάδιο, με τους Αγγελόπουλους να δηλώνουν πως αποχωρούν. Δεν το έκανε! Ήξερε πως το μπάτζετ θα μειωνόταν σε δραματικό βαθμό, με τις πιθανότητες η σεζόν να εξελιχθεί σε αποτυχημένη να είναι πολλές. Έδειξε τον χαρακτήρα του, αποφάσισε να πάρει το ρίσκο να συνεχίσει και να παλέψει. Λες και τον εξίταρε να πετύχει με μία ομάδα ως το απόλυτο αουτσάιντερ.