Καραπλής στο ΦΩΣ: «Ο Ίβκοβιτς είχε θέμα με τον Παπανικολάου και μας πήρε κι εμάς η μπάλα»

Αυτό είναι και το χαϊλάιτ του Δημήτρη στην καριέρα του στους «ερυθρόλευκους», καθώς είχε την ατυχία να τον πάρει ξώφαλτσα η «μπάλα» του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Ο ίδιος σε συνέντευξή του στο «ΦΩΣ» μοιράζεται άγνωστες και συνάμα ενδιαφέρουσες ιστορίες από τον Ολυμπιακό εκείνης της διετίας (1997-99), που υπήρξε μέλος του, αλλά και για τον αυταρχικό Ντούντα, ο οποίος ήθελε να διώξει τον... γκάνγκστερ Δημήτρη Παπανικολάου!

Δημήτρη, το 1997 πήγες στον Ολυμπιακό, ο οποίος ήταν ήδη πρωταθλητής Ευρώπης. Πώς έγινε η μεταγραφή σου;

Έπαιζα τότε στον Αμύντα και εκείνη τη χρονιά ανεβήκαμε στην Α2. Επίσης τότε ήμουν και στην εθνική ομάδα παίδων. Όποτε παίζαμε με την Εθνική κάποιο φιλικό, ερχόντουσαν διάφοροι προπονητές και μάνατζερ για να μας δουν. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Ίβκοβιτς με τους συνεργάτες του Μίνιτς και Μπογατσιώτη. Εκεί λοιπόν με είχαν δει και μέσω του Μπογατσιώτη μού είχαν πει να πάω σε κάποιες προπονήσεις που έκαναν εκείνο το καλοκαίρι για να με δουν. Τους έκανα και έτσι έγινε επίσημη πρόταση από τον Ολυμπιακό στον Αμύντα.

Σκληρός προπονητής ο Ντούσαν Ίβκοβιτς; Πώς ήταν η συνεργασία σας;

Καταρχάς είναι ένας τεράστιος προπονητής! Ήταν πολύ σκληρός ως προπονητής αλλά και ως άνθρωπος! Αν σε πήγαινε πρώτα από όλα ως άνθρωπο και μετά ως παίκτη, θα σε απογείωνε! Αν για κάποιο λόγο δεν σε συμπαθούσε, όσο και καλός παίκτης ή ταλαντούχος ήσουν, θα σε έτρωγε το μαύρο σκοτάδι! Την πρώτη μου χρονιά η συνεργασία μας ήταν άψογη. Μου είχε δώσει αρκετό χρόνο συμμετοχής σε πρωτάθλημα, Κύπελλο και στην Ευρώπη! Ένιωθα πραγματικά κομμάτι της ομάδας! Τη δεύτερη χρονιά όμως, μετά από ένα περιστατικό που έγινε στην Ιταλία, όπου κάναμε την προετοιμασία, είδα και την κακή του πλευρά. Όλη τη χρονιά έπαιξα μόνο πέντε λεπτά σε έναν αγώνα. Εκείνη τη χρονιά δεν με είχε αναφέρει ποτέ με το όνομά μου! Ένιωθα -και ήταν- σαν να μην υπήρχα στην ομάδα.

Ποιο ήταν αυτό το περιστατικό;

Ήμασταν στο βουνό σε ένα ξενοδοχείο για την προετοιμασία. Εγώ έμενα στο δωμάτιο με τον Φαμπρίτσιο Ομπέρτο. Επί δεκαπέντε μέρες ο Ομπέρτο, επειδή δεν μπορούσε να κοιμηθεί τα μεσημέρια, έφευγε από το δωμάτιο για να μη με ενοχλεί και πήγαινε σε ένα μαγαζάκι που ήταν 30 μέτρα πιο κάτω από το ξενοδοχείο όπου μέναμε, έπαιρνε ένα παγωτό ή έναν καφέ και καθόταν εκεί μέχρι να περάσει λίγο η ώρα και να επιστρέψει για να ετοιμαστούμε και να πάμε στην απογευματινή προπόνηση. Τη 16η μέρα ξάπλωσε και κοιμήθηκε και επειδή εγώ δεν μπορούσα να κοιμηθώ βγήκα εγώ από το δωμάτιο για να μην τον ενοχλήσω, όπως έκανε και αυτός δύο εβδομάδες. Ήμουν στην αυλή και μιλούσα στο τηλέφωνο με τους γονείς μου και με φίλους μου ώστε να περάσει η ώρα. Κάποια στιγμή βγήκαν ο Μίχαλος και ο Παπανικολάου και έλεγαν πως δεν είχαν ύπνο και αυτοί. Είπαμε να πάμε στο δωμάτιο του φυσιοθεραπευτή να κάτσουμε εκεί, αλλά κοιμόταν και αυτός. Ο Μίχαλος είπε να πάμε μια βόλτα προς το βουνό, αλλά ο Παπανικολάου δεν ήθελε και είπε να μας κεράσει έναν καφέ στο μαγαζάκι όπου πήγαινε και ο Ομπέρτο. Αποφασίσαμε να πάμε εκεί. Όταν φτάσαμε είδαμε πως ήταν εκεί και ο Ίβκοβιτς. Μόλις τον είδαμε τον χαιρετήσαμε με χαμόγελο, αλλά εκείνος έγινε πυρ και μανία! Μας είπε να γυρίσουμε αμέσως στο ξενοδοχείο και πως θα τα πούμε εκεί με όλη την ομάδα. Μας έλεγε «γκάνγκστερ» και ότι θέλουμε να του χαλάσουμε την ομάδα και κάτι τέτοια. Μάζεψε όλη την ομάδα και ανακοίνωσε ότι ο Μίχαλος και εγώ θα φύγουμε την επόμενη μέρα με το αεροπλάνο. Ο Μίχαλος να ψάξει να βρει ομάδα και για εμένα ότι θα γυρίσω και θα κάνω προπονήσεις με το εφηβικό μέχρι να επιστρέψει η ομάδα από την προετοιμασία και θα δει τότε τι θα κάνει μαζί μου. Και στον Παπανικολάου, επειδή δεν μπορούσε να τον διώξει λόγω συμβολαίου, έβαλε ένα εκατομμύριο πρόστιμο. Αργότερα κατάλαβα ότι όλο αυτό έγινε επειδή δεν γούσταρε καθόλου τον Παπανικολάου και τον Μίχαλο. Απλώς πήρε η… μπάλα και εμένα. Με οποιονδήποτε άλλο αν με είχε δει δεν θα υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα.

Η μοίρα τα έφερε έτσι και αντιμετώπισες τους Μπουλς του Τζόρνταν στο Παρίσι. Τι θυμάσαι από εκείνο το ματς;

Εννοείται ότι θυμάμαι τα πάντα και δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Όσο έπαιζα και ήμουν μέσα στο παρκέ το αντιμετώπιζα σαν έναν αγώνα, όπως όλους τους άλλους. Όταν όμως ήμουν στον πάγκο, χάζευα κοιτάζοντας τον τρόπο που έπαιζαν οι Μπουλς. Βασικά τον τρόπο που έπαιζε ο Μάικλ Τζόρνταν!

Ποιους συμπαίκτες ξεχωρίζεις από την εποχή που αγωνίστηκες στον Ολυμπιακό;

Όλα τα παιδιά στον Ολυμπιακό εκείνη την εποχή ήταν εξαιρετικά! Ήμασταν πραγματική ομάδα και νοιαζόταν ο ένας για τον άλλο. Θα ξεχωρίσω όμως λίγο τον Μίλαν Τόμιτς, που ήταν πολύ κοντά στα νεότερα παιδιά και μας βοηθούσε πολύ στην προπόνηση, όπως και τον Ντράγκαν Τάρλατς για τις συμβουλές που μου είχε δώσει.

Μετά πήγες στο Μαρούσι, με το οποίο κατέκτησες το Κύπελλο Σαπόρτα. Ποιο ήταν το μυστικό εκείνης της μικρής ομάδας που γιγαντώθηκε μέσα σε λίγα χρόνια;

Το Μαρούσι για εμένα δεν ήταν απλώς μια ομάδα. Ήταν μια οικογένεια! Αυτό το είχε καταφέρει ο κύριος Βωβός πρωτίστως, αλλά κυρίως ο Βαγγέλης Αλεξανδρής! Αυτό για μένα ήταν και το μυστικό της ομάδας του Αμαρουσίου.

Η δική σου γενιά έβγαλε σπουδαίους παίκτες. Τα τελευταία χρόνια όμως δεν υπάρχουν ταλέντα. Ως πρώην παίκτης και προπονητής, πού το αποδίδεις;

Η δική μας εποχή ήταν τελείως διαφορετική από τα τελευταία χρόνια. Καταρχάς δεν υπήρχαν τα κινητά και τα τάμπλετ που αποβλακώνουν τα νέα παιδιά. Τότε τα περισσότερα παιδιά, εκτός από τις προπονήσεις που έκαναν με τις ομάδες τους, όπου έβρισκαν γήπεδα, κυρίως ανοιχτά, έπαιζαν και 4-5 ώρες μονά μέχρι τελικής πτώσης. Τα τελευταία χρόνια πολλοί νέοι αθλητές νομίζουν ότι με τρεις φορές την εβδομάδα από μιάμιση ώρα την προπόνηση θα παίξουν μπάσκετ! Υπάρχει και κάτι άλλο όμως κατά τη γνώμη μου. Τα περισσότερα σωματεία εδώ και αρκετά χρόνια δεν ενδιαφέρονται να βγάλουν παιδιά, ούτε καν να στελεχώσουν την ανδρική τους ομάδα. Το μόνο που τα ενδιαφέρει είναι πώς να έχουν πολλά παιδιά στις ακαδημίες ώστε να παίρνουν τις συνδρομές! Λειτουργώντας ουσιαστικά σαν εισπρακτικές εταιρείες.

Μπορεί να είναι χοντρό αυτό που λέω, αλλά αξίζει να αναρωτηθεί κάποιος, τι άλλο μπορεί να συμβαίνει όταν υπάρχουν σωματεία που έχουν αγωνιστικά τμήματα με 20-22 παιδιά, με έναν προπονητή και μιάμιση ώρα προπόνησης; Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι με αυτόν τον τρόπο ούτε ο καλός θα γίνει καλύτερος, αλλά ούτε ο λιγότερο καλός θα βελτιωθεί ποτέ! Βέβαια είναι πολλά αυτά τα σωματεία, αλλά δεν είναι και όλα! Υπάρχουν και αυτά που κάνουν πραγματικά πολύ καλή δουλειά στις ακαδημίες και που μόνο τους μέλημα είναι να μαθαίνουν τα παιδιά σωστά το άθλημα, τη συνεργασία και πώς να σκέφτονται, ώστε με πολλή δουλειά να πετύχουν τους όποιους στόχους έχουν. Από κανονικούς προπονητές και όχι από παίκτες της ανδρικής ομάδας, που για να ανεβάσουν τον μισθό τους θα τους δώσουν και ένα δυο τμήματα στις ακαδημίες!

Με τι ασχολείσαι τα τελευταία χρόνια;

Από το 2012 έχω τη δική μου επιχείρηση. Τον παιδότοπο «Μπανάνες με Πιτζάμες» στον Υμηττό. Ευχαριστιέμαι πολύ όταν βλέπω τα μικρά παιδάκια να ξεφαντώνουν παίζοντας και γελώντας, καθώς και τους συνοδούς τους να νιώθουν όμορφα σε ένα οικογενειακό και ζεστό περιβάλλον!