Ο Ντάνιελ Ρικιάρντο ξεχώρισε τους πέντε πιο υποτιμημένους οδηγούς στη Φόρμουλα 1

Ο Ντάνιελ Ρικιάρντο ύστερα από ένα πετυχημένο πέρασμα στη Red Bull πλέον είναι οδηγός στη Renault. Ο Αυστραλός (με ιταλικές ρίζες) πιλότος της Φόρμουλα 1 ανυπομονεί να επιστρέψει στην αγωνιστική δράση. Παράλληλα, μίλησε με συγκινητικό τρόπο για τους πέντε πιο υποτιμημένους πιλότους που έχει γνωρίσει στην καριέρα του.

Συγκεκριμένα, σχολίασε τα εξής: «Γεια σας! Ελπίζω να είστε όλοι ασφαλείς. Θα κάνω κάτι διαφορετικό το 2020 και θα μοιραστώ μαζί σας ένα ημερολόγιο. Κάποιες σκέψεις μου για τους αγώνες, για τη ζωή έξω από τη Φόρμουλα 1, κάποιες λίστες, λίγη μουσική και άλλα αθλήματα. Πάμε λοιπόν στο πρώτο και θα προσπαθήσω να κάνω ένα κάθε μήνα.

Μου είπαν πρόσφατα ότι έχω αντιμετωπίσει 62 οδηγούς. Μπορώ να τους θυμηθώ όλους με τα ονόματά τους; Υπήρχαν κάποιοι που δεν τους είχα σκεφτεί για πολύ καιρό. Μπορώ να θυμηθώ τους τρεις με τους οποίους έχω ανέβει στο πόντιουμ σε αυτούς τους 171 αγώνες μου; Θυμήθηκα τον Λιούις Χάμιλτον και τον Σεμπάστιαν Φέτελ, στη συνέχεια θυμήθηκα και τον Σέρτζιο Πέρεζ. Ποιοι ήταν οι καλύτεροι; Τα στατιστικά θα σας το πουν. Ποιοι ήταν όμως οι πιο υποτιμημένοι; Θα σας πω τους πέντε που αισθάνομαι ότι ήταν καλύτεροι απ' όσο πίστευε ο κόσμος.

Ο Μάρκους Έρικσον ήταν πολύ γρήγορος. Ήταν από μικρός μεγάλο ταλέντο, αλλά αυτό δεν μεταφέρθηκε και στο επίπεδο της Φόρμουλα 1. Ο Ζουλ Μπιανκί δεν ήταν ακριβώς υποτιμημένος, όμως ποτέ δεν τον είδαμε σε ένα κορυφαίο αυτοκίνητο, οπότε ο κόσμος ίσως να μην μπορεί να εκτιμήσει πόσο καλός ήταν (πέθανε τον Ιούλιο του 2015, λίγους μήνες μετά από φρικτό ατύχημα στην πίστα Σουζούκα της Ιαπωνίας). Τον συνάντησα όταν ήμασταν 17, όλοι τού συμπεριφέρονταν λες και ήταν ήδη οδηγός της Φόρμουλα 1. Είναι στενάχωρο, διότι αν συνέχιζε σε κορυφαία ομάδα θα κέρδιζε. Αισθάνομαι ότι ο Σαρλ Λεκλέρκ κάνει τώρα αυτά που θα έκανε ο νονός του, είναι λες και βλέπουμε μια βερσιόν του Ζουλ που ήρθε με καθυστέρηση. Ο Βιταντόνιο Λιούτσι, από την άλλη, ήταν ο θρύλος των καρτ, ο Μίκαελ Σουμάχερ τους! Ήταν γρήγορος, αλλά δεν είχε ρυθμό στη διάρκεια ενός αγώνα. Μπορούσε όμως σε έναν γύρο να οδηγήσει στο όριο. Το κομμάτι της ταχύτητας το είχε 100%.

Ο Ρομπέρτο Μέρι έμεινε μόλις μία σεζόν στη Φόρμουλα 1, είχαμε βρεθεί και στο παρελθόν να είμαστε αντίπαλοι. Έμοιαζε με τον Μαξ Φερστάπεν, μπορούσε να ελέγξει τα αυτοκίνητά του. Το στιλ του δεν ταίριαξε με τη Φόρμουλα 1, ήταν γρήγορος, ενώ έπρεπε να διαχειρίζεται τα ελαστικά που ήταν πολύ ευαίσθητα. Ο Τζένσον Μπάτον, τέλος, ένας παγκόσμιος πρωταθλητής. Έκανε φοβερές χρονιές, νίκησε τον Χάμιλτον το 2011 όταν ήταν μαζί στη Μακ Λάρεν. Τα κατάφερε με διαφορετικό τρόπο, ήταν ήρεμος, ήταν ο καλύτερος σε περίεργες συνθήκες, όταν η πίστα δεν ήταν ούτε στεγνή ούτε και πολύ βρεγμένη. Και εκείνη η νίκη του στον Καναδά το 2011 ήταν ένας από τους κορυφαίους αγώνες όλων των εποχών».